Alle inzendingen over ontmanteling

terwijl de rozenblaadjes over haar huid gleden voelde het alsof de aarde verschroeide haar keel dichtgeknepen beet ze hard op d'r lip hopend de emotie te kunnen onderdrukken zijn ogen groot van verbazing toen zij het panisch uitschreeuwde ze stond in brand…

Laat mij rakend zijn de buitenkant van jouw lijf afpellend elke laag van jouw bestaan. Grijpend de tederheid van hemels genot gespiegeld in de donkere ramen van jouw ziel. Omhelzend de tranen van een droomloos verleden, stervend in emotieloze explosie om herboren te worden in het heden.…

steeds meer vallen bladeren van mij af en voel de dag naderen dat ik geheel naakt zal zijn en verloren zekerheden ervaar als een onafwendbare straf wie ben ik toch geworden roept mijn hart ten einde raad is zoeken naar ademende liefde struikelen over horden en maakt het stof der aarde van mij een holle veelvraat het licht van…

benen lopen in en uit dragen tassen vol herinneringen nu jij bent weggegleden is de ontmanteling begonnen van daar waar het ooit begon…

We hebben er twee klokkenluiders bij Vertrokken uit de Haagse wandelgangen Dachten ze niet meer aan de staatsbelangen Zo praatten Dries en Ruud hun mond voorbij Twee kernkoppen die nog eens willen vlammen Ontmantelen...voordat ze verder zwammen…

zonder verweer is de mantel afgeworpen het boek tot papier aangevreten de verf tot olie verteerd aarde afgegraven tot het skelet van een schim zwarter dan, verlaten van door aangetast ontwijken ontdaan in onbedekte termen zonder weerwoord hoor ik mijn woorden zeggen luister naar stil zwijgen en blijven onbewandelde wegen onaangeroerd…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

ontmasker de nacht zie zijn ware gezicht stoot de onheilsgodin van haar voetstuk ontmantel het duister van diep en donker verdriet ontneem de zon haar zwarte kleur tussen de bomen lost de mist op de ontreddering voor even voorbij…

Zij ontmantelen met geestdrift en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer en houweel al te oude ballast in elkaar Dit is van ons, van mij, Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin staan er weerloos bij…

Alles zweemde naar ontmanteling of balanceerde op een grens van levensmoed en levensmoe.…

ik zoek jou mijn woorden te grijpen ontmantel ze in het gemeen draag ze naar het midden tot lering en vermaak ontzet ze mijn starre zinnen in het openbaar tot een springen vrij en op naar het hoger ideaal doorprik mij de hiaten feilloos in de pijn snijd in mijn genoegzaamheid om licht gedragen daden zweep op tot magisch…

Kussens onze troon een waaier haren de kroon ...onze ogen licht in de schemering Verlangen al wat danst en springt onze lippen een kus die zingt ...keer op keer bezegelde betovering van kruisdieren die strelen en met elkaar spelen ...in opwindende verwondering elkaar wild openscheuren ons bloed oneindig laten geuren ...uit de golvende ontmanteling…

Dus open je mond alsook je hart maak er geen moordkuil van, want dat ze van je áf moeten blijven is een gegeven wat alleen jij door te praten ontmantelen kunt! Misbruik mag geen gébruik worden!…

droeg of het groenste blad ja, de viooltjes spraken vannacht de huiskamer vol met eennachts spreuken en onderlinge verwensingen anderzijds werden ze aan schouder gedragen en van snaar tot snaar ontheven van een spectaculair melodieus ontheven gezang de strijkstok vertraagde in de hand van de meester op het moment dat de kou hun vroege ontmanteling…

plotsklaps onontkoombaar fotogeniek diffuse memorie penetreert Je verhalen kleurden onze wereld Ontdooiden bevroren gezichten Deden stenen lachen Hoelang kan een clownesk masker vreugde en verdriet kanaliseren De gouden halsketting verdofte en schifte Valt er hoe dan ook nog iets te kiezen als de spasmen van het noodlot je van lieverlede ontmantelen…

De dagelijkse taken: het oprichten van het standbeeld dat ik ben geworden, het bedekken van het lijf, drinken van koffie, het ontmantelen van de plannen van gisteren, het enzovoort. Het nogmaals opschorten van ongeloof. Ik geef me over aan je onthutsende aanwezigheid, je ogen.…

om jou draait 't heelal waait de wind spreekt van jou overal ik ware schallend koper of een rinkelend cimbaal laten we dus, m'n liefste nog wat zitten op de trap met die klad zon als gezelschap en ontmantel je in mij want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen maar straks van aangezicht tot aangezicht.…

Steeds minder word ik langs buiten het flinterdunne dat nog te halen is ligt op een ontmanteling te wachten de schil der jaren en de revelaties het voorzichtig stilzwijgen steeds dunner als een membraam het fundament diep verankerd in het bultige bovenop een geleefd leven het hoeft zelfs niet meer gebarricadeerd in een masker of bepleisterd…

Vlak voor zij mij zal ontmantelen En me mateloos zal bezitten als een machteloze troon, gevloerd onder haar vleselijk gewil. Bang van hoe luid haar huid zal hijgen wanneer die zich met de mijne verwart.…