Alle inzendingen over ondeugd

de kersenboom was vaag geen tak draagt nog het prille groen zoals na bloesems lente de vlakte kaalt ooit grepen handjes naar verboden vruchten ruiste wind de rijpheid die alleen de vogels lustten en ondeugd toch de kersen haalt in horizon is nog herinnering de stam niet uitgegraven misschien dat nieuwe loten hier ooit weer kersen…

Haar milder gezicht vergeet soms het nu, vertrouwder met het verleden Verloren ondeugd in zacht grijze ogen, stiltes eeuwig vermeden Voorzichtige glimlach vertelt wie zij was, beminde vriendelijkheid De waas in haar weten is nog maar pas, herinneringen raken kwijt Sproetjes van tijd op sierlijke handen, ooit een passende ring Haar…

je komt naar me toe zonder gewicht ik heb al je liefde maar mis je gezicht ik wil in je ogen de ondeugd weer zien het uitdagend verkennen tot welke grens ik je dien kus me de lippen tot bloedens toe rood ik vul je met passie in het diepst van je schoot streel met je handen het lijf dat je kent schrijf met je vingers hoe warm dat…

Glimlachend bekijk ik een foto van jou uit je jeugd; je was zo zorgeloos met grote ogen vervuld van kinderlijke ondeugd. Wilde rode lokken haar vallen rond je gezicht en ik zie ineens dat daar een randje roomijs ligt rond je mond die breed lacht. Net alsof je op iemand wacht die het roomijs eraf wil zoenen.…

Hoeveel ruzies ondenkbaar relaties veel gelukkiger en wetten overbodig, als ondeugden niet bestonden?…

Er hoeft geen bloed te vloeien we kunnen ook uit elkaar gaan en alleen in verhalen bevechten wie we zijn, broers en zussen met de gewone behoeften aan een eigen plek en deugden die soms ondeugden zijn beter weten, beter leven beter denken te zijn bereid om levens te offeren bij gebrek aan een engel die ons tegenhoudt alleen de verdeeldheid…

Het zal toch wel zo zijn dat er ellende schuilt achter glitter en goud? We praten erover zodra er iets verdachts is Een kind dat thuisblijft oma die een week komt logeren een nieuwe oppas of een lange zakenreis Noem het roddels Ze zijn het cement van onze buurt En we weten best dat het mogelijk is dat ze niet waar zijn En dat…

De nacht is veilig. Kom Wat er ook misgaat je hebt gedaan wat je kon Kom. Je wilt te veel liefde en waardering van anderen voor elkaar en minder regels minder regelaars die in de weg staan en als marionetten beschikken over je lot Fouten zijn verboden Ze zitten in het systeem en daar wordt aan gewerkt Kom. Voorbij is de dag…

De vieren op onze gedichten Komen van het muggenziften En van het weinig tolereren Van wat de ander mag inspireren Verwrongen geesten beletten Ons creatief letterzetten Maar we zijn ook van harte gerust De dichtkunst wordt zo niet geblust Artistiek moraliseren zal ondeugden niet leren de reacties zo bout tonen hen kil en koud Dus…

ik nam je mee koesterde het sprankje ondeugd in je lach zag je vingers woelen door het piekig haar dat helemaal trendy was jij sprak en ik vergat alles wat ik jou te zeggen had luisterde als betoverd naar het sprookje van je intrigerend gezicht zag werelden dromen in je ogen door romantiek belicht wij hoorden liefelijke stilte…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…

het zit niet alleen in je ogen maar de standvastigheid straalt uit je gezicht dat toch communicatief helemaal open blijft lippen iets geopend in de beginnende krul van lach gevat in subtiele fijngevoeligheid het neusje iets in ondeugd opgekropen je konen ronden in een lichaamswarme kleur op een matte foundation die fraai contrasteert…

Soms droom ik van een nieuwe start een nieuwe wereld, de aarde zonder menselijke ondeugden alleen goddelijke geboortes van behulpzaamheid en wijsheid zodat die woorden in onbruik raken eindelijk geen audities meer van ingebeelde komieken met eindeloze smerigheid hun bundeling van eeuwen dwang, vernedering en misbruik in de grap van…

De kinderziel was toen nog iets om ondeugden van af te wassen en schoon als Onze Lieve Heer van school te laten gaan met niets dan liefde te laten beginnen aan de puberteit Een mooi ideaal, mijn leven te geven voor de mensen en de hemel en vrede op aarde Bereid om me op te offeren lag ik onbeschermd als een lam onder de blote blauwe…

naar school langs Ford en Coöperatie de kerk op afstand door klokken mateloos geboeid zoek ik hernieuwd de simpelheid natuurlijk aanvaard node gemist nu verouderen minder draaglijk is pijnlijk de durende onzekerheid van het bestaan mijn voeten gaan op herhaling langs de hoofdweg levensader van mijn vroege jeugd geschonden neuzen tonen ondeugd…

De wijsheid die zij met mij heeft gedeeld, heeft mij in deugd als in ondeugd gesterkt. Zo is het eigenlijk zoals het hoort, moeder leeft in eeuwigheid in mij voort.…

het raam je smelt nu voor de tweede keer ik voel de kou en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden fel rondom je straalde ondeugd…

Ik ben ook somtijds wel eens stout, Maar als mijn ondeugd mij berouwt, Dan wordt zijn vaderhart bewogen; Dan spreekt zijn liefde geen verwijt, Ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt, Dan zie ik tranen in zijn ogen. Zou ik, door ongehoorzaamheid, Dan maken dat mijn vader schreit; Zou ik hem zuchten doen en klagen?…

Blijdschap niet in woorden uit te drukken Zachtheid niet te voelen tederheid straalt uit haar ogen ondeugd zal ze vast bedoelen. De warmte die ze de wereld geeft is meer dan iemand zeggen kan laat staan dat iemand nu begrijpt dat een kleinkind je leven zo verrijkt.…

Ik ben ook somtijds wel eens stout, Maar als mijn ondeugd mij berouwt, Dan wordt zijn vaderhart bewogen, Dan spreekt zijn liefde geen verwijt, Ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt, Dan zie ik tranen in zijn ogen.…

ze waren een geneugt de straatjes van mijn jeugd ik liep er nooit te kniezen ik had ze voor het kiezen dat was een ware deugd de straatjes van mijn jeugd daar trok ik aan de bellen dan vlug de pas versnellen soms was ik een ondeugd…

Vergeet niet de zomer al ben je niet zo'n dromer Vergeet niet het leven probeer te vergeven Omarm het geluk ook al brengt het je van je stuk Zie hoe de kinderen spelen zich nooit schijnen te vervelen Hun fantasie slaat op hol ze zijn er zichtbaar van vol Het ongenaakbare in hun spel soms zijn ze lief, dan weer fel De ondeugd straalt in…

een vrouw bij de Deka keek me geheimzinnig aan ze vroeg "kan ik u helpen" en kwam dicht bij me staan een glimlach sierde haar lippen diepe ondeugd haar ogen "ik draag veel geheimen" zei ze voorover gebogen ik deed een stap opzij dat is ook lekker personeel ja, ze zag er lekker uit maar dit was me iets te veel ik zoek zelf wel m…

Dat ondeugd geen onwil maar onmacht is. Dat bijna ieder mens op zoek is. Naar rijdom, naar eigenliefde of naar macht. Goedschiks. Kwaadschiks. Trump gaat Poetin persoonlijk vertellen, wat een geweldige vent hij is. Groot ben je Donald zal Vladimir antwoorden. Gewoon goed. Ga samen eens Pepe Mujica bezoeken jongens.…

Terwijl door de prachtige ondeugd, in elk pupil Jij mij steeds weer om een antwoord smeekt.…

Hoe fijn of ondeugdelijk ik uit mijn dromen komt door jou, dat is voor jou even.…

ik hoor lente in je stem zie ondeugd in je ogen voel sprankelend nieuw leven in zonnestraal beloven in zachte ondertonen wortelt een begin ik ging daar tegen in jij kleurde blauw van kou naar geel de winter was voor ons te veel in donkere uren verstreek de tijd in noodgedwongen ledigheid, zij moest niet langer duren een nieuw…

De ondeugd die uit je ogen sprankelt, de liefde die we kregen, was niet voldoende om te geven, bij ons en jouw leven. Zo laat je merken dat: je altijd in onze buurt bent en wij, wij zijn het al gewend, om telkens weer de klok aan te passen.... dag lieverd.…

gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben ik ondeugdelijk…

Wortel van volmaaktheid, heiligheid, de ondeugd van verwaandheid bereikte de sprong van een kind, dat telkens bloost, in vreugde puur nederige deemoed in eigen fout erkend, ziet mij vechten, smeken, ziet de zelfverachting op haar knieën ..…