Alle inzendingen over nacht

De nacht vertelt je wie je bent dan valt het masker af daar ben je een ander die niemand kent Je bent letterlijk en figuurlijk uitgekleed In de nacht, in je eigen wereld met al je dromen, je lief en je leed…

Hoe komt het toch dat in 't duister van de nacht alle hersenspinsels,zijn: zwarter dan zwart? Hoe komt het toch, dat zodra de dageraad zijn licht verspreid, je praktisch ontdaan bent van alle narigheid, die je in de nacht wakker houdt?…

ik was even weg van de straat het buurten van jou jullie de ziel kleefde aan blinde gedachten in mijn lijf aan het niets in de leegte men vertelde van de zon een tropische dag maar de slaap suste mij, onophoudelijk, drie etmalen lang tot stijve spieren toe de aarde was ik niet verder dan de zetel waarin ik huisde en hij, er op…

Wat de slopende nachten mij brengen zal nooit iemand te weten komen, omdat ze het wel kunnen horen maar nooit zullen begrijpen.…

wanneer blad het oude uur filtert dalen gedachten langzaam af in droomgangen waar tijd niet bestaat en elk perspectief golft op de zachte thermiek van wisselende symbolen de zon mediteert op verdwijning en de stad luistert naar echo's van afkalvende dag en het oog vindt sluimerend het zenit op een windstille plaats losjes neemt…

men zij er op bedacht bij dag zowel als nacht dat niets is zoals het lijkt hetgeen het leven zeer verrijkt…

De nacht is zwaar en haar donkerheid een spook gelijk. Een spook dat ons gijzelt, onze ziel en ledematen. De nacht kan ook zacht zijn. Liefde komt met de nacht. En de maan is een liefdesspiegel Dan ben ik blij en getroost en gerustgesteld door moeder nacht. Is er de liefdeskaars er voor je, in de nacht.…

doe alsof ik een populaire marathonloper ben die door duizenden vrouwen wordt begeerd of ik waan me de moderne Baudelaire, die diep in de nacht met zwarte inkt de meest chockerende verzen schrijft die enkel door elitaire literatoren worden geroemd Er zijn net zoveel nachten als dagen dat weet iedereen maar weinigen weten dat in de nachten…

De zon zakt de nacht valt je moet alweer op pad De maan staat hoog de muziek roept je was al zolang je richting zoek Niemand weet waar wij heen gaan niemand weet waar wij zijn Maar wij behoren tot de stad Wij behoren tot de nacht lopen in het duister tot de zon weer naar ons lacht…

GEDICHTEN FOPPE IN DE NACHT VAN NOVEMBER 2012 DADA GEDICHT heden is het n8 ik ben wakker en een arme stakker de maan schijnt als een grapefruit en het is nog mistig ook ik kan niet slapen en luister naar de radio gezellig met een gekleurd lampje aan ook een gele als een banaan ik verdrijf de tijd met dichten en muziek op you tube laat…

Het regent zachtjes witgele krans om de maan een wolk schuift erlangs…

Laten we vrienden zijn die ook als ze verre van elkaar verblijven verbonden zijn door zielestroom Laten we elkaar gedenken en gedachten zenden die licht brengen Licht als de stralen van de rijzende zon Buiten is de nacht sombere regen de kamer is gevuld met serene klanken en de vlam van de kaars en ik denk aan jou…

Ik luister naar de nacht De stilte is zo zacht Ik laat mijn gedachten gaan Wil jij ze ontvangen maan Of mijn speciale ster Zo dichtbij en toch heel ver.…

Het zachte, warme Kloppen van de Moederbuik - De nacht! Omgeeft me Met warmte En volledig Vertrouwen, Waarin alles Dat geen naam Mag hebben Voor and'ren Onzichtbaar blijft - Helder zichtbaar Alleen voor haar En voor mij…

Wereld die niet Meer is, onzichtbaar Verdwenen in het Heelal van uiterst Donkere toekomstdromen Zwart als de nacht Maan en sterren Onvindbaar voor Hem of haar Die zielloos achterblijft Alleen de nacht is nog, Zonder verder leven, Alleen het donker nog Dat in al zijn immensiteit De nacht is uitgegroeid…

Als de nacht Meester is in Mij, de dag Het gevecht Om het licht Verloren heeft - Het donker Mijn gedachten Knecht, en ook De slaap zich Overgeeft aan Het onderbewuste, Het ondermaanse Van mijn eigen ik, Zie ik dat Ik wezenlijk verander, Dat ik mezelf Niet meer ben, Hooguit nog iemand Van eeuwenlang geleden…

Stil op de lamp 's nachts zit je even lang naast mij iedere zomer opnieuw daar zit een verhaal achter land zacht verwacht een lach door tranen heen en iedereen blijft gemeen…

Vedwaalden in de nacht.. onophoudelijk, hopend en zoekend, getekend met lijnen van lijden, verdwijnen zij uit mijn gezicht, het is daglicht dat mij leidt waar ik mij toch maar liever weer op richt.…

"Zij heet Koningin van de Nacht" fluistert een nieuwe maan…

zo duistert het rozenlicht ingetogen uitbundig ontvouwt het zich kraakt nachtelijk naaldwoud uitgedund over bevroren toendrablauw zicht door ogen gedragen verre nachtdruppels verblind door navelstaren omstreeks enige momenten lijkt de nacht te kort om aan het donker te wennen aan stilte die zich ontroert zich verzwijgt in onuitsprekelijk…

angst kruipt onzekerheid sluipt de specialiteiten van de nacht een onaangenaam verrassingsmenu dat je tot de laatste hap nog moet uitzitten terwijl ik toch echt zoete dromen had besteld…

zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed…

Komt nacht komt gedacht Aan steil verlangen Een geil behangen kamer Om in te spelen Tussen teen en deken Komt morgen komt zee Grijs van zorgen Komt heroprichting van stenen Gebouwen uit discipline gehouwen Komt dag komt dagen Dat ik het niet meer kan verdragen Dat de morgen volstroomt Met klaar water Uit de nacht vloeiend geklater…

het zwerk zowaar Een uil stil in zijn vlucht Zwevend boven de nevel Voor de vijand beducht In het water voor me geruis Rimpels gaan over het nat Niet door de wind Maar door eenden gespat Scherend boven het water Door de einder verlicht Ontwaar ik vleermuizen Spelend vliegend zonder zicht Meesterlijk zo de stilte Het geheim van de nacht…

Waarom is deze nacht anders dan anderen, iets meer bedreigend? Waarom klimt de maan ver van de hartstocht steeds weer tot triestheid neigend? Waarom treurt een wilg zoals die nimmer heeft gedaan, geknakt en gebogen dreigend? Het antwoord waarom is niet zomaar te geven, moeilijk verkrijgend.…

Keer niet terug naar niemandsland waar niemand op je wacht in vergeten stilte alweer een hopeloze nacht niet af te wenden van de horizon niets meer te bewijzen opnieuw bedacht waarom 't begon in dromen die met je reizen schrijf het maar van je af, luister zonder dromen word je snel oud zoveel licht nog in het duister.…

Ik verafschuw die nachten Ze ontwaken mijn onrust En mijn verdriet Ze ontwaken De demonen in mij Zie je dat niet? Ze laten me alles zien Achter gesloten luiken Ze laten mijn angsten zien Ik kan ze ruiken Ik verafschuw die nachten, Nachten die te lang lijken Ik verafschuw die nachten, Ik wil ze ontwijken…

vanavond trek ik mij weer terug in de nacht het kussen wacht .... smachtend zacht..... zijn het jouw vochtige lippen of eerder wat ganzendons met een hart dat vol is spring ik in het hemelbed, gevolgd door een bons het ledikant heeft het begeven ik had, zoals wel vaker, op het verkeerde paard gewed.…

het is te laat voor november alle toeschouwers zijn vertrokken de eerste gasten verschijnen al aan de bar maken grappen over anderen waarmee zij zichzelf ontzien, niemand vergeet te drinken, er staat een buitenwacht voor de deur, het is een vreemdeling zeker, een rillend lijf een klepperend kunstgebit, de muziek is bijna geruisloos…

De nacht fluistert verhalen, die ik alleen in stilte horen kan. Ik luister. Mijn ziel vertoont beelden, en leert me kijken in het duister. Ik zie. De nacht maakt me sprakeloos, en leert me nieuwe woorden spreken. Duister spreekt een taal van licht. Ik fluister. Nachten zijn als moeders. Moeders die nieuwe dagen baren.…