Alle inzendingen over meedragen

de wind ruikt naar regen een korte huivering over groene gazons en bomen in de avond vinden de spreeuwen elkaar dansend als één geheel in de lucht verlatenheid en schoonheid in de schoot geworpen ik draag alles met me mee…

Ik dacht dat ik mijn verdriet van me af had geschreven maar het zijn maar woorden op papier die ik steeds weer moet beleven. Het schrijven helpt zo vaak om alles te verwerken maar vergeten kunnen we nooit dat zullen we steeds weer bemerken. Steeds komen die beelden terug zie ik hoe het is begonnen al die nare dingen en zo heel erg…

hij zingt een lied dit niet vergeten nog weten als de schaduw weer eens roept meedragen als aantekening in een dagboek blijvend op zoek naar zijn melodie door niets laten onderbreken deze verwondering die ik hier als mens hoor en zie…

Jij bent niet meer bij ons Maar in ons hart blijven we je meedragen op moeilijke momenten je raad vragen jij blijft als een rots in een oceaan waar vogels even rusten en dan weer verdergaan…

Ik weet het even niet meer, al doe ik zo mijn best; De duisternis van dagen bevangt mijn ziel en doet me alleen nog hopen dat er spoedig licht komt, dat ik zelf geduldig kan zijn en niet veroordeel wat me hindert, wat ik meedraag van een ver verleden, wie ik ben en toch niet zijn wil.…

na dagen van aanwaaiende regens slingert er een oeverloze stilte door de velden droomt zich volop aan traagheid wennend een weg naar zee om zich in het eentonig rumoer van golven als gewezen bewogenheid uit te ademen…

De dag is te ruste gegaan op het talud vandaag het zijn de mooie herinneringen die ik meedraag. Het naambordje siert nog steeds de muur glinstert na in de zon in dit avonduur. Wie hier allemaal zijn geweest en door de deur zijn gegaan het zijn na vandaag herinneringen die ook weer vergaan.…

een souvenir voor mijn gedachten die in donkerzwarte nachten adem, licht en vangnet was mijn hand en mijn gedichten las en daarin de liefde vond een rimpeling in het water die ik meedraag tot ik later de herinnering vergeet zodat niemand dan nog weet waardoor de rimpeling ontstond…

Hier verschijnt een nieuw gedicht het komt zomaar aan het licht als een zonnestraal verwarmt het ons allemaal zijn licht verdrijft het duister stil als gefluister verlicht het ons hart het spreekt van een oneindige liefde die ons wijst naar de juiste richting die we meedragen niet als last maar als verlichting.…

Go with the flow het ritme van een krijger die niet het kaas van zijn brood laat eten maar toch de zachtmoedige blik in zijn hart en ogen weet te bewaren de wind fluistert zijn verhaal van liefde over wereldzeeën nestelt het in boomkruintjes waar vogels het in donsveren wijdgespreid in vleugelslag meedragen…

Je had nog zoveel onvervulde wensen Het verdriet is groot onder de mensen Je had nog zoveel onvervulde dromen Die jij ooit nog wilde laten uitkomen Je was tot het einde sterk en strijdvaardig Jouw heengaan is klote en onrechtvaardig Waarom nou jij is nu de prangende vraag Mijn hart is de plek waarin in ik je meedraag…

Het stille verdriet wat ik in mijn hart meedraag, doet nog vaak zo'n pijn. Bewonderenswaardig is het welke invloed verdriet kan hebben op de weg waarop je je voort moet bewegen.…

Tot de horizon stroomt gebundeld stroomafwaarts de perikelen die zij met zich meedragen dat de brandhaard in mij blust.…

Een pijn die ik in stilte meedraag terwijl ik zeg: ik hou van je!…

mischien kunnen wij wel niet zonder storm gaan we er uiteindelijk toch aan onderdoor soms was het stil en daar bleef het meestal bij dan opnieuw gaan geloven in de taak en aan je zij geheimen die niet in een zin verklaarbaar zijn het heeft met iets te maken zoiets als meedragen rijp voor het gekkenhuis zou je zeggen dus proberen te verklaren…

Waarom kan je jezelf dan toch niet geven, toch mijn onzekerheden die ik meedraag, vertel het me dan gewoon, Waar zit jij toch mee in je maag?…

gevoelens verkennend in huid van fluweel in warmte van aanwezige verdieping verlangend in geestelijke verbeelding van dagen en nachten in de showroom van geluk zoekend en tastend in de variatie van leven in fragmenten van onderweg voort gebracht in de armen van onze liefde waarin ogen wiegen in blikken het is het meedragen en je gedragen…

Niets gaat verloren wat niet meer is, wat we niet kunnen meedragen, komt in het zelf terug als we dat willen, we mogen niets anders vragen.…

Waarom heeft de tijd zich zo vergist en jou meedogenloos ontvoerd naar het land waar iedereen jou mist mij achterlatend…uitgevloerd Dit verdriet blijft mij beklemmen de pijn wurgt mij dag en nacht woede weet mij te ontstemmen hopeloos verlies ik alle kracht Ik zal jou voor altijd meedragen totdat al mijn tranen zullen drogen en mocht…

Dat moet je weten Door oneerlijkheid heeft hij geleden De last meedragend uit het verleden Zijn “persoonlijkheid” werd hem verweten. Dat hoor je te weten In zijn doodstrijd is hij gegleden Met palliatieve zorgen, zonder gebeden Verlangend naar ’t einde, zeker weten. Als jij nu weet Wat ik nu voel… Als jij nu voelt wat ik nu weet..…

Jij kleine slaper met je stille ogen De lente is je vriend Sprankelend zijn je dromen Jij wilde vogel met je schalkse lach Onstuimig in je zomer Krachtig in je vleugelslag Jij mooi mensenkind met je eigen lied Helder in de herfst Zoekend naar je eigen stem Jij lieve, kleine engel Als sterren in de winter Meedragend in mijn hand…

Meedragen, tot weer een volgend jaar, de zon weer even schijnt op die oude wond.…

En alle gevoelens en gedachten die we in ons hart meedragen drinken we met onze ogen op in de schoonheid van de oneindige horizon terwijl de zon ons in de verte een laatste goedkeurende knipoogje geeft.…

vastberaden met vleugels op de IC applaus bij het landen er volgt begrip en lege stranden we staan aan de grond dagenlang kunst en vliegwerk assisteren met schoolwerk grenzen overstijgen ze vliegend met bed en zuurstof met hart en ziel wat nooit opviel zij kennen de turbulentie de engelen die we niet zagen we zullen ze in ons hart meedragen…

Uw spiegelbeeld vloeit in mijn reflectie die ik meedraag met een vlek in mijn schaduw de koude rilling als van de zonsverduistering. Die eclips geeft mij het besef wie u eigenlijk was zonder dat wij ooit de handen hebben geschud geeft deze kille bries het gevoel van zuivering.…

De eerste zonnestralen raken het wassende water Het schitterende waterkleed laat zich spreiden Drijvend neemt het water de zonnestralen mee Langs prachtige oevers van groene weiden Het waterkleed laat zich meenemen Door geulen van mystieke rietkragen In nevelen vol sprankelende druppels Het water laat zich langzaam meedragen Stil laat ik…

Ik zal je met mij meedragen overal waar ik ga. Alles wat je voor me deed, en nog steeds doet, het is zo voor altijd goed. Ik weet, nu, hoe mooi het is dat ik jou heb gekend. Ik was nodig op jouw pad zoals ik jou nodig had. Ik laat je nu los, zoals het hoort, en ga verder. Je zult daar zijn en blijven.…

De wereld die aan mijn voeten ligt met alle mogelijkheden in het vooruitzicht De toekomst die ik met mij meedraag en met beide benen op de grond vandaag Daardoor ben ik de weg een beetje kwijt en voel ik vooral die eenzaamheid Waar ik maar wil kan ik gaan en staan maar welke kant op is mij even ontgaan Want die wereld vol mogelijkheden hoef…

Jongeren zullen de gevolgen van de coronacrisis hun hele leven meedragen. De economie zal het nog lang heel moeilijk hebben. Ze gaan gepaard met sentimentele verhalen over pijn en verlies. We koesteren ons in gevoelens van neergang, die tegelijk een geweldige voedingsbodem is voor het uitzichtloze.…

Jongeren zullen de gevolgen van de coronacrisis hun hele leven meedragen. De economie zal het nog lang heel moeilijk hebben. Ze gaan gepaard met sentimentele verhalen over pijn en verlies. We koesteren ons in gevoelens van neergang, die tegelijk een geweldige voedingsbodem is voor het uitzichtloze.…