Alle inzendingen over morgen illusie

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

Illusie Is een droombeeld Die uit mekaar spat Bij het beseffen Van de realiteit. Ilussie Is het verdoezelen Het verbergen Van de harde waarheid Illusie Is het tegenovergestelde Van de realiteit.…

verre van reine Hopende dat er geen morgen meer is…

Maar wie, d'illusiedronknen, altijd weer Dromend, vergeten dat ze illusie is, Dat zijn de Vrijen, wie hun spel zo zeer Ernst is dat het onsterflijke errenst is. En uit het Leven dat de Illusie wil, Stroomt hun oneindge Kracht, oneindge Wil.…

abrupt ontwaken of nooit geslapen in illusie van minimaal gedroomd hoe dan ook de pijn verdragen van niet zo, nooit zo, niets van wat geen moed om 't eerste zonlicht van morgen alweer te vangen liever geen wijn maar woorden drinken uit de tranen van een dichter- bij gewild te zijn.…

Ik mis je aanwezigheid Je zachte woordjes Je geur Ik mis je zo ontzettend De dingen die we samen deden De herinneringen die we deelden Jij was de grootste zon in mijn leven In dat leven waar nu een schaduw over teistert Ik ben niet meer ik Zonder jou die zo eigen durfde te zijn Ik lees je in mijn dromen Ik hoor je in mijn teksten…

Overweldigende boeiende liefde voor even Om daarna Terug te keren in een overweldigende boeiende wereld van de werkelijkheid…

Een illusie met een dun laagje chroom, dat is het, dat is mijn vredesdroom. Dus ben ik liever wakker, mijn vriend, zodat dromen mij niet zullen bedriegen, en ik de waarheid krijg die ik heb verdiend. Een waarheid die mij nooit toe zal liegen.…

Betoverende ballen aan een stok tonen hun kleuren in het heldere licht Zij zweven door de lucht en dansen op en neer; het lijkt zonder gewicht Dan prikt een punt in 't midden en spat een droom in mijn gezicht…

Soms is liefde zo groot dat je vlucht voor de storm in je hart het vliegt je aan met een kracht die verzengend is om in te branden bezit van je te nemen een zoete pijn ingenesteld in de zonnevlecht de gekte van alle dag leidt af van de onmogelijkheid leeft in je voort als een kluizenaar laat de illusie voor wat het is…

Kunnen we zwijgzaam de stilte bewaren in een illusie van het geheim behoren de woorden geen woorden te zijn onuitgesproken doen woorden geen pijn. Laten we geen woorden gebruiken in verbeeldende zin fictieve betekenissen zijn zo min. Zullen we smartelijk de woorden opbergen in ons boek van ballast onuitgesproken woorden geven geen last.…

in elk van mijn dromen illusies steeds verloren stuk voor stuk tenietgedaan telkens weer op zoek gegaan naar het beeld in de schemering duistere ogen een stem in de fluistering woorden in de nacht die telkens weer bekoren illusies elke nacht zijn het enkel dromen of jou die ik verwacht…

Bezie maar liever de illusie, die je al te zeer bemint.…

Op een nacht dwaalde ik door een verlaten laan toen ik in het schijnsel van de winterse maan vaag een elegante vrouw zag staan. Verkerend in de zalige waan dat ik mijn allerliefste daar zag staan ben ik als in een droom naar haar toe gegaan. Toen ik haar was genaderd zag ik ontdaan wat een vergissing ik had begaan. ‘k Had enkel een stenen…

In mijn dromen ben je dichter dan waar ik op hoopte in het begin. Maar als de wereld mij gewekt heeft, zie ik het toch weer somber in.…

Veel is wat verloren is. Liefde is wat geweest is met dezelfde ogen die kijken wat verdwenen is als jij vraagt wat ik wens in het licht waar jij alleen nog op een schaduw zonder fantasie lijkt.…

ILLUSIE!…

Vragen vervagen het antwoord blijft hangen in het luchtledige Angst om te weten Bikkelhard, de waarheid of is het verbeelding Vastklemmend aan dromen bang voor gevolgen Als illusie bedrog wordt.…

In jouw aandacht dompel ik me onder in stromende energie nooit gedacht een wonder wat een euforie verlangens zwemmen in hemelse regenbogen niet te temmen overdonderd door jou bedrogen prille liefde niet gehoord maar in de kiem gesmoord…

bevroren water lijkt op een begaanbaar pad tot je er doorzakt…

waar zon de koning is en vrede de koningin Het land waar geliefden warmte drinken uit elkaars handen Zo klinkt de hymne van een onmogelijke liefde De pijn van verlangen geboren uit de drang naar geluk, hartstocht en genegenheid De hunker van zoete smart, ondraaglijk wegend in eindeloos wachten Paradijsvogel, engelvrouw, schitterende illusie…

wereld vol haat, vol pijn, vol verdriet, zeeën vol tranen die de mensheid vergiet, hoofd vol herinneringen, ziel vol zorgen, geef me je hand, ik leid je naar morgen, naar een wereld vol vreugde, vol liefde, vol geluk, zeeën vol champagne, proostend aan een stuk, tot de bubbels je doen stijgen en je wazig ziet, het geluk was maar voor even.…

zaadbollen kleuren papavervelden maanrood zielen bedwelmen…

Volwassen als men is, zitten haat en liefde erg dicht bij elkaar, met een logische illusie. Met liefde valt nog om te gaan, met haat wordt dat iets lastiger. In beide gevallen gepaard met een traan, van geluk, van verdriet of van verstorven illusie?…

Vanuit de idee dat uiteindelijk alles illusie is kan er geen waarheid bestaan behalve dan de waarheid dat niets zeker is…

hoe lang duurt het voor je niets meer voelt en niets meer denkt tot je leeg bent, geen gedachten die je slepen naar een wereld die je ongewild goed kent tranen helpen dan niet meer je wilt er zelf niet aan, maar ondertussen weet je zeker dat je echt niets kunt verstoppen dat het, hoe je ook zou willen, daarmee heus niet weg zal gaan…

Waar alles mee begint is meer dan een woord of taal die men in een zin benoemt en wat een gedachte uitdrukt en wat verder reikt dan de blauwdruk van het leven, en wat zich uitspreekt in een streven, in vermomming tussen zin of regel kruipt, sluipt door het luie oog van het bestaan om met tomeloos geduld weer op te staan, zichzelf…

wellicht is leven slechts illusie een ingewikkeld spel in hogerhand zonder ander oogmerk dan vermaak of tijdverdrijf en is de mens een onverwachte complicatie met eigen onbeheerste wetten van gevolg en oorzaak spoorloos op te heffen na verleende dienst…

Eer ik de kamer van het onbekende zwart zal binnen treden. Worstel ik mij door de hagelstorm van angst en ongeloof. En rijdend op het paard van pijn draai ik mij nog éénmaal om naar de gouden zomers van weleer vol kinderstemmen en felgroen gras. Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

Alles is mooi Ik denk dat ik ontdooi Ik zit naast jou in de kou je laat me stralen je bent de ideale je bent prachtig je luistert altijd zo aandachtig je geeft me een kus ik word hystericus kon je nog maar bij me zijn ik vond het zo fijn maar toen ontmoette je haar het einde tussen ons kant en klaar…