Alle inzendingen over naderend onheil

De hemel heeft een eregast ontvangen De Heer zegt: “Gerard! Eindelijk, kom binnen! Hier is een jongenskoor om te beminnen En vrijdag zal daar iemand voor je hangen.” Hij was al jaren dood, de echte Reve Maar hij is opgestaan, en ziet: hij leve!…

waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid onweerlegbaar, tot nader…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

de vallende avond lijkt op uitstel, op verlengde speeltijd, op aankomst met onbekende vertraging in deze ogen blinkt een hemelzucht, even later passen eendagswolken met gemak in hun jachtvelden wie zwaartekracht van licht kan verdragen leest een donkertalig gedicht, scheert de wol van zijn luchtledige schapen…

Zijn akelig gekrijs vanuit de verte al te horen donkere ogen naderen het onheil duiden meer als opgelegd pandoer want waar de vleugels lam geslagen zijn vrije geest niet verder kunnen dragen doen zij het ergste vermoeden..…

Ik kan mij niet aan zwaartekracht onttrekken, noch een gat slaan in overbeladen tijd. In wil mijn gezicht met schaduwen bedekken, teneinde te schuilen voor zichtbaarheid. Verblind door de keerzijde van de maan, wil ik gaan langs onbetreden patroon. Op de tast door een onderbelicht bestaan zonder horizon van vastgeklonken sjabloon. Contouren…

mijn waken ondiept zich in slapen verzandt in nodeloos herhalen er is een punt van inkeer, misschien wel nu of nooit. Ik weet het niet en kom weer boven water, ik stel me een vuurkorf voor, daarin een gloeiende massa, amorf, waarvan de sintels zich mengen met de fijne druppels van motregen, geknor in de lucht, een vliegend varken…

De dames roken onheil, Oh oh wat een pech.…

uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

De wind vraagt het leven en de ogen zwijgen als de regen niet meer verandert in het onheil dat elke droom vernietigt die niet in nieuwe woorden wil veranderen…

Het karakter blijft ook behouden in of onder een gerimpelde huid, en in de poriën van ervaring en zelfbehoud ook in tekenen van onheil en naderend verval, blijft water helder in de gedachten van de ziel tot aan de Achilleshiel, tot het terugvloeit naar bron van de moederschoot, alleen angsten brengen je dichter bij de dood.…

Ik heb het vogelgriepvaccin gekregen Dat ik besteld had voor mijn hobbyhaan En daar heb ik mijn voordeel mee gedaan Al staat het vast veel dierenvrienden tegen: Ik heb mijn eigen onheil afgewend, Want ik heb mij er zelf mee ingeënt.…

De hautaine Franse misantroop die stil uit het peloton wegsloop voer weg op een jacht dat hem onheil bracht. Tankte hij soms nog gevaarlijke dope ?…

God had ergens onheil geroken de slang had Eva aangestoken pluk toch van die boom- toen zat zij vol schroom achter een vijgenblad verdoken.…

Zie hem kuieren En luieren, Zie hem ongegeneerd gapen En slapen, Onheil kruist mijn pad, geheid!…

Bang voor onheil en gevaar, Voor iets onbepaalds en raar En je neemt een beklemdheid waar. Maar het bangst Ben ik voor ongefundeerde angst.…

De Paasbaas van het Knollenland las slecht nieuws in zijn handelskrant: SURPRISE-EITJES ZIJN NIET GOED, DOOR SALMONELLA, WORDT VERMOED. De baas bezwoer zijn langoordieren: ‘Dit gaat ons Haasfeest niet verstieren. Ik heb vlug eitjes bijbesteld in Vederhof te Vrijeveld. De kippen daar zijn opgetogen – dat choco-ei gaf schele ogen –…

De lieden die het onheil onderzoeken Dat ik heb aangericht met mijn sigaar Ontdekken telkens weer een nieuw gevaar, Want wat doen zij mij ditmaal uit de doeken? Meeroken is ook heel erg ongezond Voor mijn konijn, mijn poesje en mijn hond.…

Dat ze hem in de Notre Dame zó knijpen Voor onheil dat misschien wordt aangericht Dat men het dragen van een helm verplicht, Dat kan ik godsonmogelijk begrijpen. Want eeuwenlang is het erin gepompt Dat alle zegen toch van boven komt.…

we ijlden uit de dreigend stille duinen We hebben het onheil niet afgewacht; zoek ’t gevaar niet ga ik rondbazuinen 26-3-2018 Ton Rijkers…

En straks moet hij nog veel meer troepen zenden Om ook voor hen het onheil af te wenden.…

Deze beesten zijn funest en voor het evenwicht tot onheil strekkend. Waarschijnlijk interesseert dit u geen reet. Het spijt me, dat ik echt niks beters weet.…

Aldus de lui die onheil profeteren. Geen kapjes meer? Dat lijkt me geen bezwaar: de muilkorf is nog volop leverbaar.…

Zij staat over de kom gebogen, beslag tot aan haar ellebogen. De onheilstijding die hij brengt wordt opgevangen door haar rug. Als zij zich los wil maken trekt het brood in wording haar weer terug. -------------------------- uit 'Kindsbeen' (1944)…

Heel dicht bij jou Proef ik de liefde weer Ik ga er helemaal in op Er is niets anders meer Geen woord is nog belangrijk Als jij me zo verwent Want elke tekst vervalt, als jij Zo heel dicht bij me bent…

hielden noordoost aan zoals onze ouders en ontelbaar anderen vorig jaar We kenden de dreiging waar het einde loerde en ontweken het gevaar In de weidsheid van de horizon was alleen de blauwe lucht Niets dat bewoog riep of snaterde alleen wij op de vlucht Langzaam verschoof de aarde onder ons van noordoost naar zuidwest Voor onheil…

Grijs wit-glimlachend staat hij daar -achter glas- mijn vader hoe verder ik van het raam weg moet temeer komt hij me nader vermoeid beweegt hij beide handen en ik denk dit is de laatste keer een zaaiend grijs geschenk ------------------------- uit: 'Schiereiland', 1979.…

- zo gij rondom op wieken van de schemering komt rijzen, nu doet uw nadering niet ijzen, - ik wacht u - kom!…

een overvloedige recette Jouw verlies in mij verdwenen en tot rijkdom uitgegroeid Onze ziel wacht in de genen tot ons hart ten volle bloeit Over stad en platteland ruist de wind tussen twee bomen hier is ons balletje gestrand op het rood van nieuwe dromen Nooit meer huilen om de kinderen Nooit meer breken in de stam Samen onheil…

(Canon) Kling - klang! Kling - klang! O - ver het woud gal - men de klok-ken als Eng'-len - ge - zang, Vlei - end met to nen van zil-ver en goud: Kling- klang, kling - klang, kling - klang, klang! Kling - klang! Kling - klang! Sta - tig van stem roe - pen de klok-ken met stre-len - de drang: Na - der, o na - der, o na-der tot…