Alle inzendingen over moegestreden

misschien is dit jouw bedoeling geweest ben je blij dat je dit hebt bereikt mij maakt het niets meer uit ik ben moegestreden tegen deze demonen deze windmolens zonder bewijzen hier heb je mijn pen en schrift mijn plezier dat ik er aan beleefde ik hoef het niet meer berg het op in een doosje dan kun je soms op lege dagen in alle stilte…

De dichter-schrijver heeft geleden -Dat heeft hij mij destijds verteld- Aan leven, hoe dat werd gespeld Hij had zich zichtbaar moegestreden Vaak ben ik, mede om die reden Per spoortrein naar hem toegesneld Heb hem getroost, stond dan versteld Zag droefheid alweer binnentreden Want niet in staat een woord te spreken Trok hij zich maandenlang…

Kruimelzacht waren haar ogen zachter dan de lange kusten waarlangs zij mij steeds liet rusten met haar vogels in het zand Als ik moegestreden zocht naar vertes die ik had vermeden rolde zij de zee in schreden voor mij uit tot lonkend land Toch heeft zij nooit echt geweten in die aangestaarde jaren hoe verzacht haar ogen waren die ik steeds…

Voor eeuwig moegestreden.. kijk ik..richting..opgegeven..ver..verleden en wuif..aan die waterlijn..naar jou.. fluisterend, te zacht.."ik hou van jou".…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind en de merel ten top het veld…

Keihard gevochten Keiharde tijd Kinderwens weg Grijze toekomst Jij zou verliezen Maar niet toegegeven Positief gebleven In 3 jaren strijd Nooit zeuren Geen doodgaan gesprek Jij ging door Tot het laatst gevochten Moegestreden Jij wilde slapen Jij ging slapen Niet meer ontwaken Nu is er rust Geen vechten meer Geen lijden meer Geen pijn…

Op de vleugels van de tijd koestert het mijn gevangen lichaam, gebaard achter gouden tralies van de moegestreden horizon.…

Hoe kook je slakken zonder schelp absorbeer de overvloed aan water met het zoutvaatje verstopt ik loop afgesleten treden blootsvoets, de blaren kapot het zachte eelt moegestreden wie legt mij uit hoe blijft het schrift schoon de handtekening standvastig in trillende vingers ik raap de peuken en verstrooi as, in bloeiende weides madelieven…

In de schaduw van het licht ligt ergens in het stro een moegestreden moeder, haar ogen opgelicht, Er is geen bed op klossen, ze heeft geen wieg, geen kruik en geen elektrisch licht. De man kijkt in het rond en vindt een voerbak voor het pasgeboren Kind.…

langs de koude deuren van een winterdag danst lentelust haar onbevangen dromen; buitenbeentjes spelen mee nu zelfs de knoppen trager openen vergeet ik, dat het naseizoen al ouder tussen bomen zweeft, er leeft al zoveel meer dan dagenlang geleden moegestreden huilt de wind een klaaglied voor mijn zomerkind morgen, als de zon verschijnt…

zee hoe je speelt met mijn zintuigen dromen tot leven wekt toefjes balsem vleiend schikt op mijn moegestreden hoofd vurigheid van de horizon als een rode blos legt op mijn matte wangen meeuwen rond laat vleugelen ze mijn fantasie laat dragen mijn oprecht verlangen zee hoe je speelt het water laat tieren schelpen reikt…

daar lig je dan koud en kil ik kijk naar je - bedrukt en stil je hebt geleden gemeden hebt jezelf in stilte moegestreden wat van het gezicht is af te lezen jij bent nu in die andere wereld die vredige overkant waarvan wij hopen dat die er is jouw joviale: ‘Hallo met mijn naam’ als welkom als ik belde is wat ik straks mis het zal vast nog…

ademen in toekomst onbegrensd als zeewind waait zijn poëzie doorheen zijn brandend bloed tussen duinen en het dwalen, druppels en rozen, geknield in een keel vol tranen waar hij de liefde verheft in schoonheid tot in de plooien van donkerte zeelucht of wat er morgen komt en waar ik hem slechts kan bewonderen, de poëet met zijn moegestreden…

Na liefdevolle en ruwe grepen zijn de bonte frommels tot zwerven bereid, waaien door donker oerwoud der vergetelheid, voelen soms moegestreden zonnestrepen.…

van de dood heb ik nu wel elk gelaat gezien de stille dreiging jaren meegedragen en ja mijn lief ik hield van jou op mijn manier van de dood ben ik niet weggelopen al die jaren hand in hand en hoop na hoop in wanhoop omgebogen geen laffer vijand dan de onze en ja mijn lief ik hield nog meer van jou en nu na al dit vechten moegestreden…

maskeert het onbevangen lichaam, alles afgewogen, verlaat als laatste passagier een voortdenderende trein op een onbenoemd station met een te nauw valies met niet gelabelde dromen retour-adres onbekend als ik die verlies het perspectief in de cadans van spoorrails in de verste verten opgaan in elkaar, tot aan de moegestreden…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

verlicht door de vleugels van de tijd koestert het de contouren van het lichaam, gouden randen aan een moegestreden horizon, de diepste nerf van een zwijgende nacht de zwakste lichtjes feller stromen op de gespiegelde achterzijde van de dromen om aan de schaduwen ontkomen, de zingeving gewogen in gewichtloosheid in alles…

als ik de natte aarde ruik en schuil klinkt plots een echo, roep van lang geleden een duif misschien of toch een wijze uil dan ga ik naar het bos, ben moegestreden de boom verstoot het blad, de aarde mij het spleen zal ik waarschijnlijk niet ontspringen de herfst met al zijn geuren voelt dichtbij toch zal ik van zijn kleuren blijven zingen…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

als een uitgedragen jas tot op de draad versleten legt zich moegestreden het oude jaar stil neer niets en bijna niemand treurt vandaag nog hem zal wat hij deed en bracht zich morgen herinneren het oude jaar dood laat het nieuwe leven schreeuwt eenieder met in volle handen knallend vuurwerk geen oog hebben zij voor ver weg en dichtbij…

Vechten had geen zin moegestreden stapte ik een andere wereld in sloot m'n ogen daar waar engeltjes vlogen onbezorgd zwevend in de nacht tussen vallende sterren....zó'n pracht doodstil niets te horen even voelde ik me verloren totdat zij kwam en me bij de hand nam onder haar vleugels veilig geborgen bevrijd van alle zorgen fluistert ze…

Haar trouwe vierwieler staat gereed Uitgerust met een kleine mand Langzaam sluiten haar rimpelige handen om de handvatten,laat zich rollen over de stoeprand De eens zo sterke vrouw met benen als staal heeft alle delen van de wereld door gelopen Nu laat de "tand" des tijd haar de ouderdom ingaan Moegestreden toch nog op een beter hopen Af…

Misschien zijn we wel moegestreden en zien we de werkelijkheid niet. Tot slot nog iets dat je moet weten: jij bent een wonderbaarlijk mooi mens. Ik ben zo blij met jou te mogen daten, Dit was mijn allergrootste wens.…

Sluipend verval in beelden, de blik omhoog naar de spiegels van het heelal als steungewelf, het baart zijn zwaartekracht in de schaduw van reflectie waarvoor is moegestreden. Het schaakbord van de tijd herhaalt z’n zetten tot de dood is uitgetreden.…

Donkere regenwolken en kille duisternis na alle tegenslagen die't bestaan je gaf Verdwaalde jij in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen…

Ga maar zacht alvast, naar duizelingwekkende oneindige sterrenpracht van het uitspansel en duidt een plaats daar boven, want jij bent moegestreden op je levensweg lusteloos verdwaald. Hebt dagenlang gevochten. zo sterk je kon je ogen sluitend voor verdriet.…

Ik nodig mezelf dan bij je uit en bij liters lauwwarme koffie en bramenjam op een beschuit zul je me geloven of je wilt of niet mijn kind, totdat je moegestreden maar voldaan in mijn armen zult rusten.…

schonk ‘t bestaan haar slechts pijn Gelukkig liet dit al haar nimmer ontsporen maar wèl leven achter ‘t masker van schijn Tranen, die in ‘t stille eenzaam stroomden konden getuigen van haar loodzware strijd In nachten dat ze van de liefde droomde en mijmerde over een bestaan, zonder verwijt Een lief meisje, vond ik haar al heel gauw; enkel moegestreden…

Vannacht was zo lang Te donker en te bang Uren voorbij gegleden Leeg en moegestreden Ik ben niet meer nodig Mijn zijn is overbodig Jouw hart is onbetwist Ruw van mij weggegrist Vannacht eindeloos stil Wakker tegen mijn wil Ik streel zacht je hand Jij bent in dromenland Je hebt me vaak gekwetst Uit je dikke nek gekletst Beloftes…