Alle inzendingen over moegestreden

Pas als ze haar rollator pakt, stapt ze weer stevig terug in 't heden dan blijkt ze toch die felle feeks nog steeds niet moegestreden.…

niet Dat juist een minderheid veel meer doen kan Zorgen voor onvoorstelbaar veel ellende en verdriet Mensen die eerlijk hun mening geven Worden aangeklaagd door fanatici en onwetenden Die aanklagers doen de vrijheid van meningsuiting beven De onschuldigen worden verdachten, bekenden Van de politie, in stilte huilt De oude verzetsheld, moegestreden…

Het afgelopen jaar is moegestreden, want ook jaren moeten sterven gaan. De knoppen zitten al aan de kale bomen. De donkere dagen worden alweer licht. De zon is vanmorgen gewoon weer opgegaan. Ook bezorgde mensen zijn vanmorgen, wonderlijk genoeg, gewoon weer opgestaan. De zon heeft zojuist de mist verdrongen.…

Na een dag vol sluwe ratten terug langs Hamelen, lam en moegestreden, tracht men vergeefs het stervelijk lichaam nog te stalen en te kleuren onder het geluid van dreunende beat " muziek ".…

Vanuit de duisternis raakt ons paarse hart niet moegestreden zijn wij heel en houden wij nog een een kwart. Wij zijn de paarse mensen van de morgen. Wij schreeuwen om rechtvaardigheid vanuit onze paarse keel. Vanuit de duisternis zullen wij ook morgen zorgen, dat onze paarse lente ieder plein vult op het wereldtoneel.…

getemperd staat de treurwilg toonloos aan de overzijde - vangt de toegeregen draperie haar stille wake aan bij 't luwen van de avondwind op 't slotaccoord, plaagstoot van de speelse rukwind, die haar snelle aftocht blaast voltooit een zwatelend blad zijn pronte pirouette zijgt dan blozend neer, naakt tussen eender najaarslover schikt zich moegestreden…

Het is ochtend en Ellert en Brammert staan op onze stoep te wachten (de haren verwilderd als slierten gouden regen (sabbel maar niet op een moegestreden knotwilg)) tot we, eindelijk verlicht, hem binnenlaten en gratis cognac serveren tot Sint Juttemis.…

Diep in de oceaan verlaat de haai zijn gevangenis en het moegestreden uiltje voegt zich bij de reusachtige adelaar. Mijn moeder kon zo venijnig het snoetje van mijn hondje in de urine wrijven. Ik heb altijd meer van mijn hondje gehouden. Lik de laarzen van de eenvoud waar het hart verdronken blijft binnen de afgesloten martelkamer.…

een laatste vuurpijl vonkenregen spat uiteen inktzwart fluweel omfloerst het oude jaar dat daag'lijks lied en luim alsmede beleden zeer vergruisd tot stof en mijmering vergaarde een gouden ster geheime gelofte in een flits naar de maan kust in haar stervensuur beland uitgeblust en moegestreden zwarte aarde die gewillig gelijk een geduldig…

Moegestreden, platgebrand, dreef hij onherroepelijk naar die doem 'van hout in zand', boem! boem! boem! donkere slagen dreven hem voort, diepbezielde krachten hebben hem bekoord, gefolterd door de aardse wetten, een merkwaardig karma met weinig clementie, maar boordevol godenapplaus, welzeker ontferming.…

Niet als met nevelen De morgenzonne, Schoon baan zich brekend, Nog felle kamp voert, Ook niet, als blindend Van hoge hemel Des middags glansen Op de aarde stralen; Maar, als aan d'avond De moegestredene, Niet strijdendsmoede, Ter gulden kim daalt, Dan viert de schepping Haar schoonste zege, En bloemengeuren En vogelkoren En dankbre…

voorgoed in een jazzcafé blijven handen, rokerig als de mist die hij wist te blazen uit zijn zwarte, geharnaste ridderlijf, zijn poëtische veroveringstochten staan in marmer gegrift, zijn liederlijke dollen met de schattige, smaakvolle boobies van Eva ook, Ik zag hem eens in een chic café een dubbele uitsmijter verorberen, als een uitgehongerde en moegestreden…

strekte dat het houten hart scheuren ging waar de stam zich groots vertakte tot afdak voor de lopers en fietsers die bij felle zon er schaduw vonden of een schuilplaats voor de regen eerst nog bracht het voorjaar hoop met weer jong en uitlopend blad tot waar zijn kroon de hemel raakte om ons de lente dan te verkondigen maar eens grimmig moegestreden…

al eeuwen op, en sluit ze in haar armen zonder aanziens des persoons, of geloof, of kerk, goed, er zijn altijd wel rotte appelen, zij die arbitraire dogma’s opdringen aan anderen, als een etterende zweer, of vuil onder een kleed; ze was bang dat dat nimmer zou veranderen, maar ze voelde dat er nood was aan rust en vrede, de mensen waren op: moegestreden…