Alle inzendingen over lommer

In duizenden druppels vocht uiteen gevallen flarden herfstsluier geworden beneemt het de zomer de adem glijdt het talmend in rust omfloerst het ogen met de bomen tot grijze fluwelen de horizon ontnomen in het stille witte waaiende een sprankje zon jaagt het op de vlucht om verloren lommer de bladgele en rode…

hun oren spits wrijven de ogen wrijven de streek in de ogen straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt tot de bodem ‘d aarde en sporen van sluikse silhouetten benevens de indrukken van prooien, contouren traag en kil het laatste neerleggen langzaam En de wind die huilt over de streek na de gruwel het luwen dekkend onder het lommer…

Daar ruist de vleugelslag door 't hout Der bosduif die haar nestje bouwt; Daar hoor ik de eerste slagen Van 't heerlijk lied dat voor zijn bruid De nachtegaal in 't lommer uit, Om haar zijn min te klagen. Wees, groene wereld! wees gegroet, Met de eigen liefde in 't oud gemoed, Als 't jonger hart deed kloppen.…

de diepe wortels de vertakkingen aan de stam van een boom het nest in de groene kruin ik zocht een oude droom als een blad dwarrelde ik wat rond de wind nam mij mee liet mij nog niet dalen ik werd gepakt door familieverhalen een prentenboek bracht mij in een hof waar grootvaders rozen kleuren door de hagen slingeren langs het lommer…

(XVII) In 't brede lommer van de lage bomen Glipt, glipt het beekje langs de holle boorden: Het streelt de blonde bloemen aan zijn zomen, En zingt een lied vol murmelende akkoorden.…

Maar de andre roos krijgt krinkels, scheuren, naden, Verschrompelt, en wordt groen en bruin en zwart, En zinkt, door haar met deze smaad beladen: "Zo'n ontevreden en verdorven hart, Dat water, lommer, kroos en slib durft smaden En doet of 't beste en edelste haar smart!"…

Veel heb ik in haar lommer Gezongen en gedicht, En drukte me elders kommer, Dáár scheen mij 't leven licht. 'k Ben laatst, toen zorgen kwamen, Naar de oude plek gesneld; Maar ach, mijn hart kromp samen: De linde was geveld. 'Men heeft u omgehouwen, Mijn trouwe lindeboom! Wie zal ik nu vertrouwen, Waar ik al peins en droom?…

wier blik niet rust Op 't lommer van de dubble kust, Of 't vlak der zaamgevloeide stromen, Wijl ge uit het blauwende verschiet De grijze Oceaan hoort komen, Zijn drietand uwaarts nijgen ziet; O Handelsbruid der Vrije Staten!…

Wanneer de scheemring 't loofgesuis Ten ruste noodt om 't hoge huis Van 't liefelijk Renswoude Dan vliegt, de gulden akkers moe, Het vooglenheir die lommer toe, Waaraan 't zijn nest vertrouwde; De wildzang smelt tot zoete bee, En ademloos weerhoudt ge uw schree Om toch geen toon te missen Dier hartsgeheimenissen. O beemd!…

Wij gingen, wij dwaalden langs ‘t lommerig pad, o heerlijke, zonnige zomernamiddag, - uw hoofdje op mijn schouder, vertrouwend en goed, mijn mond op uw geurige lokkenvloed, o zonnige zomernamiddag.…

Lief beekje dat daar kronkelt, En zachtjes murm’lend vloeit, Zo aangenaam verdonkerd Door ’t lommer dat hier groeit! Ik zet mij onder de eiken Op ’t zwellend oevermos, Geen zorg kan mij bereiken Hier in dit zalig bos.…

Wie zou 't leven dragen Met zijn heil en plagen, Met zijn lang verdriet, Zwol, na zoveel kommer, In een dal vol lommer 't Zachtste rustbed niet? Alles is verschijning, Alles is verdwijning, Op de levensstroom.…

Een jongen had in Bos en Lommer Een lid zo groot als een komkommer. Hij vond dit wel fijn, Maar had erg veel pijn, Als hij te snel reed op zijn brommer. Een jongen die fan is van Elvis, Denkt dat-ie eigenlijk hemzelf is. Dit komt weer door Char, Die las dat zowaar In’t binnenste deel van een schelvis.…

Een leven vol wissling, Een lokaas der jeugd, Een manlijke roeping, Een strik voor de deugd, Een pijnbank van kommer, Een vloed van genucht, Een bandloze vrijheid, Een tergende tucht; Een schole voor kennis, Een bane ter eer, De hoop in de boezem, De kracht in 't geweer; Nu lommer en weelde, Dan honger en slijk; Des morgens…

Hoe suist al de lommer, Als Zephyr zo zachtjes Loopt spelen door 't groen! Nu springen de bronnen; Nu ruisen de vallen; Nu weemlen de beekjes; Nu zwellen de vijvers; Nu stromen rivieren In prachtiger schoonheid, Door 't vruchtbare land.…

Een stille hut op 't eenzaam land, Vrij van gewoel en slommer; Een kleine moestuin met een beek, Beschaauwd van milde lommer; Een lieve schrijfcel, en een kas Met boeken, weinig mensen, Was al wat ik, als 't grootst geluk, Op Aard, van God kon wensen: Die keus lag in mijn kinderhart, Zij groeide met mijn jaren, Ik kreeg ze in …

Wat ze ooit gehad hebb’, hier is rust Voor haar in deze koele lommer; Haar bangste strijd werd hier gesust, Haar hoogste vreugd, haar laatste kommer. Hoe zacht ontroert zij mij ’t gemoed, Die lang door elk vergeten dode, Slechts niet door Hem, die hier zo zoet Een geur doet opgaan van haar zode.…

Nu liggen z' als dode dingen ontzield, naast elkander neer; nooit zal, wie nu leven, omzingen het lommer der bossen meer.’ De vrouwen van Holland klagen de eerloze rovers aan: ‘Wat deed ge met onze torens, antwoordt: wat deed ge hun aan? Hun bronzen monden zwijgen...…

Mei had gezet Haar voet in 't weeke zand, en sleepte met Haar enkels 't klare water door de beek, Die 't spoor wegwischte; de oppervlakte leek Om 't voetje pret te hebben, in 't lommer Bleven spiralen spelen op 't water.…