dichter bij de dood
hij ziet me staan
komt naar me toe
ik kijk hem aan
hij zegt geen woord
ik voel dat hij
mijn hijgen hoort
ik bid, ik wil
niet met je mee
het blijft doodstil
plots in z’n oog
in zijn pupil
een regenboog
nu word ik bang
uit niet mijn angst
stilte duurt lang
ik glimlach wel
blijf mezelf
in ’t helse spel
‘k geef steeds maar aan
van den beginne
de zin van ons bestaan
is het wel waar
het heilig onbekende
is de vrede daar?
hij greep z’n zeis
bracht me onverwacht
mijn eigen paradijs
... foto:lotte van den hoek ...
Schrijver: willem jacobsInzender: melis van den hoek, 25 oktober 2016
Geplaatst in de categorie: emoties