Alle inzendingen over ongehinderd

Ongehinderd, zonder iets te bederven, gaat het venijn voort door de dichte pijpleiding naar de stad der nijverheid. Schone wildernis, sterk en tegelijk kwetsbaar; ondergrondse weg voor scherpe fabrieksvoeding eerbiedigen elkaar hier.…

In de donkere schoolgang ligt een ruim vierkant verwonderlijk helder zonlicht de projectie van een stralenbundel die ongehinderd vanuit het grote venster schuins door de traphal neervalt op de vloer met het reeds vermelde geometrische gevolg.…

Het geratel rukte nu ongehinderd mijn hersens binnen. Wat bleef er anders over dan via de voordeur de straat op te vluchten waar ik slechts op het nippertje de truck met maïspulp ontwijken kon. Verder hoorde ik gelukkig herfstvogels boven het nu doffere lawaai uit.…

Gelukkig heeft ze Nederlands geleerd en ongehinderd door een taalbarrière begroet ze mij met: 'Welkom, hier in Weert.'…

hoe gaat de mens ooit snappen dat zijn bestaan meer waarde heeft als hij zich maar de ruimte geeft om over grenzen heen te denken opgeworpen dammen en dijken verschralen het landschap van zijn geest idealen verzompen binnen de perken van doctrinekerkers en -kerken voorbij de dood ligt open terrein waar zijn denken soelaas kan vinden ongehinderd…

ik zag hoe de lijnen in je gezicht langzaam verzachtten de kleur weer het aangenaam zomerse kreeg en je huid in een zachte teint weer wat aanrakings gevoeliger werd drie ruiten hielden de schraalheid en kou buiten ongehinderd scheen zon warmte binnen zo kan ik met stralende liefde over jou schrijven in lente en zomer…

Goede nacht! goede nacht! ‘k Heb mijn levenstaak volbracht, En mijn uurglas is verstreken ‘k Voel mijn wenende ogen breken; ‘k Voel, o dood! Uw ijzeren macht, Goede nacht, goede nacht!… ’t Is voorbij, ’t is voorbij, Al wat mij aan deze zij Van het graf ooit vreugd kon lenen Ook ’t verdriet dat mij deed wenen. ‘k Ben aan ’t eind der woestenij…

je handen vol blauwe bloemen straks moet ik je laten gaan verdwijn je weer in moeder aarde vlinder verlost van je loden lijf fladder nu ongehinderd van kelk naar honing hoor ze zingen herinneringen vandaag gaat over jou ik zie je in gedachten grijnzen ik laat je los en zwaai je uit wat ons scheidt een druppel eeuwigheid "je prends…

Stijgen, stijgen, stijgen tot zonnestralen ongehinderd door mijn huid dringen het hart raken in de kern. Stijgen, stijgen, stijgen tot de geest verdampt het bloed zift, het leven zwelt en ik louter licht word.…

zij veinsden verdiensten liepen zelfverzekerd naar het tourniquet wilden ongehinderd passeren maar stonden door die ene vraag perplex u bent geboren met helemaal niets van wie heeft u dit allemaal genomen toch niet om met zoveel de weg op te gaan van alle dromen er werd gerekend met plussen en min maar een vergelijk bleef…

Een lichte nevel glijdt ongehinderd over het natte gras om dán mist te zijn - voor korte tijd. Kon je maar die klein berken laten groeien tot reuzenbomen, dat groepje grauwe struiken bewerken tot een tuin - mooier dan je dromen... In de poelen drijven blaadjes, traag _ maar geen mens of dier kan ze grijpen.…

Nog hebben ze een eigen vergaderzaal: ongehinderd doorstroomt en kroont hun woord onsterfelijk hedendaags jeugdverhaal.…

In mijn gedachten verrijzen vlinders uit het verleden; Ik wil vliegen op de vleugels van een witte vlinder en ongehinderd onverminderd kijken naar de vitrinekast naar het witje achter glas, opgesloten in de laatste klas. En het schoenlappertje dat rode schoentjes aan had. En de glazen poppenkast.…

een ongehinderde dag waarop vrouwen hoogstemmig zingend wel en wee vereeuwigen hun barensnood vol woorden als vlinders rond het dak waar kleine kindjes smakkend vragen om een tepel melk, zo’n dag dat mannen hitsig tegen muren plassen gemak zit in de wassen neus van ruwe taal vol krachtige beweging want ze dragen hun zachtheid in vereelte…

kuste het ochtendlicht, de zoute slikgronden de vloedbossen en de herinneringen die wijselijk boven het dichte bladerendak uitstaken aan het einde van het bos, aan het einde van het Griekse latijn schijnt liefde gereserveerd en ongehinderd op alle bladeren, en herinnert de romantiek mij aan jouw aanwezigheid de dichte kruinen van het woud…

Totaal ongehinderd door angsten. Jij ruikt niet zoals gewone mensen. Al schuurt het soms een nanoseconde. Jij torst kennis over het oneindige mee. Zonder vrezen, terwijl jij weet dat het jou aan stukken zal scheuren. Jij beziet jezelf, geheel ten onrechte, als een druppel water in de woestenij. Jij wilt het kosmisch leven vormgeven.…

Toen ik vannacht het licht uit wilde doen Hoorde ik opeens een oude en roestige Eend knarsende tot stilstand komen Het had me niet verbaasd, want als Gedachten krachten zijn, dan had dat Heel gemakkelijk kunnen gebeuren Ik zou de deur al hebben opengemaakt Nog voor hij aan had kunnen bellen En ongehinderd zou ik zijn droef Gezicht…

vogels vliegen tussen landen zonder paspoort heen en weer bladeren waaien van de bomen zonder boetes alom neer beekjes stromen tussen oevers ongehinderd voort buren blijven buren over alle muren heen grenzen zijn bedacht door mensen scheppen orde waar dat moet vriendschap sluiten mensen grens'loos daar zijn alle kanten goed laat ons…

Vroeger dacht ik moet het leven zin hebben, maar tegenwoordig geloof ik in de heilzame zinloosheid en bolle borsten, die zich ongehinderd laten strelen en wijn die door het keelgat glijdt als minzame parels die absolute verlichting brengen.…

Men trommelt op papier ongehinderd een taptoe van wooneenheden bij elkaar onder het zuidelijk excuus van patio en kasba's.…

Ze zong zich voluit door het leven met een stem die overbleef langs diepe groeven van een kind dat ongehinderd was gebleven en zich klauterde aan touw in haar nooit uitgewaaide geest om er als jonge vrouw te zingen van de dapperheid der dingen En ze zong er - ach zo mooi van vroege lentes op de dreef die zij als kind er had beleefd met…

De landingsbaan is vrijgemaakt, lieve Godin, je kunt kalm en ongehinderd landen, er zijn geen wraakzuchtige draken met dodelijke intenties meer in de struiken verborgen, mijn tovenaarstalenten garanderen je optimale veiligheid, ik heb de champagne koel staan, weelderige bloemengeuren zullen je bedwelmen, doodse elementen zijn voorgoed uitgeroeid…

oud heeft een noordwester het land geteisterd bij de koffie de krantenfoto's de platbodems der redders glijden over de verzonken auto's heen de mensen met afgetrokken gezichten wat huisraad in een linnen zak en later de bittere woorden tegen de OVERHEID de krengen der dieren drijven in de straten uitgezonderd de ratten zij zwemmen ongehinderd…

Direct en ongehinderd omarm ik de ware ijsgoden van het Hogere Vuur, de Geestelijke Wereld.…

Soms fladderde ze als een vlinder, ze voelde zich dan vrij en ongehinderd. Je zag aan haar, het leven lachte toe, keerzijde waren dagen vol duister. Ze dacht een uitweg te hebben gevonden, het duister achter zich te kunnen laten. Maar hoe bedrogen kwam het uit, hoe zeer voelde ze zich verraden.…