Alle inzendingen over meegezogen

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…

Na al die jaren word ik Nog steeds verwond Door schreeuwende zinnen, Meegezogen door die herinneringen.…

keiensteen hier overdadig aanwezig en mijn gemoed doen verzachten tot vrucht van genegenheid voor mijzelf en menigeen in het water weerspiegelt mijn wereld eindeloos blauw met lichte schaduw doorkruist door luie eenden die wegdrijven naar de stuw zo, denk ik maar ook ik voer mee met het water een intens levensgebaar waarin ik word meegezogen…

voor ik naar huis zal moeten gaan ik hoor je plots zachtjes hijgen korte kreunen in mijn nek om vervolgens maar te zwijgen want jouw adem maakt me gek ik open eerst je zwarte hemd kleine knoopjes, oh zo vele waarna mijn handen ongeremd jouw lichaam zullen strelen ik kijk je recht in je ogen je bent nu heel dichtbij word volledig meegezogen…

Alles lijkt zo snel te gaan Ik kan er niet aan wennen Vroeger bleef ik overal staan Tegenwoordig moet ik rennen Jagen om op tijd te komen Haasten om op tijd te gaan Waar is toch die tijd gebleven Toen we nog in eenvoud leefden Zonder stress er tegenaan Tegenwoordig word je meegezogen In die golf van onze tijd Die jou zonder mededogen Leegzuigt…

tast u ook wel eens in het duister of minstens zoekend in een vreemde schaduw ik luister dan zo scherp mogelijk naar elk woord, soms maakt het me schuw immers ik zie geen ogen of zij zich al dan niet op mij willen richten of zomaar kijken in de nacht ik word dan meegezogen in ondenkbare gedachten het voelt soms, als teder zacht…

Pas op, dat niet schijnbaar onschuld'ge wind Jou, zachtjes meegezogen, spart'len vindt Met stukgescheurde vleugels op de grond.…

Ik kijk je heel lang in je ogen en word weer even meegezogen Mensen vinden die foto naar getekend gezicht en zonder haar Maar voor mij geld de gedachte dat je voor ‘t eerst weer lachte Toen ik die foto heb genomen wisten we dat het goed zou komen De chemo werd je haast fataal 't middel erger dan de kwaal Maar je was een echte vechter…

Je hoeft niet eens te komen Want dat doe je alleen in dromen Maar kijk nou even met je mooie ogen Dan word ik met de wolken meegezogen Kijk nu heel even......... Je kijkt......Ik begin te beven En draai mijn ogen van de jouwe weg Ik heb mijn zin gekregen wat valt dat tegen zeg!…

In de aanrollende golven van de winter, tot in het holst van elk gedicht, ben ik er letterlijk door bedolven, meegezogen de doordraaiende wiel van het tanend licht, gezwicht voor het enige wapen dat mij kan verslaan doormiddel van de taal zelf.…

begeleidt wijl ik, zo lijkt, in trance doorheen mijn zijn moet bidden en verticaal dit land doorkruis met mijn degen zij, die slang, glijdt in de uiterste hoeken van mijn ogen ik raak er door bevangen, steeds in maar een enkel beeld gevangen ja, dit is mijn gang, op weg naar de koude van het noorden geen idee waarom ik in zulk een droom word meegezogen…

meegezogen.. de diepte in. Handen, armen die niet verwarmen maar duwen, stoten en trekken.. haar vervolgens laten verrekken.. in die diepe put. Daar lag ze dan..teleurgesteld en uitgeput. Maar nog steeds kon je haar stem horen.. en echode het in ieders oren wanneer ze schamper zei: “voor geluk, ben ik geboren”.…

Afgesloten keert ze haar rug, terug naar eenzamer lucht, de natuur, de lelies en ik worden meegezogen in haar verdwaasde vlucht.…

Het verstand domineert het hart en een roos die zich heeft geopend die dag is er een die niemand zag en wederom worden we meegezogen in zaken die ons blijkbaar meer raken.…

uitschreeuwen om het verdriet zo groot, vele tranen snikkend tegen de angst, want die is verstikkend letters op papier letters, woorden die vragen, schreeuwen om geschreven te worden ritmisch opvolgend stilte van de punt of de komma uitroepteken weldra ja laat je horen, schreeuw mee tegen deze perspectiefloze, gehersenspoelde zwakkelingen meegezogen…

Alles vloeide zo onophoudelijk door, ik liet mij maar drijven, dobberde mee, belandde als wrakhout op het strand, werd dan weer meegezogen door de zee. Zo ontstond, in strak verlopende cadans, een krachtig en betekenisvol ritueel: het orde scheppende ritme van de branding dwong de chaos in het gareel.…

ik vrees hem niet hij brengt verlossing en een nieuwe kans het begin bijt het einde in de staart en ook de dood is niet het einde maar een nieuw begin de feniks zal verrijzen uit de as bevrijd van de ballast van het verleden sterven is loslaten, onthechten, zoals de slang vervelt de kreeft haar pantser achterlaat om door te groeien meegezogen…