Alle inzendingen over mast

En? Hoe gaat het? Wel goed ... Twee paar neergeslagen ogen werpen blikken weg in het water als brokken brood, geen eend die het ziet. O. Alles OK? Alles OK. Onwennig nerveus en met dezelfde klop als toen, maar: je bent niet veranderd. Jij ook niet. Geen spat. Een zwakke glimlach die niet alles wil weggeven maakt plaats voor een…

Bang voor dit: de herhaling sta ik op en schrijf het neer wel wetende dat: een cirkel zonder begin is, de tijd geen seconde stopt, één voet de andere meesleept. Weg uur en stap zijn mijn deel, oog in oog met het naderende. In een nog donkerblauwe morgen doorklieft een zoemen de stilte op zoek naar de wakkergetrokken slaper met de…

Koud is de winter kaal en guur sneeuwwit, spekglad en leeg. De lucht vriest vast aan wat er van het landschap over is. IJs gletsjert in het water. Als er binnen weer een storm opsteekt sluit ik de deur van mijn ziel - een glimlach - en ziet niemand wat ik heb.…

Mijn denken stroomt als vloeistof minder wild dan eb en vloed; druppels, vast als waterstof, de einder tegemoet. Golven vormen het oppervlak van klotsen en geschitter. Onderdak voor het paradijs, zachtgroen en diep, zout-bitter. Hier breng ik graag momenten door, slechts door mijzelf begrepen, terwijl ver boven ik het klotsen hoor…

Ik heb een beperking, Maar voel me niet beperkt. Het enige wat ik nodig heb is maar één ding. Pillen die zorgen ervoor dat alles werkt. Ik noem die pillen mijn gaspedaal. Of mijn batterijen, dan snappen mensen wat ik bedoel. Nou ja niet allemaal. Maar wel een heleboel. Eén ding vraag ik me al af een hele tijd. Waarom worden mensen die een…

toen de zee de boot zonder mast voor even nog zeilloos spartelen liet toen de zee zich bedacht en jou achter een muur van water aan het zicht onttrok toen de zee de vermoorde onschuld speelde toen balde plots een diepe rouw in mij samen…

Ahoy skipper Skuumkoppe In je slobbertrui In spikerjeans Ga ik nooit shoppe En des zondags Ben 'k te lui Hou hem stevig vast Die knuppel van het roer Groet Slauerhoff Recht zo die gaat En bind het grootzeil Aan de mast…

Radio-actief Stand plaats hoogspanningsmasten Smet vrees straal bekaaid…

Boven op de mast, altijd even enthousiast, zingt hij: "Tsssie! tsssie! tsssieééé! En soms, om zijn lied te rekken een lange "tsièèèèh!!!" Zonder complexen dreunt die virtuoos, monotoon die ene toon die ene noot In HIFI Een blote si. Mercièèèèh!!!…

we varen op het Narrenschip het is een dwaze dag als we ons overgeven aan stuurloze stromingen de stuurman sleept ons met de pollepel naar zijn tijd kunnen worden die je nog niet bent kunnen komen waar je nooit eerder was de hoge boom als mast zien zover het oog reikt…

Het negenenveertigste en vijftigste distichon Distichon 49 Mast/Vast Odysseus wist het: Op mijn eentje bezwijk ik zelfs voor één sireentje. Distichon 50 Het park van de poëzie Het park zat vol met grillen in mijn dromen. De schaduw was er eerder dan de bomen.…

Van scheepjes in een fles wist hij te melden: “Die mast trek ik met touwtjes recht omhoog.” Al hoor ik nog niet bij de oudste oudjes, “In godsnaam, buurman, waar koop jij die touwtjes?”…

Wandelend over de kade weerschijnen duizend en één lichtjes in het IJ grote masten torenen hoog boven machtige schepen die wereldzeeën voeren vuurwerk tovert een hemel vol met sterren ik droom jou mijlenver van hier door onstuimige golven naar Amsterdam gedragen…

als de stilte in hem aanwaait en de zon daarbuiten de rietkraag in lichterlaaie zet balt de rouw zich in hem samen nadert hem tot op de huid in het blauwe grasland zit zijn moeder hij hoort haar parelende lach hij ziet het schip varend in de storm de Dood klampt zich vast aan de gebroken mast…

van die lange lichtslierten die hoog vanuit een mast schuin naar beneden hangen ogenschijnlijk lijken ze aardig aan elkaar gewaagd hoewel de één bij nader inzien meer actief is dan de ander wordt het vergoelijkt want tenslotte is het bijna kerstmis…

Voorstuwende kracht van de wind laat je dansen op de golven van het water je steven klieft de weerstand van het diep ranke masten als een houvast de zeilen bol op volle kracht de trots van hen die jou bevaren rechtsaan voortbewegend naar je doel vastbesloten zoekend naar een haven meer je aan in rust met kalm gemoed…

brul vanuit je slappe vel nog één keer over tafel maak een eind aan deze hel en eet je laatste wafel geef mij het geheime teken voor het strijken van de mast laat ons samen oversteken onder lakens van damast.…

zilver na zilver vindt het pad hellen zeilen liggen vast op zonlicht van de dag vlak op vlak water lucht rusten op een klein gerucht een golf spoelt aan de kust vlag na vlag zeilen aan de mast bewegen stil naar de einder groot gestaag één volmaakt.…

Ik was laat, het koper van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Ik was laat, het koper Van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…

Ik slinger het anker naar jouw onderlip Een wijnrood, roerloos baken En klom naar dat bruisbad van vlokken Genesteld tegen tandvlees Je kon me wegslikken als een kruimel Gisteren nog klom ik reikhalzend in de mast Jouw lendendoek Door stormvingers losgeknoopt Waait tegen mijn gezicht.…

Soms loop je vast een doodlopende straat er slaat wel wind in je mast maar denkt het is te laat dan zomaar plotseling staat zij weer voor je neus en je weet weer waar het om ging er is gewoon geen betere keus van reus naar kneus van hemel naar hel is echt waar, heus Maar weet ze komt echt wel…

Zojuist geleden verlies Klopt aan bij de deur Van de waarheid - Wat is dit leven dan? Lang leve de lol? Y.o.l.o. zeiden ze, De facebook-monsters In Haren, die zo van Het leven genoten Dat ze andermans Vreugde vernielden En graag opofferden aan Wat slechts hun eigen Genot was, heeft voor mij Van mijn leven Niet bestaan -…

Elk scheepje aan wal, aan ka maakt er muziek Publiek met goede oren ......geniet Wind een vast bespeler van mast, stagen en tuig Een lied kun je er niet in herkennen Het zijn improvisaties -ter plekke- bedacht Hard of zacht hangt af van gure windkracht wind voor of wind tegen Soms even ritme van regen......…

Mijn dames waren schepen. ik sneed zeilen voor hun mast. Hoe jankte niet de kast, alsof haar vliezen braken toen ze gingen. Wie schept, baart sterven. Ik knipte navelstrengen door, ik leerde zonder zakdoek wuiven. ------------------------------- uit: 'Vergeten licht', 2001.…

Ik verscheep mijn hart vaar met mast en zeil door woeste zeeën ik ben een banneling in deze gerezen tijd doorklieft verga ik vol van pijn en zielendorst; het anker is verroest tot aan de jaren waar boeg en steven mij de wind en knopen geven maar het varen herbergt geen doel waar het roer zich ook naar went; het liefst althans in…

ik stond vandaag op de pont naar Noord het stormde en de pont wiebelde ik keek om me heen en in de verte zag ik een ver verleden al die boten die hier lagen al die mannen die hier waren aan het roer en in de masten uitkijkend over het IJ dachten ze aan hun moeder aan hun lief en aan hun dochter wisten ze al dat ze nooit terug…

ik doorkruis telkens mijn zee wissel woorden met eb en vloed ik heb windeieren gelegd en een strand geoogst schepen vallen achter de einder verdwijnen zonder troost de mast verdwijnt als laatste Moeder Aarde, klamp mij aan welk schip daagt de branding uit?…

bewijzen dat het toch geen kwaad zou kunnen -denkend aan de veilige warme haven- om eens te balanceren op de rand dat de botte kant niet scherp zou zijn echte liefde dit wel aan moest kunnen is het nu zover dat twee harten tweesnijdend almaar leger bloeden in de valkuil van de blinde haat door de mist priemt zich nog het rode lampje van de mast…