Alle inzendingen over nacht OR zwijgen OR beminnen

stiller dan ooit het zwijgen te groot…

Nu ben je hier, buiten valt de nacht. Stralende sterren, ongehoorde stilte Er valt niets meer te zeggen, enkel te zwijgen en te beminnen. Tijd, wat is tijd? Ze bestaat hier niet. Ik besta in jou en jij in mij. De wereld, wij sluiten haar buiten. Want hier is ons paradijs.…

Geluk zit niet in zwijgen, in tranen of verdriet in dat je nooit meer langskomt me überhaubt niet ziet en nooit meer samen praten tot midden in de nacht geen mooie krullenkop die stralend naar me lacht Nee, geluk zit niet in zwijgen niet in tranen, of verdriet Maar dat er iemand is die het mooie in je ziet…

de sterren het donker maakt mij niet bang het zwijgen van de nacht is angstaanjagend je laat mij alleen alleen in deze angstdroom…

Oh begin van de nacht Ik heb op je gewacht Laat de dag nu beginnen Laat mij de duisternis beminnen Een tijd van rust De telefoon blijft stil Velen in slaap gesust En ik die niet wil Ontvlucht de realiteit Morgen heb ik weer spijt Na het verstrijken van de tijd Weer ben ik verleid Om tot het gaatje te gaan Zie de zon aan…

Ik voel me soms het vijfde wiel van de stilte van mijn mensenziel ik droom vaak in de stille nacht een stilte die reeds op me wacht die stiller is dan zwijgen alleen die duistert als een droeve macht ik lijk wel in de goot beland door de stilte hier in Nederland die stiller is dan zwijgen alleen veel droever dan de duisterkracht die…

Oma zei vroeger altijd " klagers geen nood" Nooit gedacht, dat die Uitspraak me nog overvallen zou. 'k ben zo duf als een konijn, Zo suf als een wezel Zo traag als een slak Kortom: vandaag overvalt Oma me met " klagers geen nood" Want het kan altijd erger.…

zodra we samen zwijgen in de steen ontvang ik jouw mystiek der zinnen.…

In het duister zie ik hoe jouw lichaamsvormen zich speels verfraaien om in de nacht de taal te spreken die slechts weinigen kennen ik wil je met mijn woorden intens en volledig verwennen toe tast maar uit al mijn zinnen ik zal je meesterlijk beminnen de taal van de nacht om je tegemoet te treden de tedere streling in mijn spontaniteit…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…

laat ik toe, zo laat ik los Hetgeen ons bindt, hetgeen ons scheidt Maakt de nacht het zwijgen vrij…

In diepe stilte jou beminnen is wel het heerlijkste op aard tussen de dekens en ’t linnen dat is mij zeker alles waard Met al mijn lief, jou strelen is toch het heerlijkste te doen Zalig onder de dekens spelen wijl ik je hele lichaam zoen Zo vol tederheid jou kussen op die wangen naast je mond en op de beide lipjes ertussen tot de nacht…

Ik zou moeten zwijgen en deze gevoelens voorbij laten varen vervreemd en vervlogen een schip in de nacht terwijl ik in schipbreuk op jou heb gewacht…

Er is een verder weg dan hier op de heuvels achter de oceaan waar vriendschap brieven schrijft wanneer afstand stilte kan overbruggen is zwijgen tijdloos en de hunkering naar aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie er bestaan geen grenzen aan werkelijkheid van horizon totdat het zwijgen zinloos…

En luister zacht naar de zoete stilte van deze nacht. Laten we afdwalen geruisloos stil. Laat dromen bloeien, dat is wat ik wil. Laten we drinken op stil geluk. Op het warme gevoel. Deze dans is voor ons! Ik wil met je vrijen en je beminnen de hele nacht door! Mijn allerliefste vrouw. De boomgaard slaapt, de stilte lacht...…

Roos, ik roep je zacht maar je splijt mijn nacht op dit sprakeloze papier waar gedachten rusteloos bewegen. Weet dat ik je zal beminnen tot in de eeuwigheid der zinnen dat ik naar je taal met de echo als klankensmale blijf herhalen. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van het woord: melodie.…

Wat is het verschil tussen twijfel en ernst als iedereen vanuit zijn eigen straatje praat wat blijft er over van dromen naast het glas, dat alsmaar voller lijkt misschien beminnen we stilte koesterend in eenzaamheid dat het tenminste niet zo hoeft te zijn geen leegte in de nacht.…

De wereld is van de libelle in zonlicht van de verdwaalde stad bij de vijver van de spiegelbomen zoete geur van zomerse heimwee in het regenwoud van het stadspark bij het eenvoudige burgergraf en jij die altijd in die jas zit die je bij me bracht in de nacht toen stilte ons kwam beminnen introvert, onder het lachen van de maan.…

Haar glimlach, Haar zwijgen, Haar zachte hand. Haar onuitputtelijk beminnen. Eens, ja eens, zal alles liefde zijn!…

een kind staat stil en zacht in de tuin van donker zwijgen een stoet van beelden trekt dwars door het kinderlichaam voorbij in de warreling van de zwarte nacht scheidt het stilzwijgen haar van de dingen het barsten tot scherven de waanzin van woorden een kind gehavend in de tuin van donker zwijgen stil en zacht…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Zwijg stil, gij stugge Wijsgeer, Natuur gaf u geen harte, Geen tedervoelend harte, Gij kent geen zoete liefde. U heeft geen jonge schoonheid, Met tederlachende oogjes, De boezem ooit doen gloeien. Van de allerzoetste vreugde: Beminnen en bemind te zijn, Had nooit uw ziel een denkbeeld.…

de morgen verwarmt – de middag in een hunkerend beminnen het bespeelt de liefde in een gekmakende (s)extase samensmeltend vloeit de middag over in de avond in een voorspel van opwinding in liefdesvuur van genot de avond vergaat in de nacht van een zalig verlangen het laat de wereld stilstaan in de passie van ongeremde lust de nacht…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

liefde gebaad in schoonheid gespiegeld in rust van gebalsemd maanlicht teder bedwelmt in welving van wolken zielsblij in omhelzingen van diep beminnen gloeiend in een vuur van betoverende warmte vol met muziek in de streelzee van adem verslindende melodieën wegzinkend tot diep in de nacht…

Eenzaam liep jij ons huis voorbij in de nacht. Ik hoorde jouw gehaaste stappen op het voetpad keek niet op, werkte gewoon door. Hoe kon ik weten wie jij was? Waarom doolde jij zo laat nog rond? Werd je in het donker ergens opgewacht? Man of vrouw, wie zal het zeggen? Je blijft een raadsel.…

iemand trok het zwijgen uit de muur kerfde fragmenten in stenen hing papieren poëzie aan de waslijn beukte op de trom iemand huilde als een wolf in de nacht niemand kwam…