Alle inzendingen over onbeantwoorde

Je bent verliefd, o, zo verliefd, al zo lang verliefd, maar ben jij ook zo geliefd? Hij vindt je leuk, alleen maar leuk, niet meer dan leuk, zorgt dit voor een hartbreuk? Waarom kan het niet meezitten? Gewoon, zodat je heerlijk kunt pitten..…

Het niet kunnen begrijpen De onbeantwoorde vragen heeft men doen grijpen naar een macht die hoger is dan zijzelf Zich hierdoor te laten vergewissen heeft alle twijfel uitgesloten en niets of niemand zal ooit weten zich te vergissen.…

Onbeantwoord verlangen in een stil en eenzaam hart..... Laat me liggen in het diepe duister, rustig en koud..... Nooit kom ik naar boven, zolang jij niet van mij houdt!!…

hoe kan ik van mijn lijf houden of nu nog blij met je zijn het waarom blijft onbeantwoord want oh jij was ook nog zo klein met alle liefde was jij welkom toch nam de natuur 'n ander besluit zo onwerkelijk dit dubbele afscheid ik kan er nog steeds niet over uit…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Duizenden vragen tolden door mijn hoofd, Ik stond daar maar En keek naar jou Maar al mijn vragen blijven altijd onbeantwoord...…

een schelp ruist vertelt verhalen over een verlorenheid aan liefde op zee golven vervlogen dromen roerende verhalen over onbeantwoord geluk weemoedige tranen stromen over het strand van weleer een misthoorn toetert het schip verlaat de haven zonder ommekeer…

Het leven zit boordevol open einden, wat alsen, en onbeantwoorde vragen. Vol met gevolgen van keuzes die je maakte, afslagen die je oversloeg Het laat zich soms moeilijker leven, dan beschrijven. Er zijn van die dagen waarin je een glimp opvangt van wat had gekund, en je je afvroeg...…

of is deze strijd te zwaar Onbeantwoorde vragen, wist ik de antwoorden maar…

Mijn leven lang kan ik dat nu bewaren, wat vroeger onbeantwoorde vragen waren.…

tussen licht en duister zucht ik 't is het eeuwig onbeantwoorde geen mens zal het ooit weten en alles wat geschreven van vandaag tot het begin blijkt tevergeefs verloren elke poging weer opnieuw zal nimmer ons doen vinden opdat we blijven zoeken…

wijn en het lijk der liefde rond de tafel en eronder verwarde resten van gevoerde gesprekken kleven aan de wand het plafond besmeurd met oude vloeken en flarden van onbeantwoorde vragen druipt een silhouet van mislukken daar waar jij net niet stond…

Ik laat de kersen onbeantwoord (als een soort van buikliefde verklaar ik deze droom voor geopend op wolkjes lopen hoort erbij en als een echte acrobaat begeef ik mij in hogere kringen alwaar de dans der dingen poëziefluisterend tot levensuitdrukking wordt gebracht) maar het ijs laat ik smelten op mijn ziel.…

Wit staarde voor zich uit of was het toch zwart hoe kleurrijk bleek het palet daadwerkelijk toen zij haar vriendelijke oogleden verder opensperde dan tussen haar wimpers door te gluren wat haar inmiddels gewoon was zweeg stilte langzaam aan haar voorbij had zij dan niet genoeg wonderen gebaard toch bleef leegte steken het waarom immer onbeantwoord…

Ik ga aan de Kerk voorbij de spits geen opgeheven vinger meer Die ene keer zal ik niet gauw vergeten Een brief aan 'n herder die onbeantwoord bleef Een smeekbede van 'n vluchteling waarvoor geen oor gevonden Ik ga aan z'n Kerk voorbij weet God.... op andere plaatsen.…

Dat is de veelgestelde onbeantwoorde vraag. Wanneer brengt taal klaarheid? En niet woorden zoals waarom, met het ontwijkende antwoord, daarom. Wanneer is liefde, geluk en blijheid en niet in strijd met de werkelijkheid, omdat wij het aaneen breien, door de onduidelijkheid van onze taal.…

de klok tikt de minuten weg toch nimmer zo gestaag als sinds die dag dat jij in opging in de mist het 'tot zo' veranderde van uren in dagen van weken in maanden de stilte oorverdovend onbegrip verzandde in verdriet een onmenselijk diep gemis blijven vragen onbeantwoord het waar om een open eind…

bevrijde woorden die het gevoel zolang verstikten stromen waar ze eens stokten verpletterend voort ketsen knetterend terug tot vonkenregens van een onbeantwoord vragenvuur achter de woorden waar het verlangen fluistert zwijgt de einder eindeloos woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

je bent het heimwee meereizend in ons hart de stilte die we dragen in innerlijke lagen het onbeantwoorde van die septemberdag de dag van je weggestorven lach je in verlorenheid koos voor het grijs toen, ja toen zweeg voor jou elke vogelwijs * ik schrijf in poëzie onze gedachten dichtbij breng naar de stenentuin wat woorden…

Voel jij ook in alle talen van voorjaarsvlinders essentie in warme volle magen talloze onbeantwoorde levensvragen onder blauwe lucht van dromen waar je ademt in vertrouwen bemerk jij ook dit vroeg ontwaken dan is het vanwege prille liefde verliefd zijn op een onontdekte schat volg blijmoedig het droomkompas.…

De roep van de meeuw om zijns gelijke scheert vroeg over het water zijn kop geheven op de wind zijn roep onbeantwoord alles stil en toch zo veel later vlijt zich het water langs het schip aan lij als hij neerstrijkt op de mast voel ik zijn vrijheid dan sta ik op de boeg en haal het anker voor de tros we gaan weer los…

zag ik je niet staan blind door liefde ben ik gezwicht heb ik een brug geslagen gedreven door gevoelsvragen die draagbrug houdt me voortaan in nieuwe balans dit evenwicht is mijn geloof door de glans van gloeiende tranen in twijfellicht zocht ik verkeerd nu zie ik helder waar ze wel vallen maar ook niet aankomen onbeantwoord…

Zij steekt dan het fornuis aan met onbeantwoorde vragen, en ‘n pondje zorgen. Na wederom twee slaappillen vat ik alsnog de slaap, maar ik weet zeker dat zij weer komt, waarschijnlijk al morgen.…

Mijn gedachten zijn steeds bij jou, vele vragen onbeantwoord. Op zoek naar redenen voor wat er gebeurd is probeer ik me te verzoenen met het verleden ook al is dat niet mogelijk. Want jou moeten afgeven is het ergste wat me ooit is overkomen. Ik zal jou dan ook nooit vergeten. Je blijft in mijn hart voor eeuwig en altijd.…

vragen ongevraagd zij kan beluisterd hij verdrinkt in haar op voice mail klef zijn handen trekken alsmaar rode rozen aan en in de haak hij slikt haar stem vermaalt hem elke dag helder koel zij ademt regelmaat haar zien is horen uit een hoorn horen zien lijken hem te vergaan…

maar onbeantwoord is dat verlangen, eenzijdig spel dat is zijn deel... moet hij dat gevoel zien te vervangen, haar vriendschap zien als een juweel...…

Nu mijn hart vol van jou is, mijn gevoel mij steeds meer jou kant uit duwt, doet iedere vlinder pijn. Je vraagt me wat er mis is.... Ik heb je al mijn geheimen toevertrouwd, maar deze laat ik liever voor mij alleen, want ik wil je nog niet kwijt. Je ziet mij nog steeds als een goede vriendin, maar onbewust en ongewild ben jij meer geworden…

Het is half 5. De bus stopt, ik stap uit. Jij stapt ook uit. Ik blijf staan op het pleintje. Jij niet, jij loopt naar huis. Ik kijk je na, kijk, of jij nog kijkt. Jij kijkt niet. Ik wacht en kijk, tot je echt verdwenen bent. Je loopt al achter de boom. Dan kijk je om, ik zie het tussen de takken door. Je kijkt om, kijkt, naar mij.…

Gods grote Waarheid blijft van het begin tot het einde der tijden steeds zichzelf dringt tegelijk door in menselijke zeden die dikwijls weer nieuwe gedaantes krijgen behoudt daarbij haar vorsende lichtstraal ofschoon ze voor het oog verandert of ook kan verdwijnen zelfs het meest vernuftige denken blijft altijd te klein om de ruime Hemelse…

ik ken veel woorden in veel talen maar kan je niet bereiken al woon je dichtbij lijkt het of je in het verre Patagonië bent, toen post nog bedeeld werd te paard toen telefoon en telegraaf hun digitale opvolgers globale connectiviteit nog toekomstdromen waren ik blijf briefjes in een fles in zee gooien die je niet bereiken…