Alle inzendingen over monsterlijk

Als huisdier wordt het monster nu geschrapt, Dat weet ‘Den Haag’ maar mooi weer te bereiken. Met dank aan weer een doorgeslagen wet Wordt zelfs een ‘dam’hert nu ‘schaak’mat gezet.…

De afrekenaar Heer H. bijnaam 'De Neus' Wie dacht aan een monster had het geheel mis Artsen ontdekten hoe teerhartig hij is Humorvol hangt nu boven zijn bed:'De Kneus' Sneu is het wel, doe je aan Gebod noch God Wordt je haast toch afgerekend, door het lot…

de pluizige blauwe hemel verandert in een grommend grijs monster alles ademt afscheid in een rivier van bloed keert ze de stenen om haar lied moet de kille gronden warmer kleuren haar schrille schurende stem verhaalt over een hoge waarheid als in een Griekse tragedie…

de hele wereld wordt verziekt, helaas - het bos, de lucht, ook tijger, krokodil - omdat het Geld, dat monster, álles wil en macht zegt: protesteren is geraas! maar drommels, zelfs vandaag gloort toch weer hoop het groene droomt en strijdt - en stopt de sloop…

het lichaam losgemaakt van haar innerlijke bron vormt zich naar de regels van het grote monster de angst met de lucifer ogen niet wetende dat hij ons wil vermorzelen onder het gewicht van zijn scheve tanden en riekende mond vlucht ik naar de lavendelvelden met de kennis en kracht van hemelmacht ver weg van het kunstmatige…

Als de dode sfeer tot in mijn bloed verteert stolt het monster zich in mijn banen ik overtref mijzelf nimmer met die diepte totdat ik stil weer adem haal. De lach is zeldzaam maar dan wel gemeend eerlijke kanten zijn goud waard het ontstoffen moet al te vaak gebeuren omdat ik wellicht wat allergisch ben.…

langzaam als sneeuw voor de zon alles wordt vaag mischien is vergeten beter alweer een kilometer in één oogopslag achter ligt een hal een monster vol klanken totdat het stopt rook verdwijnt zo fijn muziek en mensen blijf nog even en ik denk ooit terug…

Voor de tiende maal op rij, lopen zij die " iets " hebben met het monster kanker, de Alp op. Voor de tiende maal op rij en al ben ik er zelf niet bij, mijn hoofd loopt mee!…

Baudet en Wilders: breinen vol met haat hun ras- en waangedachten vuil en drek aan bloed-en-bodem-onzin geen gebrek het monster ‘eigen volk’ verpakt in smaad hun woorden vol venijn verdwijnen ooit na felle kou komt beter weer; het dooit…

o,satan van oorlog,schuldig ben je aan je vernietigende begeerte doden, gevoelloos in bitterheid verwoestend monster in grimmigheid onuitgenodigd dring je binnen als een loopgraaf door de dageraad spoot je het rood in de verse aarde jij maakte een zwijnenstal van ons land het mensdom schuldloos geknecht en geknakt in haar ziel…

Zij denderen door het openstaande raam mijn hotelkamer binnen Tergend langzame seconden razen oorverdovend door mijn hoofd Onafwendbaar blijven ze komen als duivels in de nacht Een vriend van overdag die kalm zijn kilometers maakt is bij toverslag veranderd in een briesend monster dat ijzeren stangen vreet en mijn hersenen doorboort…

ze proeft zijn stem klanken liggen ongeopend op haar hart luidkeels smaakt het naar bittere pijn dat geschel besluipt haar zonder argwaan slangerig vindt hij zijn weg draait zijn smekend lijf om haar heen tastende vingers ontvouwen woord na woord het groene monster bijtend in haar enkels het gif tot aan haar lippen…

hul mij vaak in zwart omdat het rode hart de vlinders aantrekt van de nacht zij fladderen hun kleur maar spoken donkeren mijn gedachten met hun verrottingsgeur zij breken af wat in realiteit nooit is gestorven monsteren grotesk wat er ooit is gezegd ik mantel mij niet meer naakt straalt het rode hart voor jou in dag en nacht…

wie is de ‘men’ in het woord mening hoe zachtjes moet men tasten om in het duister de waarheid te vinden zoekt überhaupt iemand nog wie is de ‘we’ in het woord werkelijkheid wiens woord wordt gehoord wat zou ‘nooit meer’ zijn zonder ‘ooit weer’ wat staat tussen de regels geschreven bestaan er monsters in het meer voor wie blaffen honden eigenlijk…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

Kijk naar de mensen die hijgend een weg zoeken in hun ijzeren monsters Kijk naar hun starre blik omdat het plastic van de maatschappij zich in hun gezichten vastzet Kijk naar hun klauwende handen en zie hoe zij met trillende botten graaien in de hoorn des overvloeds Luister tenslotte hoe hun adem sidderend wordt uigedoofd door versmelting…

Met zekerheid valt het niet te bewijzen Dat hij die naar de hel is afgedaald Bij ons zijn inspiratie heeft gehaald Toch valt voortaan terughoudendheid te prijzen Omdat wanneer de woorden gaan ontsporen Er telkens weer een monster wordt geboren. ----- Er is veel debat over de invloed van het gedachtengoed…

Verwikkeld in een sneeuwbui op het strand vind ik mij bevangen in de wachtkamer van de hel, verrast tot een amalgaam van afprijzing en verlangen, hoor hoe vreedzaam de zee rond mij hangt, alsof ze geen weet heeft van de monsters die haar doodbedaarde gebaren het licht bedillen. Kon ik maar grijnslachend gillen: één twee drie los!…

ik las veel sprookjes in je ogen met handgebaar en lach vertelde je het warm beleven de kleine wereld die alleen aan kinderen is gegeven monsters die wij tegenkomen in nachtmerries en dromen horen daar niet bij toch schemeren zij in donkere randen als mist in tranen vloeit jij mijn schouder vindt en ik het kind in je…

wrikbaar ben ik lang zo sterk niet als dat ik je aanvankelijk wilde doen geloven maar dat was dan ook voordat ik je had aangeraakt verlangen is wreed het veranderde mij in een hebberig monster met een ego gelijk aan een veroveraar die desnoods bereid was te doden maar nu laat ik mij vallen blijf ik naast je liggen en vertel ik…

Dit is Riskant Het woord ras Het is Drijfzand creëert afstand Het boezemt mij in Een gedrocht een monster een woord dat Tevoorschijn komt Als zwarte stralen Geen plek Voor dat woord Het is verboden in mijn hart Omdat Degene die in nood waren In tijden dit woord Terecht vermijden als Zwarte stralen Het woord ras Een leeg…

ze bouwt een muur rondom en breekt hem dan weer af onderdrukt het hongergevoel maar het blijft een wrede straf de weegschaal is een monster de eetlust een signaal dat genegeert wordt met de angst die haar volgt in een spiraal balancerend op een dunne lijn alsof ze zweeft, maar is ze vrij?…

Het is letterlijk stilte voor de storm spookachtige straten bijna verlaten op een enkeling na optimist of niet in staat vastgelopen in meters file motoren oververhit vingers trommelen chaos en paniek wachtend op het oog angst zweet voor de monsterlijke kracht deuren en ramen dicht gespijkerd lijdelijk wachtend tot de tornado losbarst…

Strakblauw, zeegroen of grijs verwoestend of rakend aan het paradijs verkwikkend, helend of beukend op de kust een grillig monster of fenomeen van rust Een spiegel die een vlak slechts toont de blik daaronder die de snorkelaar beloont Uitbundigheid van kleur en leven verwondering dat ons dit is gegeven een zee van rust, een zee van tijd…

De lavendel bloeit niet meer en overal liggen rozeblaadjes verdwaald door de wind die met mijn haren speelt mijn huid streelt als duizend zachte vingers in herinnering aan de zomer die laat verscheen in gekleurde vensters wensen in vervulling nam van de donkerzwarte nacht waarin ik wacht tot de monsters verdwijnen rozen weer verschijnen…

De lavendel bloeit niet meer en overal liggen rozeblaadjes verdwaald door de wind die met mijn haren speelt mijn huid streelt als duizend zachte vingers in herinnering aan de zomer die laat verscheen in gekleurde vensters wensen in vervulling nam van de donkerzwarte nacht waarin ik wacht tot de monsters verdwijnen rozen weer verschijnen…

Het doek valt de afgrond nabij wolfijzers overal je gedachten verscheuren je krachten versmachten Alleen de blinde ziet wie je bent Alleen de dove luistert naar je stem Het monster slokt je op maar moeilijk te verteren ben je Deze wereld is je vijand denkt waar is die nu beland en jij geeft hem gelijk Dit blijspel is niks…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

ik geloof niet in het monster van Loch Ness niet in de verschrikkelijke sneeuwman die Yeti niet in de Bigfoot of Sasquatch of hoe heet ie niet in kabouters of witte wieven die niemand echt ziet niet in buitenaardse wezens ik geloof het allemaal niet maar er is een mysterie waar ik altijd in ben blijven geloven waar ik alle dagen van…

.' Daag het monster niet uit, schrob je eigen stoep vooraleer zwarte ruiters je berijden. Over liefde zwijgen en in stilte lijden. De zee is grijs. Vergeet-mij-niet en ereprijs. ---------------------------------------------------------- Uit: 'Dwangbuis van Houdini', 1998.…