Alle inzendingen over ondergang

als rode wijn boven de aarde uit gloeit de zon daar branden de wolken in nevel en licht drinkend uit de bron de wortels van de wijnstok nog voor de ondergang een glas vol zon dan wentelt de aarde zwaar en donker duisternis…

de tranen van een golfslag verzanden onvermijdelijk op het gezicht van de kust raken onzichtbaar bovendien door hun ondergang geloven wij wat verloren gaat, verdwenen is het uitzicht blijft echter boeiend, verzwolgen door de golven maar niet op slag verloren.…

mijn handen omvatten het universum in een glazen bol, kijk als je schudt dan beweegt het, sterren schuiven achter de maan, bomen vallen uit de lucht bergen breken de zee in twee en de zon drijft uitgeblust met de ondergang mee…

Zoals de dag eindigt, met de ondergang van de zon, zo eindigt straks mijn leven.…

Eerst naamsverandering, nu overname De ondergang van Talpa ofwel Tien Ging al met al zoals je kon voorzien: Het tijdsgewricht laat zich steeds weer beamen Tja, Tien placht omroepen te imiteren Waarnaar hun sterren nu weer terug gaan keren…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

Als iemand ongelijk heeft is het Geert Wilders die zegt gelijk te hebben en te houden In zijn totaal met niemand te vergelijken werkelijkheid leidt deze langzaam maar zeker naar de dood van zijn vergelijk naar de dood van zijn partij de PVV naar zijn politieke ondergang Want "Alle mensen zijn ongelijk" dat bewijst, dat regelt Wilders…

door turquoise blauw omarmd is 't leven nauwelijks troostend daar dierbaren worden vermist laatste woorden vol liefde werden in aller ijl verzonden in de hoop gehoord te worden braaf bleef men daar waar men verteld was te blijven de ondergang van een schoolreis…

hij legt zich neer – ik hoor het zachte klagen de wind: verlos hem toch van zwanezang er kleeft een datum aan z’n ondergang vaalwitte vogels stalen ooit zijn krachten de wind: verlos hem toch van zwanezang hij staat hier klein en nodeloos te wachten…

Schimmen waren rond zijn bed; aankondiging van verval en ondergang, een gevoel van vergankelijkheid groeit met de dag: dit vluchtig beeld waarin hij zijn zelf verloren ziet gaan; een lange wandeling door de mist van het onbekende, zonder doel, zonder huis, niet wetend of het goed of slecht af zal lopen.…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…

Ik wil vliegen als een vogel me echt vrij voelen niet meer gevangen en als ik mocht vluchten dan als een vogel het liefst als een meeuw met een smartelijke schreeuw!…

Sta oog in oog met de tijd Zonder dat hij mij laat passeren Er is geen voet zo snel Of hij attaqueert iedere stap En houdt het roer in handen Nauwlettend houdt de tijd zijn oog Gericht op elk gebeuren Hij speelt de meester van het zijn Maar is een ware slavendrijver En drijft de wereld naar ondergang.…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

de wereld hemelblauw bestaat uit Eva’s, appels en verlangen een seismograaf tekent verhoogde activiteit op geeft vanaf de kuiten een catastrofe verwittiging in knieholtes dreigt mijn tong de ondergang jij murmelt en zoenen vechten om te overleven later geur jij naar liefdesnacht en wij naar liefdesmorgen.…

de kinderkleertjes aan prikkeldraad in de wind spelen tikkertje duistere nachten wat doet een mens als hij weet dat hij sterven moet biddend en wenend op weg naar de ondergang slalom naar de hel goed voor brood en soep het merkteken op zijn arm in zijn huid geprikt hoed je voor dromen het is de vlijmendste pijn als je weer ontwaakt…

En in de avondstonden hebben nooit sindsdien de zonen van de zon de ondergang gezien zonder dat hen de wonde kwelde van voordien. ----------------------- uit: 'Rebis', 1989.…

bijna had ik het gedaan en was ik op je gaan staan het voetgangerspad was van de regen nat eerst rook ik je geur en toen zag ik je kleur je bent te ver van huis gegaan hier hoor je immers niet te staan je bent te teer en fijn om hier alleen te zijn heb je van de ondergang gered en snel in het gras teruggezet je bent me te lief mijn…

Vol verkregen levenslust gooit zij haar gordijnen open kijkend naar ondergang van volle maan, vervangend in prille ochtendzon. Een zware deken valt van haar af. Ze voelt zich vrij, eindelijk haar ogen, kijken weer blij. De nacht; eindelijk voorbij.…

De Freudburger schaart zich in duisternis en filosofeert de ondergang van zon. De Freudburger. De Freudburger in harmonie brengt: Op het leven zielen, licht en verlengd. De Freudburger. Die morgen zweeft de Freudburger heen. Wijzer dan wijs; de wereld broeit gemeen. De Freudburger.…

Bij bosjes dreigen banken om te vallen, maar de minister speelt als econoom met groot gemak de rol van suikeroom, al is dat geld in feite van ons allen. Toen wéér een reddingsplan was goedgekeurd, deed hij me denken aan een Thunderbird.…

Wanneer de aarde lijkt te bezwijken heb ik altijd geweten met mijn geweten, dat er nog een bloem staande blijven zou, de laatste bloem tussen zand en wind van woestijn. Ik wist immer, dat deze 'Fleur' zich zou gaan verspreiden: haar zaden zorgen voor vele nieuwe 'fleuren'. Nee, er zal enkel nieuw leven vermeerderen omdat ik weet wat ik…

Opgekropte modder spuit uit mijn lijf ik moet hier weg, ik moet ontvluchten ras mijn vege lichaam luchten anders wordt ik koud en stijf Ring na ring etend ploeg ik nieuwe gangen steeds dichter naar het oppervlak ik voel het fibrerende tikketak van de neerslag die me wil bevangen Kronkelend verlaat ik het aardse rijk slingerend denk ik…

kleurloos en koud veegt de schemer zo staploos traag de dagtinten weg met zwarte halen die 't stervend licht aan flarden scheuren de dag bloedt dood en de luchten kleuren traag naar paars en rood de vorst klauwt de laatste dampen uit de grond rondom de uitgebloeide heide en zucht nog nevels die laag na laag nog zachtjes beven…

wij mensen zijn te klein geweest voor de schatten die wij hadden de wonderen die ons hebben omringd waarvan wij ons hoogmoedig hebben afgewend omdat wij de briljante gegevens niet konden ontraadselen laat staan ze gebruiken de grootste lithium data base zijn de stranden van zee en oceaan waarbij de golven info brengen en verzenden…

met het gezicht op onweer tornde jij op tegen de straffe wind die de huid van het gelaat strak trok en nog net voldoende ruimte liet voor priemende ogen het was genoeg geweest de schade die de natuur de eerste jaren niet te boven zou kunnen komen tussen het dode hout groeiden enkel nog dromen de elemententweestrijd moest er…

Luister…, hoe kakelende kaketoes zwijgen het loof lispelend zijn ruisen trilt de rivier ‘t kabbelen deinend stilt en stapelwolken donker dreigen zie…, de nevelwazen zuchtend krullen verrijzen in ‘t hoog verheven rijk uit zilvergrauw geweven tijk waarin zich zoete geuren hullen weet…, dat de zon zich zal verdrinken in rode sluiers stervend…

Als ik verdrink in jou en opgeblazen bovendrijf laat mij dan schommelen bewogen door het water Lekgepikt door de vogels opnieuw van zwaarte vervuld zink ik voor bodem en aal word ik fossiel voor later Jij maakt de tonen los in mij zoemt laag en hoog en rond jij wierp het anker uit ik legde aan in jouw schoot…

Het jaagpad op te paard dat struikelt over een helleveeg van steen en raken te water Zo droomde ik oude tijden na weigeren van een tweede bord havermoutpap 'Kom jongen', zei mijn moeder, 'kom, morgen gaat het beter'. Vandaag is morgen en ik zie helder dat de wereld omvalt Had ik nu maar dat tweede bord havermoutpad leeggegeten…

in een vaag verschiet zag ik mensen dwalen verstoken van kwalen waardoor zij generaties lang geteisterd zijn geweest de medische overwinning was een feest van het immuunsysteem dat anticiperend de wereld heeft betreden helaas met een onmenselijk nouveauté het narcisme is doorgeschoten zonder remmingen en de mens heeft zich afgesloten…