Alle inzendingen over light verse

tot stilstand gekomen Blijven zij hangen ver boven de bomen…

soms bloemen Die zette ze in een vaas Dat waren dan haar vrienden Ver weg Van haar geliefde Maas…

Er lokt een land, ver van hier, waar iedereen in huizen woont en dagelijks te eten heeft op de bank voor de TV; Waar kinderen naar school toe gaan, mogen spelen in plaats van werken, waar je vrijelijk gay mag zijn en kunt zeggen wat je denkt; Er lokt een land, ver van hier, waar zelfs dieren die ziek zijn naar de dokter kunnen: Eldorado…

ver van de smeulende wind en bijtende bergen voorgoed verloren haar Arcadia…

Ik wil langszij en enteren maar weet alleen zeewaardige gebeden: blijf bij mij heer, de avond valt Ik kijk mijn kijker uit en zie: langs elke horizon reizen haar schepen ver ver…

Mensen zien me, maar kijken net niet ver genoeg.. Ze houden van de buitenkant, en stoppen hierdoor veel te vroeg! Daar binnen heb ik iets verstopt, een chaos heeft zich opgehoopt.. Het zijn gevoelens door elkaar, die ik heb opgekropt.. Dus wat ze zien is maar een beeld, ver weg van de werkelijkheid..…

Op een mooi eiland, ver weg, woon jij. Met enkel zee tussen ons in. Het is water dat ons scheidt, en kilometers land... Zo ver weg ben jij, en toch voel ik jouw warmte zo ontzettend dichtbij.…

Ver weg en heel dichtbij.…

moeten werken ver voorbij de schaduw, achter valsheid zonder palen en bewust van perken…

Laat me nu met rust Ik heb jullie niets gedaan Bloedend in mijn onschuld Zijn jullie zinloos té ver gegaan..…

Avond En april De geur van viooltjes En vroege seringen En hoe jij kwam Van ver, vanuit een ver verleden Zo dichtbij, zo dicht bij mij Geef ons de avond, de uren Geef me jouw verhaal voor het mijne Onze lippen hebben te lang gezwegen Mijn grijze ogen Ik heb ze nog helemaal Als in jouw herinnering Dat zei je later Bij een laatste glas wijn…

voor veer de uilen wijsheid tweedimensionaal in pacht)…

Geronnen inkt onttrekt het leven aan de vers gevloeide zinnen Woorden fermenteren in de windsels van hun naam Toch heeft schrijvers scherpe snavel ooit zijn spoor in het voorheen vlakke vel gekerfd En daar voeren vergeten voren nog het vers dat weleer wervelend weerklonk…

binnen afzienbare tijd zal het gebeuren haar te vinden achter de kinderwagen in een ver vreemd park en dan iets geweldig indrukwekkends willen zeggen zoals meisje nog fris van huid weliswaar moet ik nu zo langzamerhand afzakken naar een minder droeve wereld zoals dieren bescheiden sterven als hun tijd gekomen is in een vreemd ver park…

Hoe ver zouden haar vleugels reiken? Zou zonlicht haar zachtjes strelen? Hoe zou ze zich vermaken? Zou zij zich ook vervelen? Zou ze alleen zijn soms En zou ze vrienden maken? Met wie zou ze spelen? Wie zal haar hersens kraken? Hoe zal het met mijn vlinder zijn?…

De gans verliest een veer, maar vindt een dichter.…

onder de majesteitelijke rust van stille sterrenconstellaties snelt men naar de nacht’lijke haven begerig naar nog verdere oorden felwit neonlicht verdrijft daar elke flonkering lichtjaren ver dreunend verdwijnen zilveren vogels naar de blauwe nacht achter de kim boordevol verlangen naar ’t onbestemde nooit ver genoeg in de rusteloze geest…

Ver in het druisen op de wegen van de heer, wordt mens en dier opgejaagd tot dat ze hun rustplaats vinden, wat geschreven staat in het bloedend hart van tijd, in draf rennen ze de aarde rond, ver vooruit de zones van ideologieën, onafgebroken zonder tussenstations, spannen ze zich in en de vermoeide paarden uit, aangeklaagd in landen…

Medelijden staat ver van mensen, gedogen slaat bruggen naar eenheid Overtolligheid te verdrijven heet moed, loont zich met onthechting. Harp zonder snaren, milde toehoorders horen veel instrumenten. Gans verliest een veer, voelt zich tonnen lichter en vindt de dichter.…

Ik kan je niet meer bereiken mijn armen kunnen niet zo ver reiken je bent gegaan door de tunnel van licht die is voor mij te ver en nog dicht. Toch voel ik je heel dicht bij mij jij laat me schrijven je vingers omsluiten zachtjes die van mij zo schrijf ik dit gedicht nu over JOU EN MIJ.…

De jeugdige wolf waagt zich eens ver van 't vertrouwde hol ziet platgetrapt gras ruikt een smakelijk dier al zijn haren springen bezweet overeind elke spier staat strak heel de wereld verzinkt voor dat ene spoor de dichter nog pril of reeds aftands wanneer het steeds jonge gemoed woelt zwelt slinkt smelt stolt bij een komend vers.…

zwart is de nacht totdat twee ver uitelkaar staande kleine ogen licht geven en volgen een luide diepe stem zegt: tastbaar ben ik niet zelfs mijn zien waarin alles schuilt is bovenzinnelijk wij komen ver van de aarde waar nog geen mens kan komen dan alleen maar dromen wij zijn al eeuwen verder zien treurend toe naar uw streven u bent…

in bloei en groen, in luwe hoeken zoeken hoeft niet ver te zijn…

Zo'n anjer zie je reeds van ver. Gedragen door een knoopsgat van één van de revers. Zo'n anjer oogt indien wit, iets van onschuld die de drager bezit. Het keurige tweed is wat je ziet, maar vergeet vooral die dominante anjer niet. Ieder dag vers geluk. Vanuit een knoopsgat neemt een charmeur je zo tuk.…

Voortaan moet er elke ochtend vers brood zijn, met verse moed. Je beseft weer dat een school discipline vraagt, en niet alleen van kinderen.…

droogt, gedragen in een wederzijdse chemie en in de stralen van de zon, dichtbij of ver achter de horizon.…

Ik zag laatst vanaf een veer Een zeemeermin in de weer Heel ongeremd En ongetemd Wat gaat zo'n viswijf tekeer!…

Ik denk hierover wel eens na hoe ver is de reikwijdte naar geluk Als ik midden in het leven sta zit het misschien wel in een handdruk…

Een stripdanseres uit Almere Zou 's morgens balletten gaan leren Dat heeft ze gedaan Geen stervende zwaan Was eerder zo vroeg uit de veren…

een welgeschapen beukenhaag uit Vere ging in de winter protesteren waarom staat iedereen bloot dit wordt nog mijn dood want ik sta hier nog in mijn kleren…