Netgedichten

netgedicht (nr. 41.868):

Stilstaan

Als ik wil zingen vanuit mijn tenen,
juichen vanuit mijn buik, drinken
vanuit de hoge, dan klinkt er geen geluid.

De bomen buigen vol ontzag,
de dieren huilen,
en dwars door alles heen
klinkt de donder
als een schreeuw!

Langs het bospad in de lente,
kwaken kikkers in de sloot.
En ik daal met een stil ontwaken
in de moederschoot van het woord.
Een vogel bidt in de verte;
...zwevend op de wind
heeft stilstaan pas weer zin.
Wees een koning op die troon,
een meester in het dienen,
want er is geen wijsheid
dan te kijken
naar wat je ogen vinden...

En ik drink vanuit de hoge,
van koningsvarens
vochtig van de dauw.
Zon, schijn in stille schittering!
Ja, eerste vogel zing!