Alle inzendingen over moederschoot

beangstigend venijn door stervende of doodgewaande oorden waar nuchter de gesloten noorderlingen totaal doorweekte klei trachten te knechten en kale kromgebogen struiken vechten tot een trage dood ze zal bedwingen uit het lichaam van het arme wingewest wordt door contrasterend rijke heren gestolen -met de ogen vol begeren- de warmte die de moederschoot…

wacht mij de moederschoot…

Overmand door onvoorstelbaar verdriet maar daarnaast van grote trots vervuld voor het mooie meissie dat ons verliet, nog door de moederschoot omhuld. Je kwam geruisloos in ons leven, beide oogjes toe. We wilden jou zo graag de wereld laten zien. 't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien.…

jij bent niet bang maar er hangen rafels aan je leven waarop een ander trappen kan losse draden die geen patronen kennen door schering en inslag van twistende stemmen waar de hoeder zoek is in een schreeuwende nacht die door gewetenloze stilte talloze malen wordt verkracht jij foetaal wil wederkeren naar de warme moederschoot om…

Ons wonderkind groeit in je moederschoot: een aanstaand mens,het is zo kwetsbaar klein. Dus leef, m'n lief, naar dat wat je verwacht.…

voet mijn stappen terug zoek sporen die ik ben vergeten rest nog een vaagjes weten van hoe het was ben op pad stap de treden die ik ben gegaan tot heden en leg verleden bloot tot in de moederschoot voel weer de buien en donkere luchten zie bliksem waar we vaak voor vluchten de kou en warme dagen kwam jou om liefde vragen…

op eeuwenoude papyrusfolie in schier onontwarbare Hammurabizuil-achtige inscripties tot mij gewend een warhoofdige dolende kruisridder uit Iberia's tropische oorden zeggende en bewerende dat jonge telgen op de basisschool niet langer mogen geloven in hun mobiele neogotische splijtzwamtael van smart nicolaas Terug in de moederschoot…

In mij brandt 't beeld van 'n stinkende sloot, baby in de moederschoot overleden en in ongewijde wildernis begraven.…

het oude China begeerde u al prozaïsch vertelt en bezongen symbool van spiritueel geluk heeft mij tot zinnen gedwongen lieflijkheid in al uw pracht bloemen kleur van dag en nacht bloesem van de moederschoot stem van goddelijke geboorte rijzende ster uit het oerwater zaad van eeuwige vernieuwing uit kelk ontvlamde je roze knop van morgenzon…

De liefste handen dragen mij naar mijn geboortegrond ik zoek de moeder aan mij zij die Spaans met mij verstond als kind beland in Nederland vanuit een vrije val de kleur van mijn familieband verbleekt in Nijverdal op afstand van de moederschoot begint mijn levenspad het kind omhelst vers boerenbrood en praat onmeunig plat…

liefdesdaad verricht Het was niet de bedoeling dat jij met de tienduizenden zou verdwijnen even luchtigjes als de containers de radeloze schepen overvallen zonder vracht met grof en meedogenloos geweld meegenomen Zinloos als de wezenloze zwerver met lege plastic zak, raakt men gehecht aan ledigheid en zinloze woorden Terug naar de moederschoot…

Als slaaf al komend uit mijn moederschoot vervloek ik met Moorse buren verwant het werken op mijn onteigende land, de afkomst die mij ongegrond verstoot. Met de zon op haar allerhoogste stand is er de dorst, verzuurde wijn, wat brood. Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant.…

Zeeën vol van liefde heeft zij geweend haar wonderschone kind, haar Zoon is dood genageld aan een kruis met slag en stoot haar lief en leven werd alleen geleend God heeft ook haar uitgezocht te lijden vanuit reeds aangewezen moederschoot het Mirakel waar zij zo van genoot alles was voorzien, niet te vermijden nu wiegt zij haar Wonder onder…

Zeeën vol van liefde heeft zij geweend haar wonderschone kind, haar Zoon is dood genageld aan een kruis met slag en stoot haar lief en leven werd alleen geleend God heeft ook haar uitgezocht te lijden vanuit reeds aangewezen moederschoot het Mirakel waar zij zo van genoot alles was voorzien, niet te vermijden nu wiegt zij haar Wonder onder…

De droom vervloeide schreiend rood kleurde het smetteloze verlangen, dreef het leven uit de moederschoot als een vroege zonsondergang en legde, als een open zenuw getergd, mijn loze bestaan pijnlijk bloot. Waar ons verlangen liefde herbergt vond mijn pijn jou als bondgenoot.…

Verdreven uit de moederschoot en losgescheurd uit de beschutting van loswal en kadekant raakt het wonderwerk op drift een onhoorbaar ijle wind suist door onzichtbare zeilen over de kleurloze stilte vallen de schaduwen van niet nagekomen beloftes zwijgend vormen zich de patronen aan iedere vorm kleeft een stem die als een paukenslag droomtijd…

orgel-improvisaties met samenzang niet ritmisch dan voel ik zo sterk er is niets veranderd en er zal niets veranderen ik troost me met het lef dat ik dat leven aan durf ook al vinden velen dat het wel met me meevalt ja omdat ik het aandurf m’n diepste emoties muzikaal te tonen tonen galmen door m’n ziel en voeren me terug tot in de moederschoot…

Wat gaat schuil in en achter deze bergen als een ongrijpbare eeuwigheid in stilstand is het de onveranderlijkheid van het zo volstrekte is het deze moederschoot die me wekte? Ik zou het leven hier zomaar willen bezingen een echo uiten over de toch doodgewone dingen.…

Daar slaapt de onrust van mijn vrede als niche in mij vereend, het snakt naar lucht, stuwt lijf en brein naar de moederschoot, wat na de geboorte slechts een vermomming was tot de dorst met nieuwe woorden mij weer wakker kust.…

huilen naar de maan de vrouw buigt haar moede armen hangen neer haar ogen droef maar droog haar voeten blaren bloed doorweekt de raaf strijkt neer plukt aan zijn zwarte veren wijl haar ogen zoeken glinsteren de zijne met een geheimzinnige mysterieuze glimlach in een vleugje van de wind dan zinkt zij ter aarde ontvangen in de moederschoot…

Daar slaapt de onrust van de vrede als waakhond in mij vereend, het snakt naar lucht, stuwt het lijf en brein naar de moederschoot, wat na de geboorte slechts een masker was tot een dorstig woord mij weer wakker kust.…

't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag met kou, en de bruine hoed met de hand bedekt het is iets waar ik normaal niet rond deze tijd aan denken zou ik leef nog in de ziel van de dood maar word wakker geschud, dit moment duidt mij plots op morgen; op verwachting die schuilt in de moederschoot…

vanaf de zon opkomt tot zij weer ondergaat wil ik jou laten weten dat voor jou mijn lief de liefde eeuwig is ik kan niet missen niet loslaten en gaan omdat in jou ik vind wat passie betekent waar de liefde leeft in jouw moederschoot groeide daarop geënt het doorgegeven leven dat in nieuw verbond zich voortgezet weet geen ander…

Het liefste zitten we in een cocon Dromend, vegeteren, Zijn gewoon Alles blijft hetzelfde, of fantaseren er op los En dolen als in een donker veilig bos omhuld door de natuurgeluiden met geuren van zovele kruiden We hoeven niets, we zijn gewoon in moederschoot, je eigen huis, jouw tuin, achter jouw pc, je smarterige phone En alles blijft…

insemineert, ik belicht de kleuren van zwartgalligheid in een schater, door tranen gestold in kleinschaligheid, ik nummer de kiezels een voor een als een levend bewijs, onvermoeid voor ik afdaal, Daaraan kleeft de onrust van mijn vrede als storm beide in mij vereend, het snakt naar lucht en stuwt het lijf en brein terug in de moederschoot…

Kon ik weer terug in uw moederschoot, daar waar u binnenleidt, vrijt en leven schept, een mensenkind wrocht naar het laatste concept en laat mij dan groeien negen maanden groot.…

zwangerschappen verlopen uitstekend de kindjes doen het ongekend voor de één de eerste baby voor de andere de tweede, allemaal happy de bevallingen naderen het bloed van de familie stroomt door hun aderen de dag dat de eerste baby wordt geboren krijgen ze een vreselijk bericht te horen het kindje in haar buik is dood dood al in haar moederschoot…

En ik daal met een stil ontwaken in de moederschoot van het woord. Een vogel bidt in de verte; ...zwevend op de wind heeft stilstaan pas weer zin. Wees een koning op die troon, een meester in het dienen, want er is geen wijsheid dan te kijken naar wat je ogen vinden...…

Wij dansen om de oude zerken, van gekarteld marmer, waaruit bloed en staal moest stromen en spitte vloeibaar goud uit de moederschoot der weelde.…

stellen in een ander gezicht, onbehaard in kleur neutraal in de ringen van de regenboog, beleving is niet genoeg, het is die tegen de stelling waar ik zelf om vroeg onderga de aderlating die de onaangename stilte waarin de wereld acteert, daaraan kleeft onrust als storm die niet luwt, stuwt het brein terug naar de onbevruchte moederschoot…