Netgedichten

netgedicht (nr. 35.453):

Witte wieven

In duizenden druppels vocht
uiteen gevallen flarden
herfstsluier geworden
beneemt het de zomer
de adem
glijdt het talmend
in rust
omfloerst het ogen
met de bomen
tot grijze fluwelen
de horizon ontnomen

in
het
stille
witte
waaiende

een sprankje zon
jaagt het op de vlucht
om verloren lommer
de bladgele en rode
in haar vochtige handen
ontnemen het zicht
van de nacht
in roodkastanje maandagen
ritselt de beuk
in zijn verloren blad

de winterkoning
schalt zijn hoorn
dwars door het herfstig bos
jaagt de witte sluier
op in bomen rijp
en oogst ijskoude vorst
in zijn jaargetijde.