Alle inzendingen over lingua-einder

Lucht naakt het water waar de einder ze vergrijst oplossend ineen.…

in teder zonlicht wolkt jouw prille lentelach naar verre einders…

(haiku) weidser dopheide gaat geurend aan de einder voorbij - de vlinder…

Twee einders hebben blauwe lucht; daartussen hangt grillig wolkengrauw.…

Koren schoof buigend langs de einder opgesteld onlangs gewassen.…

Ik staar naar de einder, ook wel de kim mijn ogen tranen want dit is het begin van het einde! Ik staat naar de kim omdat de einder ook het begin is van alles op aarde! De tranen laat ik vloeien, ze gloeien op mijn gezicht en als ik de zon zie verdwijnen, verdwijnt ook het licht.…

Ik zag daar aan het einder een man die niet bestond maar waar ik toch de warmte en ook de rust bij vond. Mijn blik reikte nog verder en ging de einder voorbij ik zag een onbekende wereld zonder mensen en van zorgen vrij.…

winterstormen ten hemel het wad stuiptrekt in gekromde stromingen het schuim kapseist ongenadig van einder tot einder onder een wolk van meeuwen verwaaien duinen in werveling van winden zwaar kreunt de zee in huivering van nachtkou diep donker spiegelend in deinend water foto Friese wad bij de Westhoek…

Wolken zijn diep zwart: de einder vol avondrood glanst des te sterker.…

nu vrijt het rokje met het zand van hier tot aan de strandzoom trok de branding aan je sokken als dit al kietelt is het ruw en ongekamd (de uitgeklede, meest radicale versie van een buitenland) de einder stroomschok de einder stroomschok de stilte hardrock aan gene zijde de zelfkant je bleef het herhalen: ongeneeslijk (dit ook) en more de…

Voortkabbl'end het gesprek Afdwalend mijn gedachten Aan de einder al verdwenen M'n Ik - vakantie vierend - Weg.nl…

ik loop tussen twee golfbrekers van gestrande zinnen toch ligt het hier vol openheid een onbeslist einder…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

Geronnen aarde op de rand van hier en onbereikbaar, alom de einder en in het midden zwoegend zuchtend 't zware paard. Z'n menner verder nog dan onbereikbaar, een andr're wereld in zijn denken.…

De zee kookt, ik heb het zelf gezien ver weg aan de einder gloeit een oranjerode bron die bruisende schuimkopjes verwarmt totaan branding eindelijk weer hot-nieuws onder de zon. Eerst een teen, dan een been voorzichtig, er zijn muistromingen en kolken, half in de warme zee half tussen de groene wolken…

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

de adem van de lentezon verwarmt de kille aarde doet ’t prille groen weifelen en het hoefblad schitteren de rivier is vloeiend zilver spiegelend naar de horizon boven het trage glimmen ontvlieden grauwwitte ganzen hun gezamenlijk spiegelbeeld ze reizen over de einder naar de grote groene stilte de eindeloze toendra waar de zon niet…

een vers spoor van banden lijkt nergens heen te gaan alleen een stuur met handen heeft hier toch niet stil gestaan was de rijder het spoor bijster koos hij als eindoel de einder...…

neemt zijn tijd onder de hollandse wolken van mauve en jan voerman tussen bebloemde boorden met daarachter trage koeien wegdromend naar de einder fluistert de zilveren ijssel verslingert even het veer met daarop slechts de onthaasten bijna teder zet hij ze af wacht rustig op de verre fietser verlangend naar het onbekende hij weet…

Tot de dag Zonk, nadat ik nog ééns een einder zag.…

nu weet ik hoe hard haar handen zijn waar vlakbij het hart hing in bundels aan rode touwen en onstuimigheid tijd maakt inderdaad einders de zang van monniken als draagbaar van de merel en de nachtegaal hoe hoog in godsnaam verblijft zij kruipt door het grijze van haar gaan het valt niet in sluiers uit te drukken of te dragen, licht schuilt…

Met het uitzicht op de einder waarin de klok onze tijd uitwist met het inzicht in al het broze, vergankelijke wetend dat ik jou mijn tranen schrijf zingt jouw hart melancholisch, onbedaarlijk hopend op troost voor een bittere nanacht Als onze wegen niet meer onafscheidelijk zijn ook dan zal ik naar je reiken jou hunkerend…

Op de vleugels van mijn gedachten zweef ik de einder voorbij verzonken in stil verlangen.…

Gezichtsveld, kim, horizon of einder Lange lijn, zichzelf vormend de verte Op afstand, streep benaderd Van dichtbij, geen vreemd of bekend Helder spiegelt zich het licht in water vrij van kragen ~~ ~~ ~~ Kleurstelling is ingetogen waardig Kalm of stemmig, zoals men ook wel zegt Vervaagd landschap is de kneep Slimheid kijkers te verrassen…

Bleek licht in de morgen, Menig beweegreden gespeend van zegen... Veel gericht op eigen baat en tegen het eind van de dag blijkt leven een hard gelag. Dan later pas als het duister wordt, kleuren vervagen en de wil verzwakt, men meer zwijgt dan spreekt, terwijl de adem afneemt met de dag en ijdel- heid verdwijnt, dan blijkt het leven…

Lieve critici, ik vrees dat ik geen doel of doelgerichte lijn in de loop der jaren lees van mijn duizenden gedichten. Ik blijf een ventje dat maar schrijft en nauwelijks wil weten of zijn bekladdering beklijft of gretig wordt vergeten. Eergisteren zei mijn dermatoloog: Ik zie een kleine zwarte plek en die vereist even een biopsie. Melanoma…

Daar natuur geen kitsch kent brengt ze uitsluitend kunst voort soms kaal en karig dan weer rijk en uitbundig alleen op de kim tussen zwerk en bodem bouwen mensenhanden smakeloze werken vol edelkitsch is het daarom dat de Schepper de einder zo dun mogelijk getrokken heeft?…

werden meer geboekstaafd Stemmen meer op schrift gesteld Sinds de rederijkerskunst Een eeuw of vijf nog maar geleden De wereld was nog niet geopend Langzaam ging zij van het slot Doch het endemische behield Zijn taal, cultuur, god en gebod Maar sinds één grootmacht overbleef Met Londens groot Gemenebest Werd Transatlantisch Anglia De lingua…

nu verlies ik mijn zijn in kille woorden die we huilend aan de einder hoorden om te versmelten met ons enig zijn waarmee ik woordenloos in de tijd verdwijn…

bezing de stilte in een klinkend lied dat dromend naar de einder ziet met klinkers uit een zwart heelal waarmee ik zwijgend zingen zal…