Alle inzendingen over oneffen wegen

Eén voor één valt een rozenblaadje als gescheurd oneffen getal begiftigd met "ik haat je" in tweeën gedeeld huilt het ik heb je wél lief de volgende verbloeming plukt lovertjes uit de nacht holistisch ontworteld maar opnieuw geënt herbloeit de verarmde tak die gouden regen herkent .....…

Kristalhelder spiegelt het glas, onvergelijkbare lichtheid en elegantie getemperd opaalkleurig de ziel, met écht goud bewerkt in fijngebroken stukken, heel broos het adembenemende resultaat gevat in ontspiegelde glans Iedere ongerechtigheid, oneffenheid doet afbreuk aan perfectie, transparant en kristalhelder.…

ik sluit mijn ogen glij met mijn hand over mijn gezicht voel de vormen voel de gladheid voel de oneffenheden ruwheid soms wou ik dat ik naar binnen kon gleiden tastbaar voelen wat ik voel gewoon voelen lukt niet meer ruwheid het voelen en het weghalen opnieuw beginnen glad van buiten glad van binnen…

Soms zijn er die dagen Schijnbaar door de zon gespreid Oneffenheid zelfs kan men kwijt Dan is de heimwee niet te dragen Altijd wenkt het zolderkabinet Gebotteld per termijn In ragfijn mijn en dijn Met de kneedbaarheid der wet Een tijdloos verschiet Is mogelijk een uitzichtpunt Dat perspectieven biedt Maar zelfs dit onzinnig lied Weloverwogen…

Vaak zie ik ’s zomers vrouwen manoeuvreren, zwaarbillig zwetend op hun fiets. Dat kan nadenkend stemmen en zo peins ik dan hoe of ik later wil reïncarneren. Als architect, als arts, als man van adel, desnoods als aap… maar nóóit als dameszadel!…

zicht komt verrast haar bovenal Haar gedachten en wensen geprojecteerd op een scherm met een bemoedigende boodschap: "Doe hier je voordeel mee' Hiermee gaat Angst gesterkt op weg niets is meer onmogelijk zij realiseert ze een voor een niets kan haar meer stoppen…

Ik ben nog op weg en toch al aangekomen in liefdes stilte. De wegen kwamen tenslotte alle samen in de omhelzing. Als de weg weg is, is er de grote stilte die liefde fluistert.…

Verdwenen zijn de oneffenheden nu de lucht een smeltende toverbal versnoept boven een met veel kleur getrokken landtong, laat haar winters oog geen tranen vallen in het met weids gemak omgeven decor, een intens gevoel maakt zich meester over de stilte met kleine staken schuin omhoog getrokken..…

Een gum is zo handig iedere oneffenheid onbedoelde uitschieter kun je wissen de gum brengt je terug naar de perfecte tekening in wording De pennenstreep met ruwe hand dwars door de fijne lijntjes gezet is niet ongedaan te maken Je kunt hem met dikke lagen Tipp-Ex bedekken de imperfectie blijft immer zichtbaar…

er haakte wat op het spiegelblad zonder zichtbare oneffenheden pas met het fingerspitzengefühl lokaliseerden we het plaats delict een oneffenheidje in de kristallen structuur als exponent van een latente frictie begin of einde van de mega breuklijn toen deze marmeren compositie zich ooit heeft gezet in herstel zal de spiegel…

Ambrosia, verlicht en wel, wijst ons de weg. En wij, met onze rimpels, leugentjes, gebreken en oneffenheden, stuk voor stuk tot onze nek vol eigen bloed, gebeten op geluk en overvloed, wij rijden door de domme avond, dromen muren om ons heen, dag in, dag uit, en komen thuis, speuren zenders af en gaan naar bed.…

Je straalt een licht van geluk met oneffenheden langs je slaap rimpelt je wang lichtelijk mee als je lacht. Zo zeker van jezelf verzekerd is een aarzeling te verwaarlozen je weet waar je voor zal zwijgen dus je lacht.…

mag ik even glinsteren op je hand in warmte mijn kleuren tonen jou de facetten laten zien van het leven aan de rand ben ooit gekloofd in de hardheid van mijn tijdloos leven briljantte in de setting van alleen maar geven maar jouw lach en ogen polijstten mijn oneffenheid haalden karaten boven in jou vond ik loepzuiverheid en kan…

nog pluk je de dagen maar het oogsten lijkt voorbij onbekommerd heb je nog gezomerd met plezier en zorgenvrij een klein stukje oneffenheid deed jou toen nog niet struikelen je zocht er in negeren liever het ruime van de buitenkant na een lichte hint ben jij toch in het ziekenhuis beland optimistisch als altijd maar de strijd…

hij is de aanfluiting van een goed humeur zijn lip lepelt de kleinste oneffenheid van de vloer die daar ligt, op de loer voor elke gelegenheid hem een bobbel onderweg te zijn in zijn nabijheid alom ter tijd bloeden alle bloemen strómen de blaadjes om enkel te verwelken in zijn eenzaam paradijs van sip en neergeslagen hij is de triestheid…

je smeedde snel de setting van jouw diamant kende kleur van de facetten een ring vast aan je hand ze flonkerde in goud omrand lichtte in tevreden zijn maar kunst is een moment een andere lichtval geeft soms vreemden pijn je slijpt nog de oneffenheden polijst naar ieders smaak en bent misschien vergeten dat wat jij draagt alleen…

de ander reist over onzichtbare wegen naar me toe, snelle sterren aan de hemel van mijn gedachten…

Glad gepolijst als zij was Duldde zij geen oneven Lang gestrekt in eenvoud Dat bepaalde haar leven Onverhoeds in haar vlak bestaan Was er soms een oneffenheid viel zij aan Grof tierend verpletterend was haar beleid Zonder aanzien mededogen of spijt Tot er die dag een jonge krul verscheen Bevallig libido zij kon daar niet omheen Toen…

nog is niets volmaakt zelfs de schepping is heel menselijk en puur aards in kleine oneffenheden legt de maat haar treden naar schoonheid jouw handen kunnen helen met warmte en kracht zodat unieke pracht zich weer kan delen geen ongewenste buitenbeentjes meer die hun leven verklarend slijten omdat anderen steeds kijken…

Kruipend, sluipend gedaante, met je vage spiegel Jij ziet de dingen niet helder meer Schaduwend in de pracht van haar gedaante Zoveel flitsen en oneffenheden Zij walsen voorbij en jij Ziet de film twee keer Over alles wat maar zachte kleuren zou bevatten Je bent er niet en dat maakt sterk Sterk voor alles wat er niet is Knarsend op je tanden…

vaak is symmetrie de echte schoonheid niet pakt snel de blik maar stilt in saaiheid bij nader zicht het zijn details kleine oneffenheden die de natuur per ongeluk vergeten is om netjes af te kleden zij naderen het volmaakte laten in kwetsbaar zijn de nog ontbrekende schakels duidelijk zien het intrigeert omdat de hemel wenkt…

ruw ochtendlicht legt overal opnieuw en onweerlegbaar de oneffenheden naar boven. de kamers van mijn herinneren vouwen zich gehoorzaam dicht en gerammel van onder meer vuilnisemmers draagt geen rust tot terugzeuren aan.…

Oneffen en gebroken niet meer heel en ongedwongen Hard klinkt het breken en de trilling diep en doordrongen Hoe heel ik dit vragen mijn voeten, hoe bewandel ik dit kapotte deel Zacht, zegt mijn hele natuur zacht is hoe ik dit heel..…

Ik zie je gaan in de verte herken je tred voel 'n traan Dichterbij 'k wil sneller lopen nog even voelen eens hoorde je bij mij 't Verleden komt terug waarom zoek ik 't op de toekomst ligt open loop ik nu té vlug 't Verleden is geleefd vooruitkijken 'n nieuwe start wie vindt de weg naar mijn hart ?…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

Stil loop ik door de nacht over hard bevroren sneeuw de weg even kwijt de maan verlicht mijn levenspad en helpt me zoeken naar de gulden middenweg…

Je leerde me te leven op eigen benen te gaan staan mijn weg te bewandelen die vrijheid kon ik aan ook was er veel vertrouwen het leven leek een feest nu moet ik constateren dat dit een farce is geweest mijn levensweg gaat verder niet langer meer die pijn de liefde zal me leren dat het ook anders nog kan zijn…

zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee weg…

Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet.…

Weg wil ik, weg van jou, weg van de persoon waar ik zoveel van hou. Weg van de pijn, weg van het verdiet, voordat jij het ziet. Als dat alles weg is kan ik weer normaal leven, en jou opnieuw mijn glimlach en vriendschap geven.…