Alle inzendingen over ondergang

behandelen elkaar als dieren laten ze verdrinken zij stikken tijdens vervoer liegen en bedreigen stelen hun laatste geld strippen ze als kippen kinderen verkocht op de vlucht uit een land met oorlogslucht er is geen arm en rijk wel haat en nijd de ikkes stikken in geld zijn uit om met geweld hun macht te laten gelden om zo de ondergang…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

De Maya-kalender werd verstaan : de wereld zal nog zo snel niet vergaan. Je kan rustig aan op koopjesjacht gaan voor een veilig stulpje op de maan.…

Het is een vorm van Japan die gevuld wil Hij wordt eruit gezet en vecht zich dan terug naar binnen Hij is bijzonder kwetsbaar vooral aan de hoeken waar nagels zitten Wat doet hier toch dat leger buigzwammen? Maken ze geen misbruik van hun peen en van hun slag? O - het leeuwendeel van de overmacht plooit zich dubbel en dan terug Weer…

De onmacht gade slaan in toestand van versplintering wanneer zij moed bijeenraapt na de beet van de varaan Met diep ontzag ontgift zij zich door zachtheid in herinnering tot de Dood haar achtervolgt en de Hemel laat vergaan Zij fluistert haar verwoesting -bij dageraad ontbonden- met kracht in het gelaat van de man die haar bemint In…

Nu draaien de zes ruiters zich naar de rijzende zon Hun blikken nog verwilderd, hun stemmen reeds verstomd Staand oog in oog met God’s geweld, het ganse dal gespannen Heer Alpha heft zijn hand omhoog om misverstand te bannen Eénieder die zijn licht weerkaatst is eerst verwoed en dan verdwaasd Men dacht geweld te vrezen Gruw'lijk ondergang te…

Ik aanzie die wondere ondergang, besef hoe mijne evenmin fataal en keer op keer als voor het eerst zal zijn. -------------------------- uit: 'Verschiet', 2001.…

de ruimte die je mij gaf om me in te laten groeien lijkt kleiner dan tevoren daar er grenzen zijn opgeworpen hoge muren stagneren de ontwikkeling langzamerhand word ik opgeslokt door de schaduw die geduldig lacht mijn dagen die almaar korter worden ik wacht tevergeefs…

avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar doffe ogen dwalen urenlang over de zee en het oneindig blauw ze hoort het golvenlied als klaaggezang schrijnend snijden in gevoelig rauw en blikt verloren naar de ondergang…

Volgens de Maya ‘s vergaat vrijdag de wereld. Het einde van de tijden is nabij, Misschien is het wat moeilijk voor te stellen, Maar Maya ’s zijn echt meesters in voorspellen: Na vrijdag is de mens voor altijd vrij. Mocht onverhoopt de wereld niet vergaan, Dan treft u mij hier binnenkort weer aan.…

Weer faalde het apocalyptisch slopen, Ik denk wel dat ik weet waar dat aan lag: Waarschijnlijk was het vrijdag te kort dag, Maar eenentwintig juni staat nog open. Zorg eerst dat je een slimme datum prikt, Voordat de mens zo ‘n kunstje wordt geflikt.…

Het lijkt maar weinig wat ik zag op deze najaarsmiddag. Ik liep wat doelloos door de stad omdat ik niets om handen had, en heb in een plantsoen gezien een meisje van een jaar of tien dat bladeren tezamen bond die zij onder bomen vond. Misschien dat het een opdracht was, een herfststukje voor in de klas, maar zij droeg alles voor zich heen…

waar onweer en storm altijd gedonderd hebben strijden zij nu voor hun bestaan het samengaan is verleden tijd krachten zijn cumulatief en de pijn die aarde lijdt is onbeschrijfelijk tot dood is bijgeschreven geen secondanten de handlangers zijn gevlucht want de overmacht heeft alles uit de kast gehaald bij het constant weerlichten…

Men neme een Lege ziel En voede Haar verraad De dalen zo Hongerig Buikschuiverig platwalsend En loos van gedachten Het ontstaan Van verliefd wantrouwen Van bewuste onwetendheid Van roze glazen en Van eufemismen Schandalig De kant op kijken Alleen wij Alles moet Alles zal De neerslag en De haan Bepalen de finale Zwart of wit…

Nou is de Winter weggeruimd, Die aan de aard zat vastgevroren, Nou is het vuil er afgeschuimd En komt de blote grond te voren. Maart heeft de korst al schoongespoeld En blaast er op om 't af te drogen; Zijn eigen borst is blootgewoeld - Daar gaat die knaap: - zijn donkre ogen, Als vijvers waar een bloem in drijft, - Maar waar geen…

eeuwenlang is de mens bezig geweest zich te bekwamen in de leer der evolutie het beter zijn dan de ander heeft hem niet veel sociaal besef bezorgd omdat zijn afzet altijd de rug van een ander als springplank gebruikte grotesk zijn de verschillen tussen arm en rijk geworden de ultieme bovenlaag met superrijken en grote groepen…

fraai regisseerden algoritmes de tijd en behoeftes der mensheid op aarde waarbij ziektes oorlog en natuurlijke rampen volgden uit het bekampen van teveel mensen waar economische doelen de smoelen bepaalden liep het natuurlijk algoritme groot gevaar de mens verbrak de balans in de natuur in tal van tekenen maar ook genegeerd…

steeds vaker strakten wolken hun rafelige randen donkerden kleuren humeuren van de bezige mens waar geleidelijkheid de natuur ruimte en tijd gaf joegen veranderingen elkaar in rap tempo op zonder noodzakelijke rust ook gebrek aan bezinning ontwricht in evolutionair opzicht de synchronie en leidt onherroepelijk naar chaos en…

wie heeft in godsnaam de gesel op deze wereld losgelaten het boek met genetische blauwdrukken uitgegeven als geschiedschrijving ja dat van de apocalyps met het menselijke als leidraad eet of wordt gegeten van micro naar macro waarbij de grote soorten al verdwenen zijn en het grut listigheid in virale en bacteriële vorm…

we dromen samen weten we dat ze al eerder zullen komen de schatten die de aarde ons mee zal geven ter herinnering aan ons leven op deze planeet in een pas laat gekomen besef hebben wij te hooi en te gras onze beelden verzameld op afroep of in genieten pas later nu even geen klassiekers en wereldwonderen die zijn geïnventariseerd…

ik zag ze al wenken hun kleurige harten zwenkten door zon verlicht in het eerste zicht zij wisten dat ik zou komen in deze laatste afspraak die wij samen droomden voor het duister viel en donker alles verhulde in de gelijkvormigheid van de nacht waarin het onderscheid verdwenen was wij hadden de lijnen open gehouden onzichtbaar…

nog zijn er restanten van de anderhalfwereld in onze tijd relikwieën als sprookjes voor ouderen en kinderen vergeten is dat ook zij ooit hebben geleefd en hun zielentaal is opgeschreven bij feesten en evenementen goed en kwaad is gebleven maar de mens vond het sprookje een irritante fantasie die door machthebbers misbruikt werd te…

er is geen luchthartigheid meer in de oogopslag die mijn blikveld raakt in een verstolen moment dat evenwel geen diepte toestaat omdat contact is geblokkeerd vage dweperigheid heeft ook de geest gegeven omdat die uitstraling geen bron van leven heeft meteen weer vingers aan de knoppen ogen kijken het rood uit hun doppen om de…

het leven was zonnig en speels in vaste contouren van drukke bouw op uitgekochte landerijen en op restanten van stads oorlogspuin daar werden groene heuvels aangelegd voor de mens om elkaar van een andere kant te leren kennen radio en tv openden de gesloten maatschappij in onderwijs werd gemengd de norm emancipatie kreeg body…

ik heb ze gezien de ondoden van deze wereld ze gegroet in de taal van elkaar niet meer delen fragmentarische stukjes wildgroei in de smurrie en verrotting waar stilte en stank het hoogste woord hebben omdat niemand meer luistert wat verbonden was rafelt en verteert stuurloos waar contact stagneert nog rest het incidenteel opvlammen…

de ondergang van ‘t licht verlengt de schaduwen van de sombere sparren projectie in zwart en grijs bevroren en verstijfd blad de avond in kille kleuren de nacht lijkt zonder einde in grauwdoodse nevelflarden berusting in ‘t onvermijdelijke er is elke dag een wonder als ’t opkomend licht ontwaakt de schaduwen korter worden…

slechts een datum in de wacht terwijl het zonlicht lacht op witte muren en de ondergang van zwaar gevoel zijn doel voorbijschiet, tot aan ’s nachts daar in het vroegste morgenuur ontstaat het vuur van eens voorbij, het zonlicht kleedt zich rond om mij voor lange duur onteert het uur de middag, totdat ontij zich ontbindt en ik…

vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet in de ondergang…

Zoals dit ene blad losraakt vanuit de top van een beuk, in volkomen windstilte vallend, zich nog om en om wentelt in de lage zon van november met alle lente- en zomerdagen en nachten onder bruinverkleurde huid en ik het één meter boven aarde met vlugge hand van voorspelbare ondergang red.…

De aarde schaamt zich Voor haar bewoners De aarde huilt daar zij Teloorgang voelt, terwijl Zij geenszins ten onder Wil gaan Veranderende blik Op mobiliteit Elektrisch wordt standaard Terwijl sjeiks geen invloed Krijgen op olie-arm Beleid Gelukkig ziet de Wereld in dat zij Misschien het tij nog juist Voor ondergang gekeerd Zichzelf…