Alle inzendingen over onbekende kant

Ik ga naar de andere kant van de berg.…

nog eenmaal buigen in de beklijvende avondlucht de wind verspreid haar kille gedachten achtergelaten langs de vloedlijn komt het verlangen in golven slaat eenzaamheid harder dan de angst het verleden wringt zich in bochten haar gezicht in een doodlopende straat en niemand die zit te wachten……

harten bonzen meningen vederlicht Zwalkend in een doolhof de route verloren uitverkoren geen kant kan ik op bijtend in het stof…

iemand op het terras wilde het hebben over Kant ik wist er niet veel van gelukkig wel dat hij altijd dezelfde wandeling maakte van zijn huis naar een punt en weer terug kwam ik dus goed mee weg door dat te weten maar ergens overviel mij een soort treurnis en een gemis aan Kant en wat hij dacht, vertel mij ik weet het niet maar…

Maar wat nou als de moeder van van Rijn In een zeer luxe verpleeghuis had gezeten Dan zou de arme man zijn toegebeten 'Jouw ouders hebben dus geen centje pijn' Uit welke hoek zo'n zaak ook wordt bekeken Je wordt van alle kanten afgezeken.…

Leef toch en wordt opnieuw geboren op de andere kant van je leven.…

argeloos loopt hij door het beeld ziet zijn glimlach per ongeluk vereeuwigd voor een vreemde met afgesneden oor en verdwenen schouder valt hij bijna uit de foto nu woont hij in een album voor altijd…

Wandelend door Vlaanderen met de meizon op mijn huid geniet ik aan alle kanten zie ik het fluitenkruid als fijn Brussels kant geklost alleen een Kunstenaar is tot zo’n kunstwerk in staat dit kostbaar sieraad dat helemaal niets kost noem ik voortaan kantbloemen (voor Martine Verhavert)…

Zo groen en kruivend het rak, transparant langs de oever waar wieren slaperig bovendrijven. En dan die surfers, gehaakt aan hun driehoeken, achter hun ramen geen land ziende, niets dan hun eigen vaart, het schuim om de planken, het schuim dat kookt op hun voeten, vervlokt in de wind, hun zwarte rubberpakken laat glinsteren. Zo te hangen…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

Het huis is gepoetst gisteren nog De boekenruggen staan in ‘t gelid alfabetisch Stapeltjes kleding keurig gevouwen, op kleur gerangschikt gestreken waar nodig vullen de planken van de kledingkast De auto staat te blinken op de aangeveegde oprit ’t is af ’t is klaar ’t is wachten nu tot er iets gebeurt.…

...Lonkende pracht in glorie der Perzische, als een gevangene-eis voor vrijheid In een oogwenk even subliem de prelude, van een nooit gesproken zwoelheid Robijnrood van lippen schittert en zwijgt, vreemd om het onbekende te plaatsen De ziel nieuwsgierig door afstand geneigd, in stijl al begonnen compromis te geven Courtisane met wit geweten…

in enkele woorden iets fraais beschrijven blijkt nog een hele klus... teder het aquarel van de frêle jonge vrouw die haarzelf in naaktheid met ietwat schroom bloot heeft gegeven voor de eeuwigheid…

onbekend zet je een stap mijn wereld in een wereld van stil verdriet gebroken een hart ondooit voor jou... niet langer afgesloten niet langer meer alleen onbekend laat ik je binnen en vraag je leer me kennen als geen één...…

Toen ik je zag voor ’t eerst sinds tijden Op die plek waar ik al zo lang niet meer was Een naar gevoel dat ik had weggestopt -of dat althans probeerde- Besefte ik ineens hoe mooi je was Hoe gracieus je bewegingen Hoe zacht je gezicht en Hoe bekoorlijk je vormen Nog nooit gedacht Dacht ik op dat moment terwijl dat Eigenlijk niet kon of…

Heel dichtbij Zo onbekend Ik kan je haast voelen God ja, ik wil je voelen Op me Aan me Tegen me In me Praat met me Vertel het me Wie ben jij? Onbekende zo dichtbij Wat voel je? Wat denk je? Zeg maar niets Wees maar stil Voor altijd hier Bij mij…

mijn hart is leeg als een verlaten steegje de weg ernaar is niet te vinden niemand kan het vullen alleen jou liefde jou vriendschap... maar je kent me niet langer ik word een vreemde voor jou en jij voor mij...…

ik weet wie je bent toch ken ik je niet jouw leven is daar niet hier waar het hoort te zijn ik blijf op je wachten je snapt niet waarom? je kwam in mijn hart sloot de deur en deed hem nooit meer open…

Wegen die ik niet ken Ik zal ze ooit inrijden Want het onverwachtse Dat kan men toch niet mijden…

verzanden in alleen maar willekeurigheid bewerken het onbekende succesvol steentjes in een overvolle waterput gooien een steenworp ver van moralen, handig in het leven verdeeld het onbekende levensparcours plaatjes bekijken en genoegen nemen…

Zij dwaalde met haar ogen af om niets te missen van het onbekende waar oplossingen liggen verscholen in het antwoord.…

Regen en wind geselen de ruiten het is een explosie van frustraties het klein zijn uitgemorst zoveel jaren voorbij gedreven door uitroeptekens mijn blik kijkt voor wat er komen gaat het onbekende trekt aan alles lijkt uit mijn lichaam verdreven zelfs de wind spreekt zijn eigen taal ik blijf mij er tegen verzetten net zolang totdat…

Ik heb een beperking, Maar voel me niet beperkt. Het enige wat ik nodig heb is maar één ding. Pillen die zorgen ervoor dat alles werkt. Ik noem die pillen mijn gaspedaal. Of mijn batterijen, dan snappen mensen wat ik bedoel. Nou ja niet allemaal. Maar wel een heleboel. Eén ding vraag ik me al af een hele tijd. Waarom worden mensen die een…

Overspannen door het kloosterritme, de koude koffie na de Completen, die in thermosflessen op een wagen in de refter stonden, het wegduiken in de onderaardse bibliotheek en het vergaren van talloze boeken over parapsychologie, mystiek en heiligen. Wrange koffie, want suiker loste er niet meer in op. Ik tilde honderden boeken naar het dormitorium…

Jij bent onbekend Is er iets groters dan de aarde? Weet jij waarom Ik er ben Weet jij van waarde? De natuur is niet bedacht De keien zijn er gewoon Ben jij toch ergens iemand anders zoon? Waar gaat dit pad naar toe? Ik schreeuw Schreeuw jij mee?…

Zoveel stukjes onbekendheid nog te gaan. Maar wie, o wie, kent mij nu echt.. -…

slalommend om slakken zijn de jongen uitgevlogen weg van onder moeders vleugels naar bestemming onbekend rood kleurt de avondzon waarin gemis langzaam de boventoon voert dit is mijn zomer niet…

Ik heb u nooit gezien, ik ken u niet, Uwe ogen noch de ovaal van uw gelaat; Maar nu gij raaklings langs mijn leven gaat Wekt gij, waarom?, een onvermoed verdriet. Zij die 'k met de uitverkoren namen noem Stond naast u, toen een doodvermoeide vrouw, En uit de plooien van haar kleed van rouw Hing haar hand neer als een verlepte bloem.…

Een onbekende valt, en in zijn val valt hij -- mijn leven binnen.…

vandaan Ik hoop dan stiekem Dat je naar me kijkt Vanaf de andere kant van de maan…