Netgedichten

netgedicht (nr. 52.996):

Er klinkt een wijsje,

Zij ligt op haar bed , een
verstilde pop naast haar
met de ogen half gesloten,

een wilde roos is op het netvlies
geboren, magisch beeld
tussen het alles en het niets

een zacht gezicht verschiet
van tint als ik in haar donkere ogen kijk
als zij in haar droom de pijn verliet

de milde adem vliegt uit
op een onverwachte morgen
waarin een wijsje klinkt

die alleen een kind verzinnen kan
tekent verdriet en de schoonheid
op de tippen van haar tonen

van een droevig melodietje
op trage vleugelslagen en het fundament
waarop zij haar kasteel openvouwde

het lijf verliest zich in
milde zaagselsporen om een
te worden met de grond en tijd

zij heeft de zonnestralen begroet
maar mij de moed verzinkt in de
gesloten toekomst die ik nog niet ken.