Alle inzendingen over lijden

Wie U ook bent, leg mij eens uit, wat toch de zin is van geweld, en de onzin van het lijden.…

Wij mensen hebben het moeilijk met het lijden Helaas zullen we dit nooit kunnen vermijden En hebben er moeite mee om dit te beseffen. Toch mogen we op Gods liefde vertrouwen In alle omstandigheden van ons leven Wil Hij ons sterkte en bijstand geven Hij is onze rots, op Hem kunnen we bouwen.…

Broos mentaal verdriet door een getekend hartstocht dooft zelfs de waakvlam.…

De oorzaak van lijden begrijpen, is moedig overlijden, terwijl we nog in leven zijn.…

vandaag speelde ik bij iedere statie een variatie op zwart, wit en eikenhout ik zocht in woorden naar gevoel en heb aldoende in toon een mengeling musicerend beschouwd intens is dan de weg die leidt langs het lijden was als alleen, ik ging er in op, zo gezegd geheel ingevoerd, in trans en ondergeschikt aan de kracht, die in twaalf…

Wanneer tranen vloeien, Lijden overlijdt. Er volgen dagen vol van vreugde, wanneer er hemels open breken. Ons vertrouwen groeit. Tranen vloeien weer. Van liefde en geluk. Het worden levens vol van liefde, wanneer we de bronnen vinden, die ons verdrietig maken. Elke dag wordt opnieuw. Een nieuw begin.…

Wanneer de tranen rollen over mijn gezicht omdat de leugen spuugt in mijn gezicht eenzaam in ‘t verdriet sta ik biddend om ontferming voor Gods aangezicht…

Die overlijdt, is over lijden; En vreest men nog voor overlijden?…

de reden van het lijden is het leiden van de rede…

Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden en je alleen maar achteruit zien gaan Je glimlachte om wat mensen zeiden doch ’s nachts in stilte gutste ’t traan Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden wijl geen klacht over je lippen gleed Je onderkende ‘t naderend bevrijden ’s nachts in stilte vond je ’t te wreed Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden…

Wij lijden met Uw lijden mee Dat laat ons leiden in deze tijd Met stille passie en diep ontzag Angst, verwondering en spijt!…

Doorgaan is geloven en lijden want de zon brandt elke schaduw op de tijd die overblijft.…

Wat zou dat prachtig zijn een wereld zonder lijden mensen, die elkaar bestrijden en een einde aan de pijn! Het is een mooie droom maar eens zal het uitkomen laat mij dan peacekeeper zijn, met mijn lichtje klein.…

Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

De dood is een schilder met de naam die hij verbergt in de kleuren die gewonden een naam laat fluisteren en hun ogen geven wat ze tekenen met machteloze gedachten zoals hij hun lijden wenst en ze in hun achtergebleven verdriet bedankt met de stilte die niets meer verbergt…

Zet het licht op verzengend en open het gordijn Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn. Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt. Mijn tekst bestaat uit water, maar loopt op mijn lippen stuk De aasgieren boven mij vliegen cirkels van geluk Vormeloze bergen trillen…

Zet het licht op verzengend en open het gordijn Voor dit dodelijk dorre drama: éénakter in de woestijn. Uitzichtloos bedrijf, het publiek klapt zich tot zand Voel hoe de hete adem door de droge kelen brandt. Mijn tekst bestaat uit water, maar loopt op mijn lippen stuk De aasgieren boven mij vliegen cirkels van geluk Vormeloze bergen trillen…

Laat mij de last niet wegen die bittere dagen in zich draagt Die het licht van witte muren steelt en vormen groeft in mijn gezicht Zink in mijn ogen noem mijn naam en zeg me dat het niet waar is…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…

als slechts de buitenkant telt zal genegenheid niet gedijen wanneer jij van anderen vertelt als enige maatstaf van leven val ik telkens terug op de keien word ik in de hoek gedreven niets blijft echt van mij over een ziel zonder mond of die boom zonder lover een niets iets de gedoofde lont het brandend water kan dan niet meer vloeien…

Het lijkt soms zo gemakkelijk gezegd, dat God je ziet temidden van het lijden. Dat Hij je draagt en op de weg wilt leiden, die zo vaak in duisternis wordt afgelegd.…

Eerbiedig doch stevig ligt mijn hand op het laatste restje leven * de lente met moed gepasseerd kwam de zomer attent met vroege warme dagen, de wolken droegen sluiers op het moment dat het zou gaan regenen, neen geen hemelwater uit den hoogte maar tranen van angst dus geen genezing waar jij op hoopte het gezicht met bril de ogen…

in genot, wat verdroogd is wordt doorschijnend, obsceen belicht in röntgen van de opkomende zon, lichten nerven op, de rijke aderen van de synthese, vertaald in de passie van vuurvliegen, die na hun daad sterven, bekijken de toekomst vanuit het Eoceen, het venster van een barnsteen, transparant verstild in het oer van hun lijden…

Mooie vrienden heb ik nee ze bleven niet weg gingen zwijgend bij me zitten een veelzeggende stilte toen barstte ik los vervloekt de dag dat ik was geboren de stilte was verbroken de ideeën over God rolden over mij heen dat was verkeerd een goddeloze fout wie zijn jullie dan om met jullie denkbeelden God te verdedigen tegenover de…

opgedroogd in het diepste van je hart Al zie je alles uitzichtloos en kun je vaak niet denken dat liefde toch nog echt bestaat weet dat er ergens iemand is die het je eens zal schenken Vergeet wat er geweest is, en zet je stappen in een nieuwe morgen zie en voel de zon verwarmen en laat mij voor je zorgen Ik kan en wil je niet zien lijden…

hoe terstond en jij die op mijn kussen kwijlt spaakt mijn wiel met tussenpozen die zijn gevuld met al die dingen die ik nog zou willen doen ‘k ben laaghartig en armrijk geschoold desondanks draag ik mijn lot in vuistgebalde handen en laat het noeste werk over aan jouw begaafde verlangens de tijd mijn lief, de tijd strijdt tegen het hekwerk…

Houten kruis Gekanteld tegen De stenen schuur Knuffels, kaarsen, Bloemen herinnering Aan een noodlottig uur Het lijden van nu En van de eeuwigheid Bij elkaar gebracht In de tijd Boerakker, nieuwjaarsnacht 2011 Posthuum opgedragen aan Kees Jan Dusseljee…

strijken met de moed die de wind vervaagt in strepen zonder eind, het gelach is de hoon die me raakt maar niet in eeuwigheid bezwijkt de deur kantelt in een kier van regen het kraakt zoals het mos laaft aan water zonder smaak, wie me verblijdt zal de schaduw wezen die me verrijkt niets is meer dan het eind waar het stopt al draaft…

loodst en ik vlucht in mijn langste adem - ooit alles raakt doorzichtig in de grijze wolken die als vruchtwater kleven aan haar ziel, wat ik wil is haar berijden haar nemen met al mijn zinnen doch zij is het weke vlees dat in haar charme mijn stalen diep geïnkte huid weerstaat, wat mij rest is als een asceet de ascese te ondergaan om het lijden…

Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze woedend maakt en de golven breekt en ze schuimend maakt en ze woedend maakt en aan de touwen van de schepen trekt Hoor hoe de wind de zeilen slaat en de golven slaat en ze schuimend maakt en de matrozen op de kade slaat Hoor hoe de wind aan de touwen van de schepen trekt en ze…