Alle inzendingen over lotus

volmaakt wil ik zijn veel geluk stroomt mij dan toe kende slechts vernederende pijn ben dat vreselijk moe volmaakt wil ik zijn hoor er dan echt bij ben dan wel niet mijzelf maar streven naar zalige perfectie leidt mij naar een hemels gewelf volmaakt wil ik zijn dan alleen, dan alleen ja, dan alleen.......... ik schreeuw…

EVAM (ZO) hij is de parel in de lotus – eer ik hem – heilige vrede…

de lotus bloesem in vervuilde wateren blijft lelie blank…

[Haiku] De vijver is kalm een maanbeschenen lotus bezweert het duister.…

uit de modder groeit de lotus naar het licht als het gelaat van een beminde die opziet naar de maan…

nu zij haar naam op handen draagt met vingers in de mantra van een stil moment vergeet haar lichaam, dat de zon zijn stralen zendt en de wind uit alle hoeken zoekend rond haar benen slechts verdwenen ontij vindt dit kind haar heiligdom nog ongezuiverd huivert, onder zoveel kou…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden en zoek in schimmen van verboden lijven restanten van liefde die mij ooit toebehoorden ik tracht dan verstarde gedachten over verloren gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten…

symbool van de lotus laat uitbannen zodat je niet jouw hart en ziel vergeet en je lichaam en geest kan ontspannen bewustzijn met energie wordt doorkneed…

* uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * voor het laatst keer ik dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment…

In lotus Het hoofd draaiend tergend langzaam Een oog openend troebele blik Het motief op de vloer lijkt te bewegen Een moment voor mezelf Even helemaal ZEN…

Milde kers in bloei Zachte huid van lotusbloem Na de kalme storm…

klein madeliefje zo kwetsbaar en onschuldig verkracht in de knop ontluikende roos verlangend om te bloeien gesnoeid tot bloeden helende lotus vanuit de diepste modder groeit de mooiste bloem…

Met centrifugerende snelheid word ik ruggelings vacüumgetrokken glijdend op wind in een regenboogspiraal Het tapslopend eind ejaculeert mij Van grote hoogte zwevend landend huppel ik lichtvoetend in een meer van blad naar blad van de roze lotus Koikarpers happen wreedzaam waterluizen…

het rode truitje het diepe zwarte water de witte lotus er is wat met haar te praten of fluisteren ze tegen de ruiten op de rotonde de dikste vrouw van de stad voorrang op de fiets iets in mijn ooghoek de wind ratelt de ruiten beweegt schaduwen het haar van mijn lief geelbruine treurwilgen bijna tot de grond…

Ochtendzon zaait, de lotus komt op tussen vroege rozen.…

Ik zoek je, enigma voorbij de weg van het verborgen dwaallicht Herinner je het kosmische geheim van de eindeloze melkwegen, het felle, zalige zilverschrijn Ik wil klaar water uit je drinken ambrozijn, wijn, bloedrood als koraal De helianthus mateloos zien bloeien in de broze meren van je ogen, de gouden lotus in de diepten van je geest…

Toch is er iets wat oneindig is, en dat diep binnenin ons woont: een bloem, een lotus die zich opent Naarmate ons leven hier op aarde zich sluit. Onze schoonheid wordt daardoor groter en innerlijke vrede daalt in ons neer. Wij berusten, en accepteren dat wat komt.…

meer en meer vind ik mezelf terug wanneer je naar me kijkt wij elkaar laten ontstaan wachten op het ontdekken van de tocht alles golft in het verlangen naar het oor van de rivier dat oevers bemint jij in mij ruist als een echo van wiegende wenken wind en lotus wanneer de zon ondergaat dát zegt in minder dan een armlengte…

Verstilde vragen van tranen in de nevels de lotus troost ze. Witte sterren, hun geisha’s bewaken poorten van mijn Melkweg.…

Nu nog ben jij boterzacht en smeltend in mijn handen de geur van vroege poldertochten draag jij in het haar En toch zoals de lotus ademt, stremt de tijd jouw jeugd en betaalt herinneringen met momenten die voor altijd verloren blijken te zijn Maar mijn lief, ons sterven zal gepaard gaan met een lach en de wetenschap dat de dood ons niet…

een ruiter op een adelaar strijkt over de lotusvijver hij zwaait met vier armen discus en schelp en knuppel als loze wapens in zijn greep één vrije hand plukt de roze bloem ontloken aan een lange steelwortel een doorzeefde kegel zwicht onder zijn gewicht de zaden vallen verzinken in de drab de ruiter rust er op bladgroen als een…

[Haiku] in modder gegrond reikhalzend naar het zonlicht twee lotusbloemen…

Vol verwachting hij heeft me laten weten te wachten op mij om middernacht bij de lotusvijver oh, ik verlang naar hem , maar heb hem laten gissen naar mijn gevoelens tot nu toe In een doorschijnend gewaad die de contouren van mijn lichaam laat zien kom ik zachtjes in de maneschijn dichterbij. ik zie hem baden, naakt als was hij pasgeboren…

Voor de boeddha glimmen duizend vuurvliegjes, lotus voor één dag. Zonder te springen onbuigzaam voor hun prooien, de tijgerlelies. Sumoworstelaar meditatie in adrenaline, context van macht. Pijl die de boog verlaat het doel bepaald de wegen in het onbewuste.…

Verkoeling vragen aan tranen van de nevels, lotus troost ze. De luchten trillen van de vrije libellen, gevleugelde zon. Witte sterren, hun geisha’s bewaken poorten van de melkweg.…

Lotus.…

De zoete zucht van je woorden Zacht zingend langs bleke maankoralen Van liefde zwangere fluistertalen Ademkristallen die zich boorden Als nectar in de lotus van mijn hart Deed sneeuwrozen in mij ontluiken Geur van nachtbloemen, sterrenfuiken Het licht van minne in een nacht zo zwart Aan de blauwe einder van je warme ogen Wenkt de hartstocht…

ik loop door mijn park nog zo heiig vroeg droom nog verder van mijn nachtelijke ark met ontluisterende pracht en zachte gitaarmuziek waar ieder mij toelacht rust mijn woord verzacht slenterend hoor ik vogels roepen mij als het ware toe: zie ook hier het voorjaar hoor onze klanken de lotus opent zich voor jou ik voel, het is waar…

Zon in de morgen geraakt gaat zij open en groet hij de lotus. Een fontein is hij... tintelend licht op haar huid dorstig haar lippen. Zichzelf vergeten stroomt hij door al haar dalen de zee tegemoet. De schaamte voorbij drinkt zij de eeuwige bron zo blijft zij nergens.…

maan het kristal van sterrenbloemen Je beeld een geur een waan misschien zo ijl en dun als spinrag het hield me gevangen intens zalig als winde van de nacht Vreemde vrouw, zo mooi ravenzwart gelokt Je ogen blikten verloren een weten dat smart verborg Toch zongen je lippen het droomrood van een glimlach een zoete honingbron in de lotus…