Alle inzendingen over moederschoot

het nest was vol met leven en zo druk door herrie ben je naar de rand gevlucht in die stilte gaf je je niet bloot, je hechtte moeilijk, miste warmte uit de moederschoot je woont nu in je dromen met de wereld in je hand het leven is je overkomen ervaring scherpt je verstand je vliegt al zonder vleugels je wortels ben je kwijt…

Ik kom m´n bed niet meer uit ik kijk wel uit ik wil geen mensen meer ontmoeten ik kan ook m´n benen breken of m´n nek op de trap ik kom m´n bed niet meer uit ik hou het wel uit ik blijf erin, in m´n bed ik hoef niemand te pleasen en andersom wil ik het niet ik kom m´n bed niet meer uit ik hou mezelf d´r in ik heb boeken, drinken een…

"alles is liefde" golvend zacht tilt het water jou op in satijnen sluiers veilig vanuit de moederschoot geeft het jou uit handen gedragen in maagdelijk wit in lavendel blue het dijbeen gehuld geleend parelsnoer omhalst je wankelt niet al wordt je gedragen door oude schoenen nooit weggegooid omdat je niet vergeten bent…

gevoelloos zijn de vingertoppen waar chemie in warmte huist reflexen als gesloten deuren blinden die steeds zwarter kleuren de huid ervaart geen streling meer in liefde speling en geluk verdroogd en schraal gelooid door weer en wind kooit zij in kou haar ziel terug naar de moederschoot waar dood opnieuw geboren wordt in stralend…

Kijk, hoe hij vrijelijk ademt, hij voelt zich werkelijk een kei, Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen van sociale vriendschap maar in gemeenschap wordt bemint, los van kleur en vorm geaard, door dezelfde afkomst van lichamelijke erupties uit de moederschoot door een oerkracht in schoonheid zijn gebaard.…

Een onderaardse kamer, aards als het duister van de moederschoot. Het zijn de luchten van geruchtloos leven, kortstondig vlammende wolken, druppend als kaarsvet op ontvankelijke bodem, voor even. Het is de vraag die geen antwoord behoeft, de wekelijkse reis zonder bestemming.…

De aarde opent het kille graf van alles wat gestorven leek maar in zaad bewaard, achteraf in moederschoot toch levend bleek. Kou, dood en kilte in de grond waren niet bij machte dat warmte die de hemel zond pijn en lijden niet verzachtte.…

In de overlijdensadvertentie stond iets van terug naar de moederschoot het begin van jou uit het grote niets Herinnering blijft en de risico's je wist het wel, het ging altijd over anderen en het raakte jou Veel veranderd is er niet sindsdien de duivel schijt nog op de grote hoop zwakken door de dood het meest omhelsd Jouw naam op vergelend…

in 't lichaam van geliefden zoekt hij een nieuwe moederschoot; het ruisen van haar bloed verstomt ons nooitgeboren kind het zucht: aan mij ontbreekt elk levenslicht ben ik door god verdomd?…

op een kruising van verre wegen, in de ronding van de moederschoot, komen hemel en aarde elkaar tegen met de rechtheid van een schietlood de zon die aan de oostelijke hemel staat is stabiel als een rivier zonder verhang, totdat hij in het westen ondergaat, dan duren dag en nacht even lang het viel mij op zonder tegenbericht, de loefzijde…

De alphaman mag van zijn troon Hij zit er al veel te lang Zijn wil voor alles is te groot Grijp de teugels, omarm het bange Het kleine is niet anders De leidsels liegen niet De schaduw van het goede Is niet gevangen Het ligt in de moederschoot De kinderen dragen Hun eigen verlangen Brengen zichzelf waar ze kunnen Verlangen naar grenzen…

nacht waar geen sterren of maanlicht doordringt stappen vertwijfelt duizenden naakte kindervoetjes kil angstig als de kreet van de zwarte raaf doorklinkt Dwalend blind tasten zij naar het hen niet gegeven zoeken dat ene wat zij steeds maar weer niet kregen het geluk op een leven zoals zij werden uitgeloot doch werden teruggeworpen in de moederschoot…

Op 't oud, geel boek, zie hoe, deze effen morgen, Teer glanzend groen de bronzen vorm zich sloot: 't Reekalfje ligt in de eigen slaap geborgen, Als vroeger in de donkere moederschoot. - Mijn ziel, nu zó lang stom, kan ik nog hopen, Dat iets, uit u geboren, in mij rust, Maar straks ontwaakt, en dan, hoe rank mag lopen, Op lichte voeten, langs…

doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid kies * het pad met gevallen loof loopt dood wie vertelde ooit van de moederschoot…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

Over haar die niet meer worden wil, eeuwig jong kan blijven en verstrooid over het water nog even drijven blijft, in licht- deeltjes teruggaat naar de zon retour naar de moederschoot het grote niets waar elke ster begon Zij hecht zich vast in woorden tekening van een paard dat te glimlachen lijkt de grote tanden wit en bloot…

harmonisch model hand op de schouder vertrouwelijke woorden in het samen zoeken naar compromissen waarin niemand zijn eer zal missen lach en humeur bloeien op waar emoties hand in hand gaan op weg naar het gezamenlijke perspectief jouw ja en niet mijn afwijzing legt aarde vruchtbaar bloot voor de mooiste zaden die wij kregen uit de moederschoot…

Misschien, misschien ben ik al halverwege op de de weg terug naar mijn aardse moederschoot.…

een zweethut in hurkzit tuurt hij schommelend naar een rood centrum omgeven door een zwarte cirkel voorstellende de moederschoot plots wordt zijn geest naar binnen gezogen door een smalle ronde tunnel de navelstreng brengt hem terug naar de baarmoeder waar het leven zijn oorsprong begint om zich te mengen onder miljoenen zielen tussen de…

de zon glimlacht een mooie lentedag vogels kwetteren een lieve lust bloemkopjes duiken op vanuit dorre aarde ijverige miertjes sjouwen zich een bult aan een te vroeg overleden kever ik zit in mijn voortuintje met een boek op schoot mijn gedachten dwalen af naar een gevulde moederschoot waarvan het kindje gisteren haar mama wist te…

in de lijn van verwachting vervagen oude contouren nu nieuw beginnend leven in de moederschoot groeit de hoop leeft naast angst in de onzichtbare littekens uit eerder ervaren verlies van vroeger groeiend loot de eerste zachte schopjes wakkeren stil vertrouwen dat het verlangen herwint een moeder te mogen zijn dan baart de vermoeidheid…

Een wakend oog, mijn opstaan er zijn geen grenzen aan de dagen heldere nachten bij volle maan vetverchroomde volle magen Een starend oog, mijn leven er hinkelt een treurwilg door het beeld vage zaagsporen, achtergebleven onze huid als behang verspeeld Een slapend oog, mijn dood er roest een spijker in mijn hart verzwolgen in de moederschoot…

ik blader door de bomen en lees een bos in rust verblijf ik hier in dromen of droom ik haar die kust verkleur ik rood in stilte de moederschoot ontgroeid… er wacht mij slechts de kilte totdat de bloesem bloeit ik tel het jaar in ringen en schrijf de boom mijn lief draai rond in heksenkringen en wens mijzelf naïef een holte om te schuilen…

Geschilderd in zijn laatste jaar lijkt het huis mij een voorschouw op de bloedige terugkeer naar de rose moederschoot de dood. Een vredig droombeeld, het huis dat staat als een Chinees kamerscherm. August is zich bij nader inzien een eeuwigheid aan het omkleden.…

Broedplaats van liefde en geluk, veilig beschermd in je moederschoot. Bron van nieuw leven, jong en vitaal. Beschermd door jou. Onzichtbaar word je aangevallen, beetje bij beetje groeit het. Het leven wordt langzaam uit je gezogen, je bent op.…

Alzo niet met het mensenkind daar in de moederschoot, we maken het geheel legaal, halal en kosher dood. Spreuken 24:11…

Kieuwen kiemen tot oeroude reptielen foetale fossielen in wording Licht en liefde ontwaken voor ‘t eerst uit stof en steen jij en ik Blozende blikken in obscure ruimtes een vluchtige vlam in het ijle Beloftes beleven op desolate stranden tijdens naakte nachten in een rijp avontuur Bloeien bloemen in de moederschoot Venus venaal…

De zwachtels van de dood omsluiten vaak het leven: de tranen om de moederschoot onvruchtbaar steeds gebleven; de armoe van de woorden die het diepste niet ontsluiten, de vriendschap die niet bloeien kan want tederheid blijft buiten.…

'je bent een apart kind' zegt de moeder die het weten kan hoe moet ze dit kind beschermen in een wereld waar anders zijn niet gewoon is het kwetsbare kind waar zij zo voor gevochten heeft haar het leven te geven het kind dat als een belofte groeide in haar moederschoot hoe kan zij haar beschermen tegen ziekte…

van alle manen die schijnen is maar één een heldere bron die wegneemt alle pijnen verlicht door milde zon wees gegroet, eerste groen verrezen uit uw moederschoot laat het licht schijnen doen zo zacht als wittebrood van alle dagen in het jaar uit honderden welgeteld zijn het eenendertig maar die springen in het veld het is een bekend…