Alle inzendingen over naderend onheil

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

Zijn akelig gekrijs vanuit de verte al te horen donkere ogen naderen het onheil duiden meer als opgelegd pandoer want waar de vleugels lam geslagen zijn vrije geest niet verder kunnen dragen doen zij het ergste vermoeden..…

De dames roken onheil, Oh oh wat een pech.…

uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

De wind vraagt het leven en de ogen zwijgen als de regen niet meer verandert in het onheil dat elke droom vernietigt die niet in nieuwe woorden wil veranderen…

Het karakter blijft ook behouden in of onder een gerimpelde huid, en in de poriën van ervaring en zelfbehoud ook in tekenen van onheil en naderend verval, blijft water helder in de gedachten van de ziel tot aan de Achilleshiel, tot het terugvloeit naar bron van de moederschoot, alleen angsten brengen je dichter bij de dood.…

Ik heb het vogelgriepvaccin gekregen Dat ik besteld had voor mijn hobbyhaan En daar heb ik mijn voordeel mee gedaan Al staat het vast veel dierenvrienden tegen: Ik heb mijn eigen onheil afgewend, Want ik heb mij er zelf mee ingeënt.…

De hautaine Franse misantroop die stil uit het peloton wegsloop voer weg op een jacht dat hem onheil bracht. Tankte hij soms nog gevaarlijke dope ?…

God had ergens onheil geroken de slang had Eva aangestoken pluk toch van die boom- toen zat zij vol schroom achter een vijgenblad verdoken.…

Zie hem kuieren En luieren, Zie hem ongegeneerd gapen En slapen, Onheil kruist mijn pad, geheid!…

Bang voor onheil en gevaar, Voor iets onbepaalds en raar En je neemt een beklemdheid waar. Maar het bangst Ben ik voor ongefundeerde angst.…

Dan zou ik de hele wereld veroveren En al het onheil weg maaien En er alleen maar liefde en vrede zaaien Geen geweld want dit is als een sprookje verteld helaas bestaan sprookjes niet...…

De lieden die het onheil onderzoeken Dat ik heb aangericht met mijn sigaar Ontdekken telkens weer een nieuw gevaar, Want wat doen zij mij ditmaal uit de doeken? Meeroken is ook heel erg ongezond Voor mijn konijn, mijn poesje en mijn hond.…

Dat ze hem in de Notre Dame zó knijpen Voor onheil dat misschien wordt aangericht Dat men het dragen van een helm verplicht, Dat kan ik godsonmogelijk begrijpen. Want eeuwenlang is het erin gepompt Dat alle zegen toch van boven komt.…

we ijlden uit de dreigend stille duinen We hebben het onheil niet afgewacht; zoek ’t gevaar niet ga ik rondbazuinen 26-3-2018 Ton Rijkers…

En straks moet hij nog veel meer troepen zenden Om ook voor hen het onheil af te wenden.…

Deze beesten zijn funest en voor het evenwicht tot onheil strekkend. Waarschijnlijk interesseert dit u geen reet. Het spijt me, dat ik echt niks beters weet.…

Aldus de lui die onheil profeteren. Geen kapjes meer? Dat lijkt me geen bezwaar: de muilkorf is nog volop leverbaar.…

Zij staat over de kom gebogen, beslag tot aan haar ellebogen. De onheilstijding die hij brengt wordt opgevangen door haar rug. Als zij zich los wil maken trekt het brood in wording haar weer terug. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -- - -- uit 'Kindsbeen' van Neeltje Maria Min (1944)…

hielden noordoost aan zoals onze ouders en ontelbaar anderen vorig jaar We kenden de dreiging waar het einde loerde en ontweken het gevaar In de weidsheid van de horizon was alleen de blauwe lucht Niets dat bewoog riep of snaterde alleen wij op de vlucht Langzaam verschoof de aarde onder ons van noordoost naar zuidwest Voor onheil…

een overvloedige recette Jouw verlies in mij verdwenen en tot rijkdom uitgegroeid Onze ziel wacht in de genen tot ons hart ten volle bloeit Over stad en platteland ruist de wind tussen twee bomen hier is ons balletje gestrand op het rood van nieuwe dromen Nooit meer huilen om de kinderen Nooit meer breken in de stam Samen onheil…

Zo’n dag rond draaiende dromen. Een molen met muziek. Jij en ik, als kinderen van was die nog niet dachten aan tegenslag en het omen dat in onze genen lag.…

Zo handig in hun alledaagse praten rusten zij aan zij, een rij van jonge huid en zachte haren in die al te hete zon. Duingras kietelt hun benen en hoog klinkt de pas bedachte lach die meeuwen steeds verschrikt doet overkomen. Van kop tot teen onaangeraakt liggen zij, met allemaal dezelfde stem dezelfde moeder te bespreken. Wat ze zoal…

de suggestie dat de paraplu ons zal beschermen tegen onheil dient als larie te worden terug verwezen naar het rijk der fabelen hooguit zal het wat soelaas bieden aan hen die onverwachts worden geconfronteerd met uit lucht vallende regendruppels maar voor de rest heeft het helaas voor hen die er meer van hadden verwacht weinig eerwaarde…

Het huidig onheilsnieuws is ongekend… Ik moét op zoek naar wat mij hopen doet: de merel die trouw op haar nestje broedt, het veulen dat aan hoge beentjes went. Is ’t waar? Trekt focus meer van ‘t zelfde aan? Dan geef ik zo wat kleur aan mijn bestaan.…

Ten avond zal ze keren, de jonge mannen zullen haar toeroepen dat ze mooi is, mooier dan alle anderen, maar de oude vrouwen zwijgen en zien onheil: de duivel hale haar!’...…

Vraag ik het onheil wat ik ik wil geloven. Sta ik op het kruispunt van de waarheid dan zie ik de toekomst die nergens op wil lijken en is mijn geluk elke dag waarin ik naar mijn eigen dagdromen mag kijken.…

Een nieuw pensioenplan ziet alweer het licht Het oude bleek nog niet naar wens te werken De kortingsonrust was alom te merken Gelukkig is dat onheil nu uit zicht De dekkingsgraad wordt overboord gegooid Simsalabim...er is meer geld dan ooit…

zij tot rust in haar haar moeder Jouw moeder nader tot haar!…

Wat ik nu zoek is het vertrouwen dat God me zou behoeden dan voor onheil dat ik niet verdien of alleen niet dragen kan.…