Alle inzendingen over nestelen

al eeuwen wonen er boeren onder dit dak er werd geboren er werd gestorven het land is gebleven zag alles voorbijgaan er werd gehooid er werd geoogst nog steeds nestelen ooievaars op het brinkje…

Een dikke duif zoekt rond naar takjes op de grond. Hij is aan het sorteren, dit is te groot dit is te klein. De takjes van de berkenboom zijn lang en fijn. Eind'lijk is er één naar de zin! en vliegt daarmee de lucht weer in...…

Ik kijk eens rond en besluit dan snel, die dag begint ook zonder ons wel nestel me gezapig wederom in het nog warme bed! Hoe heerlijk is nestelen?…

Nestelend verblijft de meerkoet op haar nestje. Broedend op haar eitjes voor gezinsuitbreiding. Geen ene keer wil zij er eigenlijk vanaf. Zij weet inmiddels alles van natuurgeweld.…

Bij zonsopgang klinkt luid geklepper: ooievaars wijden hun nest in.…

tillen de woeste wind schuift donkere wolken open herinneringen en intens verdriet dat in vormen en in linnen dringt mijn steun en vertroosting tussen de muren die ik in die jaren achterliet de glibberige aarde voelend tot onder mijn voetzolen ik zet mijn kraag op en loop langs de bomen die wachten op de vogels die komen nestelen…

Ik nestel me graag tussen mijn dikke poezen -- de divankussens.…

In jouw slaap zoek ik jou op en nestel ik je -- helemaal in mij.…

koolmees komt kijken inspecteert het vogelhuisje ga ik hier nestelen? hopelijk!…

ik nestel mij in de schepping de luwte van de morgenzon waarin ik voel, hoe ook zij worstelt in het oneindige zo tussen het grauw wil stralen in het blauw boomtakken zwiepen in kaalheid gelijk een opgevoerd dansstuk strooien bladeren rond als confetti grote bonte vlokken een kleurig herfstfeest toch raakt de glans mij nog het meest…

ik vlieg bij je binnen nestel je boom met mijn droom zie in je ogen een eerste beginnen pak een paar takjes en bloemen in tedere schroom je bent groen in een lente die luikt en opent na een levenlang sluiten kom in de zon draai je eindelijk eens om en ga met me mee naar ons buiten…

je slaapt in mijn hand te groot om je te nestelen je benen schommelen door mijn adem rust komt zacht als het kijken naar wimpers, moe vlij ik me onder je ooglid morgen lig je in mijn huidplooi zo telkens, zo genegen tot wij de tijd wakker kussen. jaren heen en weer.…

zuur en guur en toch nesteldrang en nesteldroom van boom tot boom…

Daar is kortstondig plots dit helblauw wiegelen in de wind en buitensporig de vlier zich nestelend in de oksel van de wilg een geur zo welig zo bemind geen mens die het verzint…

Waarom zou de duivel niet nestelen tussen vluchtelingen? al hoor je zijn sissen niet en blazen tegen de wind in hij weet niets van grenslijnen evenmin obstakels omdat hij evenzo onzichtbaar isssss...…

Dichten is het zoeken naar woorden die elkaar verbinden met klank en kleur zinnen vormen die de geest ontstijgen en zich in de vorm van herkenning nestelen in de ziel van de lezer…

Ik aarzel, ril, en nestel me in de vertrouwde armen van de eenzaamheid.…

harten op hol doen slaan die kriebelend de buiken pulserend doen ontladen nestel ik mij in de armen van amor die met strengelende omhelzing het samenzijn ontvlucht zodat doorheen de tijd ons de echte liefde vervolledigt…

ons zaad laat zwellen verlangende buiken gestort in het vruchtbare zal zich een eicel veilig nestelen koesterend, in een warme schoot zal een vruchtje groeien door liefde verkregen, het onbekende… tegemoet!…

en weer luidt de doodsklok geen klompengekletter vandaag begraven we met schoenen aan nestelen ons in verdrietstoelen luisteren naar een hemelse stem die langs kaarslicht heen gewoon tot ziens zegt en rouwen…

Laat stilte blijvend zijn waar wit van wolken waaiert over de lariks en de den Mijn wereld is van hen, van vogels veren poetsend zij nestelen nog laat Mijn boom dat is hun vogelwijk, hun nest is niet mijn home…

zoek de koelte bij valavond onder mijn luifel drink op het terras uit mijn glas het klaarste water nestel je zonder schroom in de holte van mijn hand schuif je kussen om vannacht te dromen tegen mijn duimmuis aan leun een beetje zomaar tegen me aan.…

waar drukte noch haast gehoor meer vinden zweef ik eenzaam over groene dreven glinsterende sloten en golvend riet nestel ik in takken en zachte twijgen koester het zwijgen in vacht en ziel…

op ons liefdesplekje waar zo veel zoete herinneringen geboren werden spreid ik jouw liefdeskleedje voor je uit Ik streel je door je manen van riet Uit liefde nestelen wij sluiten wij saampjes de deur En de dood nog even buiten…

Twee gezichten zijn blij elkaar te herkennen namen worden weer gezegd zij gaat zitten, begint hij antwoordt hele zinnen volgen heen en weer maar de woorden vloeien niet aaneen en de stilte weigert te nestelen…

Ik verlang niet naar een boek Een boek moet naar mij verlangen Om gelezen te worden Telkens weer Dorstig naar oogcontact Doorboren woorden mijn ogen Verstrengeld in mijn ziel/verslingerd aan mij Ze zullen zich zoekend - zelfs zalig zoenend - nestelen Om nooit uit te vliegen.…

elk jaar opnieuw laten bomen zich gelaten ontkleden huivering is er bij elk vallend blad geworteld in aarde zullen regen en kou het naakte hout raken tot een nieuwe lente met nestelende vogels .…

ze reiken strak omhoog de torens van verlangen maar in hun fundamenten nestelen de slangen naast wierook pracht en praal buigt deemoed schouders in gezangen sluw strijden serpenten om macht in de gewijde stilte van de wandelgangen…

Jij kruipt stil in me , warm lichaam houdt je vast Ik nestel me in je, met mijn ogen open lig ik in je schoot Ik voel je liefde om me heen Jij hebt me in je hart Ik hou onvoorwaardelijk van ons jouw Valentijn xxx…

kom maar klein kind met je armpjes zo naar mij uitgestrekt kom maar nestel je maar even tegen mijn borst je hoofdje in mijn nek kom maar klein kind de warmte die jij vraagt is zoveel geringer dan de warmte die jij geeft kom maar, mijn kind…