Alle inzendingen over nuances

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

ik kan je nog zien horen en voelen ogen en handen samen kunnen we lachen maar de verhalen zijn al verteld ik proef de nuances van je stem ook al ben je er niet jij deelt mijn denken al zoveel jaren toch laat het daar los breekt in besef dat ik alleen sta voor vraag zonder antwoord kijk in reflex naar ogen die er niet zijn…

ik heb wat licht genomen om ook in het duister van donker te kunnen dromen iets van contouren te zien minieme nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard…

Schaapachtige wolken verliezen hun onschuld pakken samen in een loodgrijze lucht dikke druppels water vallen in het rechte polderland na wat uren lijkt te duren verschijnt een mathematische regenboog een vlijm scherpe scheidslijn tussen verdriet en verraad tussen mogelijkheden die even onmogelijk lijken geen ruimte latend voor nuances…

de herfst schittert, kleurenpracht schilderachtig, valt rottend op de aarde terug naar waar eens was de winter slaapt berenbuik vol van zalm neen, dan de lente bomen en struiken dansen in groene jurkjes, fladderend in schier ontelbare nuances, veelbelovend en afvragend, wat voor jaar zal het worden de zomer zoemt lange bruine benen…

Hoogverheven kathedraal, muziektempel in aanbidding, je starre kille stilte, doorbroken door stemmen, op golven gedragen vibratie, muzen in zedelijke bekoring, die sopranen hoog'lijk beamen, in harmonie met tenoren, die het gehoor streelt, en snaren van emotie's beroeren, eruptie's mijn ziel doen ontladen, in samenschijn met de nuances…

De kleur raakt al nuances kwijt. Een tak is evengoed een hand, die, als ik stilsta, naar mij grijpt. Schemering die het toevouwt, boom, weg, bos. Ik wandel langzaam los van mijn aanwezigheid. ---------------------------------- uit: 'Klein Rozendaal', 1983.…

ik legde de stenen in koesterend vertrouwen we groeiden in van elkaar houden ouders bepaalden mijn mozaïek toch zijn hun kleuren nooit echt de mijne geworden in confronteren ging ik al snel de andere nuances proberen zwoegde in voegen om toch hun patronen te volgen was recalcitrant en verbolgen koos ik uiteindelijk mijn kant ontdek…

liefdevol is vaak de schroom waarmee kinderen over hun droom vertellen jij hebt ook die respectvolle terughoudendheid in afstand tot onbekend in een dimensie waarin de mogelijkheden ongelimiteerd lijken in werelds verschijnen en toch zo anders van vorm en kleur dan normaal in niet te vangen nuances de droom heeft het vluchtige…

Haar warmte pluist blossen lokken teint de tinten waarvan haar in ‘t stilleven hartelijke nuances zijn meegegeven die tot in haar timbre zijn doortrokken Haar stem is als pastel zo zacht vermist in aquarelle inspiratie sprekend tot de verbeelding van een geruisloze creatie vervloeid in de adem waarmee ze lacht Vertederend veegt ze krijt…

de accu tankt zelfvertrouwen op basis van appelmoes en sfeer de loopbaan wordt in de praktijk verbouwd tot ziektewetbudget pauze en privé-leven chargeren de orde mondjesmaat nuances energie geconcentreerd op collega en input de A-viertjes verlagen de roeping professioneel op pad met discussie en strijdbijl keuzes passen zich aan gooien…

Licht schept ruimte om te overleven maar toch overwint het duisterzoeken rijkelijk te vaak zwart vreet het wit wit knabbelt slechts wat randjes zwart donker lokt nuances laat ze verdwalen spoorloos verdwijnen in schaduwmoeras waar de zon slechts met donkere blik kan vegeteren de dag verkort tot nacht nog levend springen gesprokkelde…

ik lees het boek adem je woorden proef de nuances in jouw geluid tast naar gedachten die fluisterend tussen de regels op mijn ontdekken wachten zie je lach in donkere ogen en jou na cryptische zinnetjes blozen ondeugend frivool dansen de letters rood onderstreept hun eerste viool in prachtige scenes weet je het drama met spirit…

Gebruik alleen zwart Dan zie je de kleuren van het leven niet Diegene die slechts wit ziet Wordt verblind voor alle diepere nuances Dans tussen zwart en wit De kleuren daartussen geven ruimte en kracht Relativeren eerlijk zonder verlies Maken het bestaan Maak zelf deze keuze Gun altijd de middenweg ruimte Dans en beweeg erin Mooi zwart…

Gecharmeerd en gefascineerd van alle grijze nuances houd ik van zon en mist. Zelfs de zee fluisterde me altijd al vanaf zo' n lange afstand op zulke grijze dagen toe volg ook op deze momenten het licht.…

in iedere blik wist het zicht iets nieuws te ontdekken de plaatjes verschilden steeds in nuances die bij focussen verschillen lieten zien door bewegen en veranderingen in licht en contrast de herinneringsfilm liet in de diverse verschillen het natuurlijke lopende beeld zien een schitterende automatische animatie van…

ik las met vingers het alfabet aan klanken in zwart witte toetsen speelde met voeten donkere tonen opende alle registers in een uitbundig creatieve ontlading voelde mij heer en meester over de melodie beheerste alle nuances van deze muziek verdwaald in de ruimte klom het ijlste toontje omhoog en verdween in het schoonste…

je fluisteren kleurt lucht vertrouwelijk geeft de ambiance het zachte van begrijpen waar kijken moeilijk is door het getemperde licht ik ken de kleine nuances van je stem de variaties van het intoneren die het spel van overtuigen soepel beheersen nog heb jij mij niet geraakt is er op zielsniveau geen contact gemaakt maar met…

ik zie weer de foto's uit het huis van verleden ze staan er goed op in toenmalig zwartwit pas later konden kleuren dat podium ook weer betreden het waren nuances overheersend in grijs de lach die nooit mocht een jeugd die een snelle volwassenheid zocht en zicht op een plaats met gewicht nu zomert lente het winterse grijs snel voorbij…

De gezanten van Athene in hun comfortabele rijtuigen demokratisch ontdaan van opsmuk zijn voornaam van onvermogen om een besluit te nemen, verdeeld door al de nuances van het verstand Ze zullen moeten wachten want we hebben nog geen nieuws van onze informanten We besprenkelen de geit met lauw water, ze bibbert niet dus de god zal niet…

ik heb je geschilderd met vele pigmenten kleine nuances heb ik kansen gegeven om met jou eeuwig te leven olie en pastel krijt en het grijs van houtskool ook op diverse ondergronden hebben wij alles gehad alleen de ziel ontbrak jij voelde leeg koud was de glans in je ogen er was geen vermogen tot contact ook in je bewegen bleef…

Waar kleur ontbreekt verliezen de nuances van de klare lijn en zwart-wit wint terrein buiten is vrijer nu dan binnen de schemering vervaagt in blauw en lokt de schimmen in de val tot alles ingesloten is Water en brood zet men hier voor te vinden is het op de tast, omstoten leidt tot wisse dood en morgen is geen andere dag Ik roep hem…

jij hebt je altijd met kleur gekleed in je eerste naturel was je een beeld later kwamen de nuances waarin je ook kon dansen soms iets wijder in het vel dat beviel je wel er waren zonnecontrasten die schitterend bij je pasten vaak een tikkeltje gewaagd pikant was de grote vraag veel accenten heb jij gegeven aan de accessoires…

ik heb woorden gekozen gekleurd en gekalligrafeerd ze diverse vormen gegeven maar nooit kwamen zij tot leven ze uitgesproken met emoties en nuances tal van volumes geprobeerd maar zij wilden niet dansen pas later ben ik met ze meegegaan naar plaatsen waar zij in signaleren zijn ontstaan heb daar voorzichtig hun letters geproefd…

het is heerlijk om in jouw blik te zweven naar een leven vol vrijheid de kleine nuances te volgen waarmee jij perspectief geeft aan onze vlucht de thermiek te voelen van jouw passie die ons op aangename wijze tot grote hoogte doet stijgen om dan licht af te glijden zonder in een duikvlucht te raken die ons zeker zal kraken ik…

ik dacht je harder dan een steen je bent er geen je hart klopt kunstig woorden bij elkaar emoties in een loos gebaar je frutselt met gevoel knijpt teksten fijn die ooit in pijn geboren zijn de afstand is te groot om mensen van dichtbij te zien slechts koelheid geef je bloot je denken is meer zwart dan wit nuances maak je dood…

Het gevoel tot een somber overwegen heeft geen zicht meer op de nuances van de najaarsspijt. Een voortgang noopt tot zoeken over hetgeen verzilverd nu mijn aandeel blijkt. Lijkt een verzoening met de regen nu de best passende muzikale begeleiding, terwijl een vioolstok de snaren van mijn hart bestrijkt.…

ik dacht je harder dan een steen je bent er geen je hart klopt kunstig woorden bij elkaar emoties in een loos gebaar je frutselt met gevoel knijpt teksten fijn die ooit in pijn geboren zijn de afstand is te groot om mensen van dichtbij te zien slechts koelheid geef je bloot je denken is meer zwart dan wit nuances maak je dood…

het was een boer die met zijn zeis de bloei platlegde van bloemen die jij hebt gezaaid waarvan wij de groei hebben gekoesterd in diverse nuances groen waarbij het palet seizoen getrouw van kleur verschoot nog oogstte wei zijn volle herfst blij tot zij vielen door scherpte aan de voet in hun dodelijke laatste groet zonder misbaren…

stond tastend naar mijn reddingsboei van wit verdwenen zonder enige duiding ‘t gewicht van het leven niet meer vond golven van blijdschap of plezier die vanwege gewenning als vanzelfsprekend beschouwd werden noch de stormen die er waren behoren tot mijn werkelijkheid doch als mijn ogen het duister omhelzen en haar kalmte nemen worden nuances…