Alle inzendingen over maan gedachten

Dat dichtertje op de maan, lacht ons troostend toe.…

winter maan in gedachten zien we ze opgaan je voelt geen angst sluit je ogen je kijkt in jezelf ik zou wel willen dansen maar het is te koud Spiker…

Zonovergoten spookmaan boven horizon - onaanraakbaar licht…

De zilveren maan Strijkt 's avonds En 's nachts Als wachter, magneet Nooit geheel onverwacht Over onze planeet Tussen zonsondergang En de komst van de hoeder Der minnaars en maagden Als aanstaande moeder…

in de donkere krochten van mijn gedachten man man wat lul ik weer slap 't is alsof je het zou verwachten maar het komt toch als een donderklap Ergens in de donkere krochten van mijn gedachten de waarheid diep verscholen ligt de oorzaak van al mijn maagklachten rust.... wordt aanbevolen…

Heerlijk in de zon Voeten in het warme zand Mijn blik gericht op zee Neem brood en koffie mee Zalig zachte zonnestralen Geven zand een gouden gloed Zeebries streelt mijn huid Meeuwen krijsen herkenbaar luid Bijzondere schelpen Op zandbanken gespoeld Vanuit de golven uit de zee Neem ik deze dag weer mee!…

Iets of iemand spreekt in mij, vaak wisselen we van gedachten, maar niemand spreekt of sprak. Steeds vaker neem ik besluiten, die ik onmogelijk zelf kan nemen, alsof een stille stem me leidt. Altijd voel ik een aanwezigheid, wanneer mijn gedachten zwijgen. Geleerden noemen het intuïtie. Gelovigen geloven in God.…

In het schemer van je gedachten leeft de liefde een dubbel leven ze gaat nooit slapen maar leeft voort in het schijnsel van de maan je voelt haar in de trilling van de lucht je ziet haar lopen op de maan…

het mannetje in de maan zie in de spiegel z’n spiegelbeeld staan…

Vannacht is het donkere maan Tijd om je te laten gaan Wat goed was, dat neem ik mee De rest geef ik aan de zee De pijn gooi ik in het vuur Het afscheid is voor lange duur Al wat niet was, is vergeven We zien elkaar in een volgend leven…

ongewenste intimiteit Weggeslikt door de man Het landschap aanvaardt De dwalende donkere gedachten Van de man Sneeuw doet bedekte pogingen Tot witwassen De man duwt moeizaam Zijn sneeuwgevoel Voor zich uit Een zware bal vol vuil Moeizaam rollend Door het landschap…

Ik ken nog jouw gedachten. Ik weet nog wat je zei: “Geen zorg voor de dag van morgen, dat zien we morgen wel.” Die kalme zekerheid. Die helpt. En ik steek mijn tong tegen je uit: “Lach jij maar jongetje.” Ik doe de lamp wel uit. Antje.…

De slaap komt maar niet Vier uur al - bijna morgen Vogel fluit haar lied Vijf uur - het is licht Je kunt nog steeds niet slapen Schrijft een klein gedicht Zeven uur - opstaan De slaap komt nu toch niet meer Moeheid laten gaan Koffie en een douche De dag is weer begonnen Geef jezelf een push Je komt er weer door Avond…

Sentimentele gedachten, spelen door mijn hoofd. Gebruik toch je verstand... het lijkt wel als verdoofd. Mijn hart is vol verlangen, 'k zie jouw ogen, voel jouw handen. Nee, geen verdriet, tranen vergiet ik niet. Een gevoel van weemoed, naar wat eens was... De tijd verglijdt, dit gevoel beheerst al mijn gedachten.…

zo vaak zie je een man en een vrouw zwijgen en ook nog eens aan een restauranttafel met uitzicht over onrustig water en aalscholvers die voorbijvliegen je kon ze horen en zien vlak over het water maar ze zagen het niet ze waren in gedachten ze dachten aan dat niets weten te zeggen de man en de vrouw en de aalscholvers…

Ik wandel in de stad zwevend tussen mijn zwalkende gedachten Plots loopt een oude man mij voorbij En ik struikel dankzij een gebroken kassei De oude man stopt Bekijkt mij beklagenswaardig aan en wandelt vervolgens voort.…

Enkel de gedachte.…

weer een droom de eeuwige stilte rond de maan verdriet om jou het verzwijgen dat ik je mis het is wat het is zo wrang nooit, nimmer nog wezenlijk hier weer een illusie dat stilzwijgende rond de maan toch ten volle in gedachten licht in duisternis het is wat het is……

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…

in die brij Van totaal onzinnige gedachtevallen Die mij zo verraderlijk Mijn vrije gedachten ontnemen…

De gedachte dat deze bomen weten wie ik ben, uit al die mensen deze toevallige man, vrouw, deze ene ze komen zo langzaam uit het gazon gaan zo langzaam langs het pad verdwijnen zo langzaam de gedachte dat deze bomen om mij geven, dat ze op mij wachten, dat ze weten dat ik kom --------------------------------- uit: 'Tot het ons loslaat…

De zeven zussen hadden ook een broertje Een broertje dood aan het onschuldig ventje Dat speelde in z’n indianententje en in die wigwam liet hij vaak een boertje dat lachte daar hij erge kiespijn had Met zeven zussen is het altijd wat…

Er was eens een man- netje op de maan en wij – gingen op bezoek.…

Droevige gedachten opgeborgen, voor de dag van morgen, om ze samen te delen, met jan en alle man, die het wat kan schelen, zo worden droevige momenten, momenten met en voor elkaar.…

Ik luister naar de nacht De stilte is zo zacht Ik laat mijn gedachten gaan Wil jij ze ontvangen maan Of mijn speciale ster Zo dichtbij en toch heel ver.…

haar stilste gedachten hielden hun stemmen niet tegen op de woordeloze vlucht die ze zag in bedachte gezichten in diepe oogholtes waar nooit meer een morgen kwam alleen de gekraste zinnen van een vader die zonder te zijn de zon weggaf en de maan, haar maan zwijgend omkeerde er waren geen papieren dromen…

Oh lieve help de maan wordt steeds maar kleiner Als dat maar goed gaat op de lange duur Als ie verdwijnt dan duurt een dag 6 uur Niet alles wat zo klein is is ook fijner Elk nadeel heeft zijn voordeel...voor een slok zit dan de vijf wel vaker in de klok…

Jij danst in mijn Gedachten Musiceert in mijn Hoofd Bent aanwezig in mijn Zijn Jij knipoogt naar De zon Terwijl De maan jouw huid Voor eeuwig Streelt…

Later, thuis, alleen, heb ik gehuild bij de gedachte dat de man en niet de woorden, de zon en niet het licht, en dat hij nooit iets anders is geweest dan een gedicht. -------------------------------------------------- uit: Joost Baars' bundel 'Inwezigheid'…

De boot, waarin zich moet laten schommelen een man. Een vrouw aan wie wordt gedacht, door de man, tot op het laatst misschien.…