Alle inzendingen over ontmoeting dode dichter

Ik doe moeite genoeg de doden te vergeten Maar ze weten steeds beter mijn zwakke plekken en steken Hun knekels in mijn cerebellum, frontale kwab of hoe Al die onderdelen in die kelder daarboven ook mogen heten Ik hoopte dat die lelijke littekens op den duur Zouden genezen of tenminste verbleken Maar er heerst een hardnekkig echo In mijn buis…

Ook dichters gaan dood. Dat weet je, ook dichters gaan dood. Of je een dichter lang kent, of kort, of een beetje. Dichter of niet. Dat maakt niet uit. Steeds vers verdriet, maar, Ik heb er niet om gehuild. Ik heb er nog geen traan om gelaten. Ook dichters gaan dood.…

ik zoek de lente en een deel in mezelf om aan jou te laten zien schrijf je toe dat er een schaduw is waarin ik af en toe verdwijn, in veelvoud en dat het zo moet gebeuren woordverwarrend tegen het diepe en de windvlaag, vol met oude kuilen zo gaat het steeds weer het staart me aan, het grijpt en richt zich op vanuit de ribben van doodgravende…

Laat de dood maar in mijn leven komen want ik vrees hem echter warempel niet Waarom te strijden tegen wilde stromen, vanwege uitstel naar dat nieuwe gebied Laat de dood mij steeds dichter naderen we gaan elkaar aan de grens ontmoeten Ik zie hem volstrekt niet als een dader en ik ga hem lijkt mij, als vriend begroeten Laat de dood maar aan…

De hemel is een dode dichter rijker, het vaderland een dichter armer!…

ergens langs de weg kwam ik je toevallig tegen door onvoorziene pech op onverharde wegen reed je me eerst voorbij om daarna terug te keren je opende het raampje en je zei ga jij vanavond met me mee samen reden we naar zee de radio die speelde zacht gezellige muziek voor ons twee ik voelde me echt op mijn gemak we liepen samen op het…

Ik zal nooit bang zijn voor de dood, mijn enige angst is dat ik jou niet zie of ontmoet. Maar ik kan wel wachten, jij zal mij opzoeken en ik jou. We ontmoeten elkaar, maar tot die dag zeg ik alleen nog maar: Vale, commemoro te (tot ziens, ik blijf je herinneren).…

Lezend ontmoet ik verre en dode mensen – intiem als buren.…

de dode dichter leeft hij boetseert met zijn pen gevaarlijk als het zwaard alle beelden nieuw hij schrijft niet hij kneedt de verbeelding bij het puntje van zijn pen de dode dichter spookt in verlaten huizen hij heeft de dood onder de knie hij leeft binnen de ramen van onze tijd…

Voor een dichter is mediteren, kijken naar een kauwtje, dat mediteert. Dichten is achter woorden zien. Is elkaar werkelijk ontmoeten. Is een zenleraar ontdekken. Is voorbij woorden gaan. Is aanwezig durven zijn. Is wonderen zien. Is bestaan.…

Ik peuter maar wat en ik mier aan gindse wilgen hangt mijn lier onbereikbaar voor de hand in 't bekende polderland. Ik peuter wat en mier verder in de woestijn is geen herder de wolf in schaapskleren gehuld huilt, doch de jager brult Brult tegen de karavaan die verder trekt naar Ispahan brult vanwege de vette kamelen en de ruiters die…

nog eenmaal klinkt een klank van verlangen gemeenschap doet het kind sterven eens beleefd, gaat de dichter dood…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

Geraakt omhelsde de dood de poëet juist als een vader, die van hem hield Maar daarmee zakte..het dodenkleed over de dichter die zo..werd ontzield…

De dichter is dood niet dat ik hem goed kende maar een beetje vertrouwd was hij me wel niet dat ik hem veel las maar ik hield van zijn blik niet dat ik hem zo mis maar echt jammer dat hij er niet meer is…

hij ziet me staan komt naar me toe ik kijk hem aan hij zegt geen woord ik voel dat hij mijn hijgen hoort ik bid, ik wil niet met je mee het blijft doodstil plots in z’n oog in zijn pupil een regenboog nu word ik bang uit niet mijn angst stilte duurt lang ik glimlach wel blijf mezelf in ’t helse spel ‘k geef steeds maar…

Je bent gestorven Ik ben te laat en kan niet Terug in de tijd Ik lift met de tijd mee En ontmoet je in de dood…

En weer: is er een mens opgegeven, kanker diagnose, uitbehandeld niks meer aan te doen. Alles is gedaan kreeg hij te horen, uitgezaaid in zijn hele lijf. Weer is het kanker, je kunt zeggen: waarom niet, maar ik zeg: waarom wel? Waarom deze mensonterende je van binnen opvretende ziekte? Waarom?…

Met startschot gemist ben je zo tien jaar verder dichter bij de dood.…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Deez’ schone schijn, flatterend ideaal Teniet gedaan, geknakt is dit reliek Verstoken van haar schijn, haar pracht en praal Zo dor en droog, zo doods welhaast, of ziek Staat nu de roos, waarheid blijkt aartsrivaal Doch pleng geen traan. Dit is geen romantiek!…

Een kamer, een tafel, een bed, grillige bloemen van ijs waaieren wit aan het raam - de nacht staat over Parijs. Een oud man weet zich alleen, geen hand die de zijne vindt; zelfs niet eens de goede troost van een enkel glas absinth. De muren zijn verveloos in het armzalige vertrek, waar ik, denkt Paul Verlaine, alleen, als een hond verrek…

Ik wil vriendjes worden met de dood maar de dood ziet mij niet zitten laat staan liggen, veel te veel staan levendig ontmoetingen, opzoekingen actie, reactie, veel te veel energie teveel veel leven, zonde van de dood maar ik wil zo graag, zo graag vriendjes worden met de dood, lijkt mij het einde verkering, verloving en trouwen eeuwig…

Dood - Doder dan dood De kleur, de Buitenkant waarmee Je de strijd Gestreden hebt, Op het oog Voortijdig aan Je eind gekomen, Is daar het Zilver dat uit Je doodzijn Groeit Zilver, zo mooi, Zo zacht, zo Kunstig gevormd, Schoonheid uit De dood opgestaan…

Ik was dichter van buiten naar binnen van taal en beminnen vannacht werd ik wakker op kussens vol prachtige zinnen. De dood was dichter bij mij dan ik zelf had gehoopt. Ik werd dichter van troost en genoopt in een doolhof vol woorden te wonen. Ik was poëet en douanier, bewaker van grenzen en mensen die eindeloos zijn.…

Van dood in dood gegaan, totdat hij stierf. De namen afgelegd, die hij verwierf. Behoudens deze steen, waarop geschreven: de dichter van het vers, dat niet bedierf. -------------------------------------------- uit 'Osmose'…

tot de dood en stilte verglijdt naar de waanzin van liefde of in ieder woord, gelogen door ontmoeting ik zal in wat zo diep geleden heeft je blijven zoeken, met donker of bleek geluid - geef je over, mijn kind, je bent onmisbaar voor het leven -…

Natuurlijk bestaat de dood, niet. Al wat bestaat blijft leven. Moleculen worden weer atomen. Zalmen keren stervend terug, naar hun geboortebron. De dood is een menselijk ego, door deze dichter, ten dode opgeschreven.…

Tijd vliegt niet, meent een oude dichter. Dichters leven liever NU. Dichters gaan niet dood. Iedereen loopt in kringen rond. Alles verandert waar je staat. Dood doet leven leven. Zo doet ook hoop. Alles heeft zijn eigen tijd. Niets nieuws is onder de zon. Onze zon schijnt en verandert. Woorden van een levende dichter.…