Alle inzendingen over maaiveld

Nooit boven het maaiveld Mijn nek willen uitsteken, Liever onzichtbaar voor Het dodelijke maaiblad Ongezien het leven door, Ondergronds, blindenbril Op mijn neus, mocht ik me Al in de buitenlucht vertonen - En toen ik alle moed bij elkaar Geraapt had om toch bovengronds Te gaan, mezelf als egeltje voorgedaan Zachtjes vooruit, snuitje…

de boom staat op een plaats waar ik voorheen nooit ben verbleven de lucht om hem heen is nog steeds lucht, al duizenden malen ingeademd is het omdat ik er nog niet was en is de tijd meegegroeid in zijn vest van hout zal de boom mij herkennen, ook al is hij bladerloos en de enige in het bos gelijk de majesteit zonder hof is het maaiveld…

lente haar blad ontvouwt een stralende zon plust en mint de laatste wolk traag drijvend wint vlinderlicht een nest wordt gebouwd het toen sprookje nogmaals wordt verteld grondig verscholen tussen bloeiende bermen schone lucht de dagen wil beschermen tegen oeverloos, ademloos geweld dan is er ooit weer hoop op verschiet in het misvormde maaiveld…

er was geen verwantschap, geen voelende betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten…

Zegevierend in de lente en vol trots zijn hoofd boven het maaiveld uitsteken. Wetend dat het in de lente ook kan stormen.…

. _____________________________ Farmers Defence Force neemt niet laf de benen Zij steken met hun kop boven het maaiveld Wie waagt die wint - juist op het Malieveld Hun blauw-wit-rood trapt ons tegen de schenen En wie staat met haar voeten in de klei? Plas' wil is wet, ook in de Háágse wei…

nachtvissen binnen graancirkels vergeet niet de macht der gewoonte, zilveruitjes en dagkoersen het tijdelijk geluid tegen een muur door zwijgzaamheid gestut de wanhoop aan begrip voorbij het excuus voor gezworen twist de jubel van voortijdige luister in valse vlucht over hellend vlak tot fluisterende bossen zijn uitgedund op doorzichtig maaiveld…

losgeweekt treurt om snel vergane glorie laat kopjes hangen ziet op de begane grond vloed aan regenwater dringen bij rioolput de merel dempt zijn gezang minder uitbundig soleert hij bezwerend naar betere tijden wisselvalligheid grijpt mijn lurven neemt me stevig in de houdgreep meiregen maakt dat ik groter word boven mijzelf uitgroei het maaiveld…

Steken kop niet boven maaiveld uit dan zijn we prooi van politiek correct van nuchter volk beneden de zeespiegel in een land zonder persoonsverering Watermens aan de voet van de zee Europa’s rivierendelta in z’n aderen duizend jaar in staat van wateralarm creëert een volk als de Hollanders…

Het voorjaar draalt, de boer verschijnt en alles boven ’t maaiveld uit wordt neergehaald met lange streken. De geur van gras plooit zich een deken over het veld als opperhuid die tastend in de nacht verdwijnt.…

De dwaalsporen van de giraffe staan hier in het achterland op het grasveld wie durft er nog zijn nek uit te steken wanneer iedereen boven het maaiveld wordt onthoofd als een maagd met een mening en het doet er niet toe wat de mug over de olifant denkt als de kat van huis is dansen de luizen op tafel en neem ik je in mijn volksmond…

Druppels vallen uiteen in achterlanden van verdreven illusies, zij kennen geen andere hoogten dan de slagschaduw van het maaiveld dat verzandt door de vertraagde stroming in lage luwten.…

in mijn Schulp kroop, en negatieve Gedachten hun vrije loop liet gaan, Hebben jullie mij geleerd op Zo'n moment de andere kant op te denken, Gedachten worden niet langer gevangen In de spiraal die alleen neerwaarts Bewegen kan, maar krijgen verse lucht Om als ontluikende krokussen In de lente hun kopjes zonder angst Boven het maaiveld…

Vergeet nimmer het bloemenhart, dat boven het maaiveld komt turen. Zal ik verder klimmen tegen het zonlicht in? Ik zal het overdenken met gepaste zin.…

Jeugd maakt de toekomst Niemand wordt daar vrolijk van Wij kijken niet goed; Die jeugd zien we niet, die werkt en studeert, de toekomst maakt.…

zit weer alleen voor het beeld van mijn idool is het de goot van het dak of van het trottoir nog door de regenpijp of kan ik zo in het riool bij wormen onder het maaiveld wacht het abattoir zal ik me dronken dood rijden in de coentunnel voor de eer van een laatste nieuwsflits in de krant op zoek naar een wereld zonder drugs en geweld ben ik…

hond vermist, briefje op een verwaterde boom kettingbreuk, wat nu toch niet weer smerige handen inpoldering, dijkbewaking beperkt weliswaar maar toch, stel je voor geheugen op sterk water een vertrouwd adres straatnaam in kleine letters gezichten die terugkeren als je je ogen sluit gras dat weer fris ruikt glooiend als het maaiveld…

Om langs de rooilijn van het maaiveld te wentelen in dunheid, waar alle sporen van diepte en verheffing zijn gewist. Het lage traagland vindt in bergloos waaieren zijn Waterloo, om te verzanden langs de vloedlijn van oeverloze stranden.…

verstikken in vaste klei als hagel van anijspegels met zulke zwakke enkels is het bovendien lastig koekpaleizen bouwen al vliegend, al vliedend komt verte nooit dichtbij en is hier altijd ginds zo op het oog bespiedend bij gebrek aan ondiep lijkt hoogte te bezwijken zonder bedektzadig gezicht verdwijnen nachtbloemen onder vetgemest maaiveld…

Je stelt jezelf een doel en laat de boel maar lekker waaien, zweeft zonder gewicht als engel, met de wind in je gezicht, genietend van het hemelse gevoel In Laagland steekt maar één Konijnenberg met kop en schouders boven ’t maaiveld uit, alwaar je hoogstens op een drempel stuit, want zelfs het Vaalserbergje is een dwerg The eagle’s landed…

Bidsnoer van letters mee, een spiegelmedaille Je kloosters weten de vinger te leggen op wonden En serene stilte, insecten zoemen zacht Weesgegroetjes Je herinnert ons aan je grond, doordrenkt Van soldatenbloed Dat doen ook de bruine sperwers boven de akkers En de witte sporen van geluidloze straaljagers in Hemelsblauw Boven je maaivelden…

ik schrijf geen melige verzen over bloemetjes die hun kopje opsteken boven het maaiveld lachend naar de ochtendzon, over de magie van sneeuw die de rauwe werkelijkheid verdoezelt, over de grote liefde die niet kwam af al vertrokken is, over een opperwezen dat monkelend zijn zoon laat kruisigen als boete voor een zonde die hij nooit…

De zakkende oktoberzon lijkt nog zomers dreigende ijlboden door westenwinden vooruit gestuurd brengen dreigbrieven en vage waarschuwingen de herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide…

Puur en nakend zullen de mooiste momenten zijn want waarom verschuilen terwijl de waarheid in volle glorie altijd het op z’n mooist zal zijn Neem mij neem mij en ontferm je breekbaar ben ik niet ik ben buigzaam als het koren in een woeste wind maar ik zeg niet onverwoestbaar want snij niet weg wat boven het maaiveld uit zal stijgen...…

ook de dood is niet het einde maar een nieuw begin de feniks zal verrijzen uit de as bevrijd van de ballast van het verleden sterven is loslaten, onthechten, zoals de slang vervelt de kreeft haar pantser achterlaat om door te groeien meegezogen in de spiraal die nergens eindigt:•elke deur die sluit opent een andere reeds kleurt het maaiveld…

vreemde kale plek waar zweet en vloek getijden deden springen waar groei van graan en biet de boeren deden zingen waar hun vruchten zwaar door handen van de knecht van wal in schip gedragen afgevoerd naar silo en fabriek daar groeit vreemd gras en kruid tussen de scheefgezakte keien de twee verrotte palen steken nog amper boven maaiveld…

- de laatste republikein in Nederland - een goedgelovige Thomas - een boven het maaiveld uitkijkende dichter…