Alle inzendingen over onzekere toekomst

De lamp vult heel de kamer met zijn bolle glazen oog. Mijn ogen liggen gans verlaten in de schaduw van mijn hoofd. De slagen van de klokken naderen uit het huis van God-zij-geloofd. Ik zie een leger lampen in mijn kamer, ik hoor de stemmen van een koor. Niemand kan mij zien noch horen De lampen gloeien rood. Ik lig mijn lichaam te…

Is dit nu werkelijk liefde Of is het een valse start Als zout in de open wond Van mijn gekwetste hart Is dit niet echt gemeend Of kan ik je vertrouwen Vertel me nu wat je voelt Kan ik wel op je bouwen Ik wil nooit meer hopen Op iets dat niets zal zijn Kan het ook niet meer aan Die verdomde liefdespijn Rusteloos mijn gedachten Verlang…

Vanavond had ik lef Ik durfde je nummer te vragen Die heb je me gegeven Maar durf ik nu ook de gok te wagen? Ik pak mijn telefoon De woorden vormen rare zinnen Alles schots en scheef Hoe moet ik toch dit smsje beginnen? Ik heb wat woorden veranderd Zo, nu is het een mooi geheel Ik heb nu duidelijk omschreven Wat ik van jou wil Met…

We zitten in de auto en gaan van huis, ik zit achterin, zo stil als een muis. Er wordt niet tegen me gepraat alsof de hele wereld vergaat. Zo voel ik me nu al tijden, ik heb het gevoel dat iemand me moet bevrijden. Iemand die mij wel vertrouwt, iemand die wel van me houdt. Die iemand is er alleen nu nog niet en daardoor hou ik mijn verdriet…

De achtervolging blijft plagen, Elke vluchtpoging is tevergeefs Onmacht tot afschakelen, Destructief voor de dikste muur Onrust knaagt zijn weg, Sluipende onzekerheid Angst regeert … Angst voor teleurstelling, Falen, mislukking Angst voor verlies van eigenwaarde, Afkeuring, schaamte Angst voor leegte, Eenzaamheid, verdriet…

achter haar vlakke hand; een collectie slanke vingers met veel zilver gespalkt in diverse lagen en dikten bedekt zij haar mond; zachte zwoele lippen als wachters van een vurig gespierde tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven…

voordat je begint om me te geven, je denkt te weten dat je me kent misschien ècht voor me gaat voelen wil ik je toch even zeggen dat je zover nog helemaal niet bent wil me ervan vergewissen dat je het serieus bedoelt dus heb wat dingen op rij gezet zodat je daarna kunt beslissen of je nog steeds wat voor me voelt dominant,opstandig,recalcitrant…

Ik hoorde je gaan En ik wist dat je ging Om langer te blijven Was nooit echt jouw ding Jij leeft van momenten Soms hier Dan weer daar Ik kan er mee leven Anderen vinden het raar Het gaat er maar om Dat het is wat het is En ik weet dat je terug komt Daarom nooit het gemis Van een vlinder die fladdert En voor ’t eind van de dag Voorgoed…

Soms denk ik wel eens…stel dat ik weg kon….weg naar een andere wereld.. Gewoon weg van al die negatieve gedachtes en zijn zoals ik wil…….. Geen twijfels meer en bang zijn wat mensen van me denken…... mezelf nergens voor te schamen…… Een dag met niemand rekening te houden en doen wat “ik” wil…….. Maar waar is deze wereld………..?…

Moet ik mijn eigen weg gaan Maar waar moet ik dan heen Moet ik mijn pad volgen Maar als ik het verkeerde neem Sla ik straks mijn vleugels uit Maar stort ik dan niet neer Zal er iemand van mij houden Of doet hij me telkens zeer Vragen tollen door mijn hoofd Mijn hart lijkt stil te staan Alles is opeens zo anders Ik wil hier ver vandaan.…

waarom moet het leven zo moeilijk zijn? waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn? ligt het dan allemaal aan mij? doe ik het dan allemaal zo verkeerd? ik weet het echt niet meer maar één ding weet ik zeker: leven dat doet zeer...…

ineens in vrijheid geworpen schatten de matte ogen van een uitgefloten vogel het blauw als onpeilbare mist aan de kracht van vleugels ontwend weigert het dier te stijgen het kent alleen de engere ruimte van geborgenheid waar moet hij nu gaan welke wind zal hem leiden naar een nieuwe veilige stek voorlopig zit hij droevig ineen op een…

Die lieve kleuter veilig op schoot bij haar moeder die warmte bood? Dat kleine meisje daar op het strand in de storm struinend aan vaders hand? Die drukke bakvis vól levenslust, die voor het eerst haar liefje kust? De zwoele puber boordevol hormonen die het liefst niet meer thuis wil wonen? Die jonge vrouw met één verlangen…

Ik voel dat jij anders bent, Anders dan die jongens die mij hebben bedrogen Alhoewel ik daar wel al aan was gewend Jij mag niet zo zijn, dat verbied ik je Zo zal ik dat niet vertellen, dit is mijn geheimpje Dat ik zo onzeker ben Ik bedoel, ik weet niet wat je nu doet of op msn Maar ik dwing mezelf jou te vertrouwen Omdat ik niet wil lijken op…

Hoe heeft het zo ver kunnen komen mijn twijfels zijn nu diep gezaaid Ik geloofde onvoorwaardelijk in jou maar ben jij mijn liefde wel waard Hoe heeft het zover kunnen komen dat ik het helemaal niet meer weet En ik nog wel met je verder wil gaan of dat ik je liever voorgoed vergeet Hoe heeft het zover kunnen komen ik ben langzaam ondergesneeuwd…

Onzekerheid speelt de rol. Onzekerheid betaalt zijn tol. Wie ben ik nu helemaal? Ik voel me alleen in een volle zaal. Hoe komt dat gevoel En hoe krijg ik het weg? Zou het helpen Als ik een toverspreukje zeg? Ik vertel een leugen, Dat doet mij geen pijn, Alles wil ik wel doen, Behalve mezelf zijn. Ik bouw een muur, Hoog en dik.…

Elke dag met blokken aan mijn voeten stap ik naar school met angst gedragen door plicht die roept geslagen, uitgelachen steeds opnieuw vergeten heb ik het tellen van talloze blauwe plekken ik kreeg steeds weer alle schuld al deed ik niets verkeerd mijn zwarte kleding deelt in mijn droefenis zo hoop ik onzichtbaar te zijn in mijn…

Ik zou zo graag zien Dat de man in de spiegel Wat meer mijzelf is…

De lucht een zwarte spreeuwenzee Vlucht van zomermiddagschepen Op windankers drijft met hen mee Een geurend badpak met aardbeistrepen Jouw granietporseleinen borsten Lieten duizend en één nacht zweten Mijn hunkerende lippen verdorsten Tot een bleke wondanemoon Nu zwieren gistervorsten aan de horizon Zonder te vertrekken zal ook jij me verlaten…

zonder versterker gaat zijn stem verloren slinken de woorden raken zinnen stuurloos en gedichten op drift een enkel gebaar geeft hoop voor morgen... de fluisteraar echter maakt zich zorgen zijn stem kan het niet aan Lejo van Kuijeren…

Helaas brengt deze situatie ook veel onzekerheid En vaak ook innerlijke strijd. Zou ik hem smsen of niet? Hoe weet ik nou zeker of hij iets in me ziet. Neem één ding van me aan: Heb niet te lang liefdesverdriet als hij je niet ziet staan. Ga verder met goede moed Dan komt het in de liefde met jou wel goed.…

op een dag na plaatselijk ongemak is er een gesprek met een tafel er tussen in een kamer met licht, hout en veel ruimte het licht wordt dof, grijs en verstilt de ruimte beklemmend wit vriendelijke afstand met heldere zakelijkheid niets is meer zeker het lijden wordt zichtbaar en fysiek…

Onzekerheid die doet uitbreken tot ver voorbij de grenzen van het weten tot waar zien begint en ervaren dat nooit en nergens alles gezegd is, alles berekend en ervaren, alles benoemd en voltooid. Is leven leven of nog maar een klein begin van zijn dat naar veel verder leidt, naar ex-isteren?…

je wilde de stilte niet die jij zo nodig had mensen en hectiek een sneer en snel repliek jij was de vis in het water pronkte met je kleuren maar vond nooit rust er was geen branding loze kust tot de muren gingen spreken jij de woorden niet kon vinden omdat jij jezelf was vergeten geen zelfbeeld maar slechts schijn omdat anderen…

Ongeacht wat men zegt of wat men mij voorlegt zelf nog misschien vertaalt of zo nodig dikwijls herhaalt, het houdt mijn niet tegen de rugzak zal zwaar wegen het lijkt voor mij misschien een zegen ik drijf door mijn eigen zin, het is mijn leven niet horen wat men vertelt of hoe vaak men mij waarschuwend belt mijn eigen idee, krijgt voorrang…

hij ademde op een afstandje van zichzelf brokstukken van zijn ziel en zocht nog wat begrip via het raamwerk in het wolkenstelsel hij had nooit een druppel mogen ontvangen lege handen grepen in de eigen ligamenten en baarden een voorschim de man die veel te goed was voor deze wereld een gebrek aan schaduw en het zelf van het zelf kwam…

Stemmen in mijn hoofd - ze doen maar één ding: mij tegenspreken. 'We spreken jou helemaal niet tegen!' Ik wandel. 'Je wandelt helemaal niet! Je staat zoals gewoonlijk stil.' Ik denk aan iemand. 'Je denkt helemaal niet aan iemand! Je denkt nooit aan iemand.' Ik sta stil. 'Nu wandel je. Nu heb je blijkbaar opeens haast!' En heel even…

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

nu heel stil en het stomme is, ik heb het zelf gedaan omdat er opeens iets knapte en er twijfel was heb ik het laten gaan waar ik gister nog van dacht wat valt er te verliezen daar heb ik vandaag niet voor kunnen kiezen het is de onrust in mij dat me tot hier heeft geleid dat muurtje dat liet langzaam los en daarbij kwam onrust en onzekerheid…

Hopend dat zelfrespect ooit de plaats van onzekerheid in kan nemen, en het einde zal betekenen van alle problemen. Acceptatie is het sleutelwoord, vrezend dat ik voorlopig de sleutel nog niet het opgespoord. Toch wil ik zijn zoals zij, waarom behoort een perfect lichaam niet toe aan mij?…