Alle inzendingen over los van vingers

Deze twaalfde nacht droom ik van champagne niet in glazen maar over een bruin lijf fluwelen vingers in teder samenzijn strelen zachte huid en donkere haren mooie ogen benemen mij de woorden die ik fluisteren wil en laten duizend vlinders los…

je bent een glimlach in de nacht tanden die zacht glanzen laat slanke vingers dansen op ons ogenwit dat vrijt hijgt als ik je raak laat remmen los en gaat je hemelde me op in komen pas in de zevende liet jij je kronen…

De bloemenvelden voor het duin bloeien als een fleurige bloementuin de kleurenpracht is zo machtig mooi een bruid in lentetooi De klim naar het duin is licht dan een prachtig vergezicht het witte strand met golvenrand de bloemen aan de overkant Een oog dat mij wil tonen in een geweldig land te wonen een briesje door mijn haren ik wil…

Op dit moment voel ik me doelloos, Moedeloos, En hopeloos, Ik ben zo boos Waarom je niet langer voor mij koos. Je was zo close, Maar jammer genoeg ook trouweloos, Het is zo liefdeloos, Het klikte niet feilloos En het werkte niet gevoelloos. Zonder jou voel ik me zo nutteloos, Maar dat is zo waardeloos, Dat komt allemaal omdat je voor…

Alles overziend kom je tot de conclusie dat er weinig samenhang is maar vooral los zand dat wegglipt tussen vingers die proberen individuele korrels toch vast te grijpen in de hoop dat er enkele overblijven die de moeite waard blijken te zijn om te blijven koesteren omdat hun schittering de dofheid overglanst…

Speels laten je vingers Je de weg vinden op mijn huid Zacht voelend de warmte Die zich vertaalt in verlangen Speels laten je ogen Je vangen in verliefdheid Glijdend over mijn huid Laten je ogen niet meer los Speels laten we elkaar Onze lichamen beminnen Liefde laat ons smachten In onze samensmelting Speels laten ogen en vingers De…

laat ogen blind handen vrij vingers teder strelen laat oren doof wangen rood lippen kussen stelen laat haren los zinnen gaan armen zachtjes sluiten laat liefde zijn adem in angsten altijd buiten…

De moord Op een duizend zielen Rukt mijn vingers los Van de kern. Nu graaf ik Met gekleurde botten Om hun wortelen Een plek te geven. Ik schreeuw Gebroken scherven In lange tonen Tot een nieuwe dans. Wij oogsten lente. Oude rouwende stemmen Schenken ruimte Aan mijn hervertelling.…

Kort sta ik in het blikveld als door lauwe lucht vervormd begrijp ik niet waarom jij steeds verdwijnt in alles voor meer wil ik krassen als de pen wonen in de groeven van je huid, voelen hoe de scherpte tussen twee vingertoppen voortbeweegt in je woorden, meer niet…

ik heb een raam zonder sterren of zonder enige waarde van jou tot mij en woorden, woorden om te vertellen dat wat ik ben niet meer is tussen steen en wolken vond je mijn naam om m’n ziel te overtuigen de vorm van een open zicht en diep zo diep breken vingers de zomer alvorens die in mij kon dringen en leeg zo leeg wieg…

Wegzakken en zalig Dromen tot de dageraad Me wakker maakt, Me aanraakt met haar Vingers van rozen.…

zag het zacht toucheren van vingers hand en haar in subtiel proberen zo vonden wij elkaar in lach en ogen vooral het klein gedogen we kwamen samen proefden onze wijn pas na het antichambreren voelden we geborgen zijn…

Het is dinsdag De zon schijnt De oceaan is kalm Net als ik Ik zit in het appartement Heerlijk alleen De anderen zijn even weg Het geluid van de golven Is balsem voor mijn brein Mijn vingers dansen over het toetsenbord Buiten vliegt een meeuw luid krijsend voorbij…

stemmen schreeuwen gedachten flitsen schimmen de wereld is los zand verslippend door je vingers je voelt hoe alles brandt zwicht en doet je ogen dicht je handen sterven later…

aan dit strand verzandt de tijd in een korrelig boek verdwalen we in zeegeluiden totdat het koud en kouder wordt aan dit strand ondermijnt het wassende water de handgegraven waterwerken en het laatste zandkasteel aan dit verlaten strand laat ik opnieuw het zand door de zilte vingers glijden totdat ik me los maak en vertrek…

Zal ik hem aanraken, mijn vingers laten gaan door zijn haren, kietelend spelen met zijn hemd, zijn lijf, zal ik hem opwinden en het fijnste geven?…

ogen zien wat handen ooit tekort hebben gedaan voel met vingers waar het bloed in warmte is gestold los de greep voordat er ooit geboeid werd vastgehouden pijn verdeelt het feest is al geweest, te weinig voor het leven nu glimlach voor je later hemelt harder slaat het hart, roder en apart…

Ik ben de vinger op je lens, De kapotte veer in je matras. Ik weet niet hoe het kan, Ik wou ook dat het anders was. Ik ben de vlek in je t-shirt, De losse veter van je schoen. Ik heb geen spijt van wat ik heb gezegd, Ik weet nu wat ik moet doen. Ik ben wie ik ben. Ik kwam en overwon.…

dat ieder woord gezegd een eigen leven leidt blijft iets wonderlijks om je over te verbazen het licht heeft weer een golfbeweging gemaakt het is een ster van ver of een brandende meteoriet opnieuw maakt zich een gedachte los het spreekt zich uit, trilt na en slist van gespleten verhemelte naar gehemelte knippen vingers, houden…

Je vertrok en verbrak voor even de banden van al wat verbonden is. Weg van zoveel moeten van zo vele vragen verplichtingen alom. De eerste stappen zijn gezet daar waar vrijheid en rust samenkomen in een ander bewustzijn. Waar je gaat Na denken zonder Vooruit te denken waar dankbaarheid ontspringt als een bron zuiver water de weg…

Trillend lekt de maan zilte melk op je amberhuid zacht je vingers, los je haar wind waait lauwe druiven aan Ik drink je lach, je oogopslag jaag je tong op drift in mij hoor de krekel, hoor hem niet glijd en val in leegte diep Voor even één, de eerste keer voor even nergens, niemand meer…

als los zand door gespreide vingers ontglipt mijn leven telkens weer zoals ik gisteren nog hoopte zo kan ik het niet meer mijn ziel zo overhoop gesmeten zo uit mijn lichaam weggerukt zoals ik gisteren nog liefhad ga ik nu onder pijn gebukt mijn lijf verteerd door smeulend vuur vol littekens en wonden waar ik gisteren nog trots op was…

om vijf uur in de ochtend schrapen mijn vingers de nacht rechtop en ik bedenk in vol bewustzijn dat ik de vluchtigheid van woorden niet wil overleven los of in een gedicht onder sneeuwwitte sterren het klinkt onzinnig en meer dan zwijgend maar waarom zou ik liegen in of buiten mij de maanverte van uren er is…

Ik denk er aan Het laat me niet meer los, Al is dat juist wat ik hoop En toch is daar het moment, verlang ik naar je Mijn gedachten zijn verraad Even als de knoop in mijn maag Gevoel in mn buik Ik snuif je geur op En probeer niet te denken Jouw lippen in mijn nek Vingers over mn huid Ik word langzaam gek Kortsluiting in mijn hoofd…

je speelde de mooiste akkoorden liet in zwart wit kleurrijke vlinders los een vlucht in geluidloze dans op de warme lucht van de avond zag vingers de toetsen strelen voelde vleugels zacht langs me zweven dit intieme moment van dans en muziek hebben wij woordloos als onze liefde erkend…

je balanceerde op de top wereld aan je voeten alle remmen los reikte verder naar de hemel maar het aardse brak je op verloor evenwicht de tijd uit zicht stortte als lawine in het diepste dal zag de hel brandde vingers aan het vuur tot in het laatste uur balancerend op de rand krabbel je omhoog op weg maar nu naar de andere…

hangen laten niet los verstijven drogen lichtgrijs in harde brokken die je ook weer los moet kloppen af moet schrapen niet zo mooi plakzooi ben ik blij want ik woon op zand…

Onze vingers zijn verstrengeld, als gevlochten staal om in balans te blijven. Zo gaan we de stilte tegemoet.…

Wie lange vingers heeft, die jat aldoor (dat is nochtans wat mij altijd geleerd is) en blijft mits ze hem daarna snel gesmeerd is de lange arm der wet voortvarend vóór. Hier valt dus het verband niet te ontkennen: wie jatten wil, moet ook hard kunnen rennen.…

bij dezen zij gemeld onrust in de Venen men wandelt over bellen in het water onder aan geblazen door onbekenden soms klinkt krak dan breekt wat anders enkel kraakt naar zeggen volgt vaak een kreet kort plonzen klampgedrag van losse vingers hoger handen tellen nu plonzen en bellen bij onrust en geschater over fluiters onder water…