Alle inzendingen over onzekere toekomst

Hopend dat zelfrespect ooit de plaats van onzekerheid in kan nemen, en het einde zal betekenen van alle problemen. Acceptatie is het sleutelwoord, vrezend dat ik voorlopig de sleutel nog niet het opgespoord. Toch wil ik zijn zoals zij, waarom behoort een perfect lichaam niet toe aan mij?…

een tijd van messen slijpen en niemand lijkt het te begrijpen in hetzelfde taalgebied verstaat de een de ander niet er wordt gepraat geschreven alles met elkaar verweven woorden zijn geen houvast meer ieder gaat apart tekeer subcultuur en misverstand alom door achterstand trekt alles krom…

Soms kom ik zintuigen tekort om me te uiten, komt niet alles, wat in me leeft, naar buiten Is het slikken, lijkt op stikken Dan volgt machteloosheid en pijnlijke onzekerheid Raak ik niet mijn emoties, maar wel mijzelf een beetje kwijt Gevolgd door uren, dagen waarin ik lijm de duigen, mijn zinnen weer kan tuigen, mezelf weer kan…

getrokken naar getekend licht nader ik de hand die nodigt zo het lijkt de mot in mij is bang te branden voorkomt dat ongeremd verlangen neder strijkt tastend draai ik om de bron van alle zijden op te nemen tot er blijkt waar duister inbegrepen is en bespiegeld zicht gebroken stenen goud verrijkt…

Mocht je me uitnodigen op je feestje wat zal ik afwezig zijn. Ik zal menen dat je me uitnodigt omdat het hoort. Het zal me zo verwarren dat ik niet mezelf ben en niet weet wat ik moet zeggen, iets zeg wat niet ter zake doet iets wat het gesprek opbreekt en waarvoor ik me schaam. Noemt iemand dan mijn naam dan zal het vreemd zijn dat ik…

Ik ben de jongen die niet kan voetballen, of tenminste niet zo goed. Ik weet wel hoe het moet, maar mijn lichaam doet iets anders. Ik heb een lijf met eigenwijze trekjes, twee benen met een grote bek die zich heus niet laat trainen. Ze doen maar wat, ze tackelen mezelf. Ik ben een elftal in mijn eentje, zoveel kanten ga ik…

Ik kijk naar mijn leven: het wordt kleiner ik houd mijn ogen er vlakbij: ik kan al niet meer onderscheiden tussen goed en onwaarschijnlijk, tussen zien en ontwijken tussen mij en iedereen... wat zeg ik nu weer... mijn leven groeit, woekert, grijpt om zich heen en ik kan alles onderscheiden: onraad, wansmaak en zelfs de kleinste wangedachten…

Toen warmte door mijn onderbuik kriebelde gedachten schreeuwden om jouw naam en jij mijn teksten kleurde, keerde ik naar achtergrondkoren droeg je dienbaar richting faam En nu mijn klanken tegengassen stop jij, nog voor de brug, enkel stilte dwaal je nog mijn richting in, zet jij je volgend nummer in, solo.…

twijfel heb ik keer op keer soms doet dat nog wel zeer is alles nu goed of toch niet een fase nu van twijfel met verdriet waar ik al zo lang mee worstel hopende immer dat niemand `t ziet leef ik gestadig wel voort bijna zoals `t hoort zonder dat ik echt geniet zoals iemand die alles omzich heen voelt en ziet voel ik mij tòch nog gevangen…

Hier lig ik weer, aan de rand van mezelf, dicht en dringend tegen je aan. Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet waar je linies liggen en waar ze lekken, ik weet wanneer je bodem brandt en hoe en waarom, ik ken het knielen, het breken, het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs van het er samen sterven, als oude vijanden, hand in…

Hoe vaak moet ik zeggen dat ik van je hou Hoe vaak moet ik roepen dat ik op je bouw Hoe vaak moet ik fluisteren dat ik om je geef Hoe vaak moet ik bewijzen dat ik voor je leef Hoe vaak wil je horen dat ik aan je denk Hoe vaak wil je zien dat ik aandacht aan je schenk Hoe vaak moet ik denken Dat jij dat anders ziet Ik geef je al wat je…

Je kan niet zonder me Ik weet het zeker Ook al beweer je vaak van wel Met al mijn lompheid Maar ook mijn sterktes Verveel jij je met mij geen tel Je wilt niet zonder mij Al is het slopend Om levenslang in touw te zijn Met mijn tempo En ook mijn snelheid Doet jouw lichaam soms wat pijn Ik wil niet zonder jou Dat weet ik…

Ik heb een geheimpje het is iets met ons je mag nog eens raden ik hoor jou ook graag Vertel me het jouwe dan hoor je het mijne of moet ik het raden ik denk jou ook graag Ik wil je graag bij me alleen is alleen want moet je bekennen ik zie jou ook graag Ik moet je iets zeggen wat echt is, is echt ik kan niet meer wachten maar voel…

Wat zit er meer nog in de rimpels die het water op mijn spiegelbeeld tekent nu het stormen is gaan liggen? Zo veilig als het is zo klein als ik kan zijn zonder naam die in de verte een betekenis zou kunnen geven aan een gezicht dat geen bedoeling had.…

vrolijk.. sterk krachtig.. zeker evenwichtig en stabiel is wat men wil in dit leven zei het niet dat schijn bedriegt is het nu toch steeds vaker triest..zwak heel onzeker uit balans en soms labiel in een tijdperk dat haast vliegt grote druk veel gestres sprong men vroeger nog in de bres om een mede mens te helpen laat men die…

Een meisje heel onzeker. Wint vast en zeker nooit een beker. Meisje vol verdriet. Maar niemand die dat ziet. Na school rent ze naar huis. Want daar is alles wel pluis. Daar is ze veilig daar komt niemand. Daar heeft ze met de hond een sterke band. Dat is haar beste vriend. Dat is wel wat ze verdient! Een trouwe vriend die om haar geeft.…

Nee, dat wil ik niet. Ja, dat wil ik wel. Misschien wil ik dat niet. Misschien wil ik dat wel. Maar... Nee, dat wil ik niet. Of ja, wil ik dat wel? Weet je wat? Ik denk er morgen verder over na.…

zonder ‘t perspectief op slagen Ze was niet leuk, met die ogen waar immer traan achter stond Haar leven, zuiver onvermogen huilde tot aan de morgenstond Ze was niet gracieus en zo dom dat meisje met haar dikke kont Van de lelijkheid een optelsom zij was wel de enige die ’t vond Ze was zo mooi, dat zag ze niet veel te kritisch, uit onzekerheid…

Schaamte. Haar haren vallen over haar gezicht, Onzichtbaar stralen haar ogen, Creëren haar wangen kuiltjes, Krult haar mond in perfectie. Ze geniet in schijnbare schaamte, Ze lacht alsof het niet mag, Zich onbewust van mijn gevoelens. Mijn haren raken haar hand, Mijn lippen kussen haar vingers, Dankbaar voor zoveel genot Houd ik…

Ik wil zachtjes vertrekken mijn gedachten uitstrooien niemandsland ontdekken waar duinen nog glooien Ik wil de parels stelen uit de tempels van de zee zonder angst voor zovelen vecht ik voor ons twee Ik wil in het reine komen elk greintje moed oprapen maar hoe kan ik over iets dromen als ik daar niet van kan slapen?…

Om de zoveel tijd plof ik even neer op het mooiste plekje in ons bos heerlijk dagdromend en elke keer komt die herinnering weer los Van de pijn die ik in je ogen las je wilde het niet maar het gebeurde toch het feit dat je niet meer alleen van mij was en ik vraag me af: zie ik je ooit nog? In een waas zal ik je spontaan groeten je voorzichtig…

Als een diepblauwe wilde rivier nemen mijn gedachten de vrije loop heel even waren ze net nog hier maar nu drijven ze slechts op hoop Overspoeld door enorme verwarring meegesleurd door onverwachte vloed verlamd door innerlijke verstarring verlangend naar een beetje overmoed Gaat deze vlucht over tot verdrinken of dwingt het positieve tot…

Niemand die haar tranen ziet alsof ze onder water huilt stil onzichtbaar verdriet wat nog steeds in haar schuilt Ze wil worden verlost van een leven vol met pijn van de moeite die het kost om zichzelf te zijn Ze heeft niets meer te willen dit leven is een ware straf ze kijkt heel bang naar de pillen die de dokter haar gaf...…

Zeg mij, waarom dan toch? Waarom heb jij mij verlaten? Kun jij verder met zoveel bedrog zonder jezelf te haten? Waar jouw hart eerst gesmolten was is het nu weer hard en koud gek dat ik zojuist in je ogen las dat je nog steeds van mij houdt Maar het is wel goed zo hoor doe maar lekker wat jij wil jouw levensmolen draait gewoon door die…

ik ontmoet mensen, die altijd rotsvast zeker zijn vooral over zichzelf. mensen die bij elke zin die ze neerschrijven drie uitroeptekens plaatsen en bij elke zin die ze uitspreken verwaand er aan toevoegen: daar ben ik zeker van, hier neem ik geen letter van terug! ik ontmoet mensen ontmoedigd en ontredderd, mensen die aan alles en iedereen…

nachtpon ’s Morgens, weer als bij toverslag ging ze giechelend op naar school Eens alleen stierf dadelijk die lach en stroomde schreiend in het riool Ze was ‘t mooiste meisje overdag zij danste als een prachtige godin Iemand die goed in haar ogen zag zag haar eenzaam verdriet daarin Verborgen achter een schaterlach kermde haar hart van onzekerheid…

Dikwijls kan ik de gedachten in mijn woorden niet kwijt kan ik nog slechts wachten op iedere zin die om voorrang strijdt wachten op verlossende woorden die mijn onrust op doen klaren in talrijke klankvolle akkoorden mijn brein voor rampspoed bewaren dan spreek ik als volleerd redenaar de bühne vol gloed betredend iedere tegenspraak overredend…

Dit zit goed vastgeplakt. Wel mooi papier. Een lint met krullen. Doen ze met een schaar. Ik weet niet wat jij hiervan vindt, of jij dit hebt, dat ik het ruil, dat jij dan wacht op mij, dat ik dan onderwijl wat anders voor je koop, of, want, tenzij, dat jij het houden wilt of bij vergissing denkt dat jij het toch al had, maar niet dus, of niet…

Bij warme huis'lijke gezelligheid van een plechtig of knus ervaren kerstfeest wacht de vage toekomst, die men mint én vreest, als nevel door vragende schemer verspreid. De koude duisternis voert een stille strijd, hangt over het woonoord van een bosgeest.…

Ik voelde mij tenslotte heersen over een zwak volk Dat zelfs verlaten was door God en Zijn kudde. Zelfs de duivel vond het niet de moeite waard Ons hierover te veroordelen of te prijzen. Het volk verzwakte erger onder mijn leiding, Het werd zelfs laf en lui ondanks mijn ambities. Terwijl intussen God en Lucifer zich liever focusten Op helden…