Alle inzendingen over mild worden

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

over mijn hand kabbelt gedempt een mild gefluister de middag in al zijn luister ruist als oeverriet ik vang het melklicht door mijn venster de koffie geurt dit uur is door geluk verdiept…

De zon was vandaag mild en verlegde de schaduw, ik kon er wel niet bij.…

in de nazomer ruik ik de geur van dahlia's herfstdraden weven zich tussen planten in potten de zonnekracht is mild verdampt langzaam ochtendnevel kikkers zwijgen in de vijver eten nog hun buikjes rond op mijn terras gloeit nu het weelderige kleurpalet…

dolgraag speur ik in de hoeken van de wind niet dat ik een of ander antwoord vinden wil eigenwillig tast ik tussen citrus en hibiscus ja de geur van wilde kruiden snuif ik op op mijn lippen bijt een zoute smaak gevuld zijn de olijven maar zachtmoedig zal ik je ontvoeren nu dat ik je onder milde twijgen vind.…

Ik zal liever zijn dan nodig Moedig Mild ook Altijd het hart volgend En wat er is zacht koesteren op het ritme van adem je warmte vervult me als ik heel dicht tegen je aan het nu beleef als het mooiste, ooit eindeloos…

ontloken woorden nog broos en schuchter zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder bruine, zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun zachte, milde vloed en ik ben niet meer bang…

land van zand van zon en zee van amandelbomen je horizon is mild een heuvelrug je zegt het met olijven al wordt je oud zelfs stokoud meer dan honderd ja zelfs duizend altijd schenk je mij dat pittig olijfgroene…

Je bent die donkere plek op witte lakens die milde schaduw in de nacht je bent dat heel nabij verlangen dat net dat mij wil vangen je bent dat dobberen op de gracht dat lenig op mij wacht…

onder de oude notenboom vertellen wij elkaar familieverhalen beschenen door milde nazomerzon in opkomende avondnevel zijn even voetstappen hoorbaar van de twee die niet meer leven zacht zweeft een Memento…

Maar wie hem mild een paraplu aanbiedt, Krijgt bits te horen: ‘Nee, dat wil ik niet!’…

Nacht, kantelend naar zwarte randen of in vlucht naar mild blauw, zo tijdloos blind. Regenziel, schuilverwant van krabbenscheer en cataract; ondiepte, genadig voor huiver, uitgesproken in loslippig boezemwater.…

in een milde Augustuszon, dat kon, want de suiker is niet meer op de bon. Men liet de biet dan ook ongemoeid. Werd ook niet door de politie geboeid. Ja, in Biddinghuizen, zei men mij, zijn alle suikerbieten vrij!…

In deze luwte van het late seizoen wil ik leven, nu ik mijn verlangens en angsten in milde, lichte, getemperde tinten kan mengen op het palet van mijn innerlijk en nu ik ze kan schilderen op het schilderij van mijn leven, nu er schemerlicht binnenvalt in de kerker van mijn hart.....…

Dit samen zijn, niet te benoemen, als milde regen op het gras. Zij deelden lief en leed, geluk en pijn, met onderhuids de dreiging, het fragiele van het zijn.…

over de daken klinkt muziek als de ochtend in mijn ogen stroomt en het licht zijn armen spreidt zoete klanken zoeken mild gestemde oren in dit kleine land van korte onschuld is nog niets verloren…

de ochtend stroomt in onze ogen als het licht haar armen spreidt over daken klinkt muziek zoete klanken zweven naar mild gestemde oren op een eiland van eendendons lijkt nog niets verloren…

in woorden die ruisloos verbleken in tere gedachten verstilde gebaren in milde ogen kromme lijven in broze mensen die langzaam vergeten wie ze waren ontluiken zacht gerijpte zielen lonkend naar de eeuwigheid…

dit snelsonnet een heerlijk licht gedicht want ja, gedonder is er al genoeg dus graag wat lichter is wat 'Men' mij vroeg vandaar dus dit poëem, mijn mild gezicht dit vroegste snelsonnet tot nu, is ijl dus veel plezier, ik wens den lezer heil…

De milde regen vult, zonder haast, de glasbuis van de regenmeter. Je koele hand rust op mijn warme huid. Als zachte druppels regenen je woorden in mijn koortsig hoofd. Straks meten we de millimeters van ons geluk.…

ze was een ouwe doos nog goed betimmerd de inhoud van de doos had ze eigentijds gehouden bij voorkeur opereerde ze in het milde schemeruur met sotto voce teksten onder bevlogen handen een slimme meid is op haar einde naar behoren voorbereid…

Boven het steekspel van hun blikken toonden de kruinen van de bomen stervend steeds weer nieuwe kleuren zonder naam een milde wind trok bij hun eerste stemverheffing ruisend nog wat verder aan -het was herfst op het scherpst van de snede.…

Wie straks een misdaad pleegt is beter af Want wegens een bezuiniging van Teeven Heeft hij of zij een heel wat beter leven En kan genieten van een milde straf "Ik ben heel blij, dit is een fijne land En heb met Fred een hele goeie band"…

op dagen wanneer het leven voelt als iets dat je misloopt waarop alleen overblijft wat geen hout snijdt op die dagen kom je beter niet uit de verf zweef je door een leeg decor een milde steen des aanstoots slechts…

Vanuit het dodenrijk verzocht mij Driek (Diens naam gebruik ik om me in te dekken) Om eens de stoute schoenen aan te trekken Voor mild verpakte snelsonnetkritiek: Wilt u, collega‘s, naar de winkel gaan, En schaf u daar zo’n handig telraam aan.…

, hij aaide mij de versleten huid als bezorgde mijn sterven hem meer pijn Zijn stem fluisterde van het hemelskruid dat eeuwig bloeide in milde zonneschijn De dood kwam ’s nachts en onverwacht en hij reikte mij eeuwige vriendschap aan Uit mijn lichaam week de zwaartekracht Ik was bereid het aardse leven af te staan…

Zij ligt op haar bed , een verstilde pop naast haar met de ogen half gesloten, een wilde roos is op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles en het niets een zacht gezicht verschiet van tint als ik in haar donkere ogen kijk als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vliegt uit op een onverwachte morgen waarin…

speels ontlok ik aan je dromen die milde blik van damhertogen waarmee je tracht mij te bekoren zoals een vlinder op de tafelrand in alle minzaamheid voorzichtig landt onhoorbaar zachtjes even trilt van schuwheid met de vleugels rilt.…