Alle inzendingen over mond

Maar als hij schaftte verbrandde de vurige man zijn mond aan hete koffie ...en Oma glimlachte.…

Een sneeuw ligt in de morgen vroeg onder de muur aan, moe en goed beschut en een arm kind komt toe en staat en ziet en met zijn voet gaat het dan schrijven over dit prachtige vlak en schuifelt licht bezonnen en loopt door, zijn mond trilt in het donker klein gezicht.…

Doe je mond toch open, laat me niet langer hopen, zo breekbaar. Ik hoef het maar te weten, dan zal ik je vergeten, je hele leven daar...…

Op een wakkere morgen waar klaarte op de toppen ligt herhalen wij de nacht met mond over oor wordt er gefluisterd met een lichtende adem over tedere ongrijpbaarheid en een zachte stilte. Zo rekken we nog even ons en de morgen tot een zichtbaar genoegen en koesteren meermaals de prille ochtendzon.…

de wurggreep van beton snoert het groen verdriet alom de mond het snikken van de wilgen benadert de fatale hik van terminale meanders de nog glasloze skeletten staren als binnenin reeds lang voordien dit overspel vensterkoel is gesmeed de toevoerweg naar het geraamte wordt met fluisterasfalt tot een complot gesmeerd.…

Zinnelijk zingen rode monden onder grote strooien hoeden, gretige vingers plukken het licht en uit verrukte vuisten spat de ochtend op.…

lief van mijn leven wonend in jezelf de eenzaamheid voorbij ik streel nog eenmaal jouw gezicht en laat je vrij paniek holt in mijn wezen rond en diep verdriet doet mij het ergste vrezen jouw glimlach kust mij op de mond en hoe ik je heb liefgehad staat in mijn ogen nog te lezen...…

Breed uitgesmeerd, ongegeneerd, met de voeten bewerkt, met de handjes versterkt, met de mond gebrabbeld, tandloos geknabbeld. Gegiechel en luidruchtig gesmak, op zijn dooie gemak. al spelend zijn chocoladeschoen opgesmuld, in een bruine smurrie gehuld, lachend en brullend van genot. Och, ik word nog zot!…

Verlaten en alleen Mijn hart is verbitterd Blote voeten op de ruwe aarde Een droge mond Geen gevoel van eigenwaarde Grijpend om me heen Helemaal verlaten De wereld draait maar door Mensen blijven praten Waar naar toe Geen idee Ik neem je hand Ik ga maar mee…

Je staart me aan met trouwe ogen Je bent zó mooi ja ongelogen Je bent zó blij als je me ziet Je troost me altijd in verdriet Je sleept me mee van hot naar her Je bent zo lief zacht als mohair Je stinkt alleen wat uit je mond Je bent al jarenlang ... m'n hond !…

de gedachte was lakenhal staat er niet voor niets op klein deurtje poppenhuisje je weet het gewoon niet of en wat daar achter school nu heimelijk schuilt kijk naar dat silhouet heel droog is je schaduw wie weet van die open mond jij ziet geen geluid horen wij antennes wie weet wat daar puilt…

Ik noem je blank en rond je heupen en je mond je heet Isabelle en je blankheid verlicht de nacht De maan zegt daar niets over de wolken halen hun schouders daarover op, verdoezelen je borsten, die opvliegen tussen blad van bos loofwoud in winter dat zichzelf verliest droomt van maretakken…

te vaak met foto's is het wild schrikken ben ik dat zoals die met die bolle kop uitpuilende ogen getuite lippen open mond trillende vleugels je weet nog wel van toen we mooi weer speelden bij de maadjes in de schimmelkaas ja daar word je wel even stil van dat te verwerken…

Jij, die altijd zo de mond vol hebt van echte liefde en van echte vriendschap Als jij dan zo eerlijk bent als je steeds voorstaat, waarom is alles dan zo stiekem en zo anoniem gegaan?…

ik laat achter slechts een stilte van tijd heel even zal de zee zich openen en uren dragen in donkere handen geen zoeken meer naar de dagen in mijn mond of naar de vreemde die ik nu en dan ontmoet het moment is kort zo beiden nooit meer geweest dan dit ik voel wind tussen de rotsen en dan niets meer het maakt me niet bevreesd…

de smaak van speelse liefde trompettert in mijn mond ik voel de stem van engelen daar beneden op de grond mijn weten is vergeten als hartstocht ontvlamt de hitte is niet te meten het denken is verlamd het nu van alle woorden in ruimte en in tijd het mooiste der akkoorden ben jij in liefdes strijd. 1973.…

Ik volg elke stap die je maakt, ga met jou naar alles wat je raakt Ik zie door jouw ogen, en ik kijk naar je mond, ik adem van jou wel elke zucht. En met mijn arm om jouw middel voel ik me sterk en kijken wij voortaan samen naar jouw lucht.…

hoge heren dwaze dames hoge hoeden lage gemoeden vage lachjes lage drachtjes moordende monden gecamoufleerde wonden strelende stemmen verborgen klemmen uitgestoken klauw teruggetrokken hand slapende geestelijkheid feestende eenzaamheid.…

ik voel de lijnen van letters geschreven op je huid tekens van leven liefde en verdriet negeren kan ik ze niet maar als in je ogen de glimlach weer komt verzacht het getekende schrift rond je mond dan dwalen je handen niet doelloos meer rond maar onderschrijven beeldend je woorden met een al hemelse gloed…

de buurman is aan het verbouwen hij hakt en slaat de spaanders in het rond schuim staat op zijn mond terwijl hij klopt, boort en vloekt sjouwt, sleept en zoekt naar zijn gereedschap en handigheden om met een elektrische zaag van de juiste diameter af te zagen en dan net een centimeter te kort, zak!…

ik loop in cirkels en monologen vloek om regen - nog dagen daarna – wikkel het afscheid in ansichtkaarten en jank de zomer uit mijn mond en op de kale plekken in het gras leg ik gedichten uit het leven met witte wolkenwijzers naar de nacht kom dichter, lees je voor kom vandaag er is nog licht…

blauw beent ze door het natte gras opgezette voeten verbloemen de gekleurde was hier en daar raapt ze wat leugens op en hangt ze aan de lijn te drogen ze nam het hecht in handen sloeg haar kruis tegen de grond de hamer lag onbewogen vuile vuisten slaan niet meer op tafel de afdruk van zijn mond…

lief, merk dat onze stappen dralen als mijn mond zucht naar een laatste kus zie hoe in late zomerzon de velden steevast stralen en vogels zoekend talmen voor de vlucht hier voert ons pad naar laatste zomervruchten de zoetste geef ik jou naar tellen taal ik niet…

tastend in het donker zoekend naar het flesje water wakker geworden van de honger maar ik moet me beheersen het gaat net zo goed alweer een paar kilo er af volhouden dat is het woord dat door mijn hoofd spookt verlangend naar eten zet ik het flesje water aan m’n mond smakelijk…

in mij huis je voor vast los van de valse schaamte was je tenslotte daar aarzelend, maar toch in bad en bed gekropen het vale kleed van netheid losgedaan en nu, na zo veel ongelukken weet ik je nog, daar waar ik droom, mijn hand ligt op de jouwe mijn adem lust jouw mond jij bent me niet ontkomen…

Die kent vast geen rust En is wellicht op dooltochten belust Die tot ver buiten Glasgow uit gaan monden Óf blijkt weer dat zo'n Shaffy mettertijd De stilte zoekt? En de geborgenheid?…

je keek me aan een vreemde in de spiegel met mijn naam je ogen zeiden woorden die ik niet verstond je mond leek op de mijne zag je gebaar een lach vol kleine weetjes ik zwaaide maar een beetje ben weggegaan keek achterom en zag ons samen vol verbijstering in de spiegel staan…

Op tafel ligt hij zwaar en rond, ik ruik de zachte geur Het water loopt mij in de mond denkend aan de groene kleur van het vruchtvlees vol zoet sap dat voor ‘t oog ras zal ontstaan verleidend tot een eerste hap als ’t lemmet er doorheen is gegaan.…

Een mond die wil spreken het niet kunnen verwoorden. Steeds maar weer herhalen van dezelfde verhalen. Een hart dat heel langzaam verdwijnt in vergetelheid.…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…