Alle inzendingen over marmer

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

Uw liefde voor de Kunst, zij vergde uw hart alleen, En zonder ooit een bruid vermoeid in d’arm te zinken, Zag zij u zestig jaar ‘t driedubbel pad betreên. ’t Was al uw aards geluk, uw innigst zielsverrukken, Een hemelse gedachte in ‘t marmer af te drukken, Te ontzetten door uw kracht, beeld van Gods majesteit.…

jij marmert nog een beeld in wit met rood dooraderd sokkelt op te hoge voet daardoor steeds te traag benaderd zag de kern wist in zacht polijsten zonder stof je hart weer te bereiken bloed maar liefde in je witte marmer ga leven zonder beeld een verleden armer…

ik hoor tranen stromen op jouw grafzerk met een brok in mijn keel lees ik woorden gebeiteld in marmer jij bent super veel te groot voor het eten van genadebrood…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid met…

Vingers volgen liefdevol de grillig koude lijn die zonder duidelijk beginpunt nergens stopt zijn enige houvast is herinnering aan haar dat als warm bloed door marmeren aders klopt…

ze smijt woorden in bomen waar grijpgrage takken ze vermalen in een monsterlijk ballet schraapt glanzend marmer graaft groeven diep tot het nagelbed duisternis in de zon moet onder…

Er bestaat geen mirakel, schoon als de dij van een vrouw, de lijdensweg van een rivier, getekend op die zachte glooiing, gehouwen in marmer, redden zullen ze niet, gevormd voor het leven, onderhandelen ze met niemand.…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid…

het is wel goed met kindje maken Opel rijden, parkje lopen eendje voeren en ijsje kopen om dan te verdwijnen en ons laten staan bij het koude marmer in opperste verwarring…

In 't marmer is zijn wil veronverwrikbaard; Hij weet - en van voldoening spitst zijn sikbaard - Dat Dionyzos haar geen hulp zal doen!…

En midden in de tuin ligt wit en vol van rust een marmeren gewricht. *) Henry Moore (1898-1986) was een Engelse beeldhouwer, bij het grote publiek vooral bekend om zijn grote abstracte bronzen en marmeren sculpturen. ------------------------------------ uit: 'De jagers in de sneeuw', 1986.…

zijn nooit op ook voor de kruisweg met zijn staties stonden vele generaties berouwvol offert nu een kaars verzamelt volle aflaat en eerbiedigt paars dat Zijn gezag bekleedt processies volgen het kazuifel marmer glimt door het geschuifel met herinneringen die ik niet vergeet…

tussen de marmeren pilaren speel jij je spel ik achtervolg je op mijn lederen sandalen vang een glimp op van je kleed herken je lach en weet dat we later in elkaars armen komen tot bedaren…

Van marmer? Slechts een ding? Zijn lichaam is al eeuwen zo verstard en zijn souplesse zag men onverhard gewoon altijd als knappe jongeling Nu eeuwig en geteld wel vijf icoon werd hij opnieuw volmaakt verfrist en schoon…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…

Ik schreef je naam in marmer en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

Ik wil weer schaatsen op het zwarte marmer Warme chocolademelk een lekker bordje snert Ik wil weer genieten van een Hollands tafereel Door zoveel schilders reeds op het doek gezet Ik wil…. misschien te veel De winter is nog niet zo ver Maar ik…ik ben er klaar voor Kom maar met die winterpret…

Wolkenkrabbers storten in Reuzenkeien zijn kiezels voor kruiend ijs, kastelen en tempels houden geen stand onder bang en boos geweld Elke angst gaat ten onder aan zichzelf, kan niet blijven binden en raakt verdeeld Wetten worden gebroken maar niet de liefde waarin wij wonen, vrij van chaos die ruimte neemt voor eigen gemak steeds…

Een frisse voorjaarsdag een boeket roze rozen op een marmeren graf. Afscheid van de broer die je had het kind dat je niet kon zijn het dorp van toen. Kerkhof en gracht Toren en schip Kind en onschuld Respectloos gescheiden in onachtzaamheid. Mettertijd komt verandering van kern.…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

we hebben een land een vlag en een lied een koning met een paleis vol marmer en graniet ministers en een grens voor ieders taalgebied een hoofdstad waar alles dan weer door elkaar geschiedt dat hebben we allemaal en hoe we het zullen betalen weet ik niet…

ze danst op de marmeren tafel waar geen klimop groeien zal en reikt de roemers aan zegt heil tegen koperen luchten maakt van de sterren haar bondgenoot onder een waakzame maan enkel de naam onder haar voeten geeft grip op realiteit in de schaduw van haar kruis…

rust maar zacht jij, naamloze ik op velden met eindeloze lanen geëerd met marmer of zomaar onder zoden zonder tranen stille held ooit in bange dagen uitgezonden ook al dreigen beelden te verbleken je leeft nog altijd voort in verre wonden…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

het was een droom mijn tijd voorbij wit marmer adert rood omzoomd met windspelende violen het kruis vertelt van dood op het gepolijste vlak in doorzichtig glas vazen bloemen mijn graf ik ben geweest maar nog vraag ik me af wie mij de zwarte tulpen gaf…

Een stem sprak stil vanuit het struikgewas Mij werd een blik vergund in 't jappenkamp Toen daar mijn vader deel werd van die ramp Verzwegen trauma dat ik later las Hun namen in rood marmer op een lijst Beschut door bomen rond een park in Zeist…

stille tranen vallen op het roze marmer van je graf vervlogen beelden flitsen herinneringen je bent ... niet meer maar toch ..aanwezig gisteren eeuwen geleden en toch dichtbij morgen onzeker gisteren verleden waar lach en traan verweven zijn © marijket…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

mooi, dit olijfolie glanzend lichaam, blinkend wit, uit marmer gehouwen, zo soepel, in verleidelijke torsies, onderhuids, sterk en krachtig zijn de soepele, gespannen spieren van zijn geheven rechterarm, die trots de bronzen, scherp gepunte speer draagt, hier en nu, mijn beeld, is het moment, nu, vlak voordat de bronzen speer jouw sterke…