Alle inzendingen over oog om oog

Klein als een speldenprik met het oog bijna niet te zien maar 't kan een lichaam vellen en het zal je niet ontzien Van klein tot groot worden getroffen een prik help soms misschien maar, deze is wel heel hardnekkig gevolgen niet te overzien Ze zijn heel machtig en zo krachtig ook al zijn ze nog zo klein uiroeien is onmogelijk, want virussen…

ik hoor het niet, heb alleen oog voor jou, Pas Op! piepende remmen, harde knal. losgelaten, niet meer verbonden in verbintenis hou me vast, pak mijn hand, maak ons, verbonden in verbintenis…

Laat mij veilig door de schaduw uwer groote Vleugelen gedekt Slapen gaan, het moede oog gesloten En het lichaam pijnloos uitgestrekt.…

ze schrobt zorgvuldig schilfers balsemt ritueel nieuwe krachten met het oog op de maan als bondgenoot van het leven ze wenkt naar de zon nodigt haar warmte uit zonder schaduwspel van heden of verleden schrijdt verder door de tijd drukt elke voetstap in het zand en vormt een spoor ze noemt het hoop…

in het avonddwalen wanneer de nacht zich hees jankt door het knarsen van de tijd breekt mijn oog meer dan ooit door langzaam geweld van woekervrees onder het steenstof van mijn laatste schaduw schilfert het zwijgen in elk stilstaand ogenblik want meer dan toen heb ik het doodgaan begrepen nu de dag me ontglijdt in ieder gebroken…

Wanneer ik ze dan open sla en als eerste de jouwe zie nog in een andere wereld vergeet ik voor even de rest Kijk alleen maar ademloos naar wat deze wereld als beste te bieden heeft de tijd leunt even achteruit Je voelt mijn ogenblik opent langzaam een oog en kijkt me lachend aan terwijl ik je beminnestreel…

Soms kartels op de smaragden rug van een sluimerende draak, één oog geopend naar de Afrikaanse kust. Dan weer blij wiekwentelend: windvaantjes op de fietsjes van lachende kinderen. De molens van Tarifa; Don Quijote zou er zijn handen vol aan hebben!…

Heb jij nu één oog aan de horizon een ander aan de grond en zie je toch de vlakten niet waar het water onstuimig stroomt geen tsunami en geen overvloed geen toeristen meer op Pukhet geen hotel dat duizelt van de sterren maar wel de houtstapels die branden op het strand aan de overkant en ik had je nog zoveel te zeggen maar het water…

Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ------------------------------ uit : Tirade 1996, nr. 1.…

je schrok moest ik mij aanmelden kloppen of bellen ik dacht de tv staat aan ik kwam door de glazen deur schadeloos ik had iets moois voor oog je handen stak je hoog ik lachte onomwonden je leek me zo fideel al vaak had je lippen van fluweel ik kuste je mond onaangemeld niet aangeklopt ik had je niet gebeld…

de stilte waaruit een zwaluw vliegt draagt bolle buiken zilvervissen knipperen, velden bewegen en met een verziend oog wuift het zeewier over mijn schouder het huis, leeg van zomer verzamelt de vlinders van de dag ik waan me Van Gogh en schilder zonnebloemen met blinde handen uit het licht…

de nacht deelt zwarte lakens uit het draagt liefde in witte rouw dat langzaam gedragen word in in de laatste uren van leven het lichaam brak af in de mond der leegte dit is de dag die einde neemt in de tederheid van leven uw naam nu noem ik niet uw dood moet een streling zijn voor het oog…

Crocussen geschakeerd in paars wit en geel de kopjes fier omhoog ieder bloempje een juweel en een lust voor het oog Narcissen nog even dicht wachtend op het warme zonnelicht En het ontluikend tere groen van struik en boom Laat nu de lente maar ontwaken uit haar lange winterdroom…

. ------------------------ uit: 'Op het oog', 2004.…

Ach die liefde, opwindend zo dichtbij en onbereikbaar, als de sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, maar als levend stof van licht voorzien, die ik dagelijks ademhaal, verkleef met de schemer van de wintertijd, in z'n kille armen wordt de zon langzaam armer, als we zijn uitgevrijd.…

Heeft geen oog voor het verleden , bekommert zich enkel om het heden . Hij fladdert verder , ongehaast tot de wind hem verder blaast . Zonder angsten ,zonder zorgen onbekommerd om de dag van morgen .…

een glimlach hotsebotselt door straten en stegen verandert door weerkaatsing van mens, plant en dier hij beroert de stervende bij zijn laatste zuchten een minnend paartje heeft slechts oog voor elkaar een boom ritselt even in zijn zacht voorbijgaan een kind pakt een krijtje tekent een grote zon…

Verbijsterd Langzaam Tot mezelf gekomen Dicht ik over De onvoorstelbare dood Hoe onwerkelijk is het Om levend dood te zijn Zo voelt mijn voortbestaan In het oog van deze orkaan Zware depressie - leven Langzaam vervagend tot nevel Nauw'lijks zichtbaar nog Gordijn van de dood Een mens levend dood gemaakt…

Ze staat weer in bloei de appelbloesem wat is ze mooi met haar prachtige bloementooi uitbundiger en voller dan het afgelopen jaar raakt ze telkens weer m'n hartensnaar haar hangende trossen met sneeuwwitte bloempjes die als een waterval zacht dansen in de wind is ze een streling voor het oog en zo teer bemind…

en de stenen dragen mijn stille stem zij zijn handen vertragen het licht en leiden me naar iets wat ik nog niet weet ik ben mond moeilijker dan de waarheid mismaakt door gifpotten in het nachtelijk huis is er een aards paradijs of een open oog om oneindig lief te hebben de stenen blijven, dat wil ik geloven binnen bereik…

Hoofd op hol Gedachten die Zichzelf niet Meer bij kunnen Benen, de wereld Die doordraait Net als ik - Ik vlucht naar Die ene plek Waar ik als Kind al zo Graag kwam - Midden in de Dennen van Emmen Liggen ze, opgestapeld Door op het oog Onmenselijke oerkracht Ik raak ze aan, een Voor een, word Langzaam weer rustig…

Ga vaak langs het randje - Ik geef het toe, Ben me bewust van wat ik doe, Waarschuwen is niet nodig, Elk goed advies dat je Me wilt geven Is totaal overbodig Ik weet het, ik speel met vuur, Vandaar het rookgordijn dat ik optrek, En dat de waarheid die ik speel Voor het oog van de buitenstaander Aan het zicht onttrekt…

het was mij niet verteld hoe ik met een schok ervoer wat het is om blind te zijn de staarlens in mijn oog werd onder fel licht verwijderd daarna werd het donker ik zag geen licht, ik zag geen kleur minuten leken lang vóor er weer licht terugkwam zien is méer dan beelden op mijn netvlies ik kijk, vind bezieling…

was het weer bar en boos hing er gedonder in de lucht grimassen liepen samen met buien van mijn buurvrouw die ineens weer opvrolijkt neem nou voorbijdrijvende wolken een lust voor het oog van het ene moment op het ander ineens weer lieflijk verbonden en opgaan in een kus…

Het feit dat ik besta kan ik met één oog zien. Het feit dat ik aanwezig ben kan ik elk moment ervaren. Het feit dat ik er was kan ik me goed herinneren. De toekomst staat nu al levendig voor de geest. Het gaat zoals het gaat. Het feit dat ik eens niet ben geloof ik niet vandaag. Een menselijk dier ben ik.…

Ineens valt mijn oog op een sprookjesboom die stond daar naast andere, heel gewoon. Ik moest er een kiekje van maken niet synchroon van die overjarige, door de tijd aangetaste pracht-boom.…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

Paasfeest, hopelijk met oog voor een ander, die liefde en gezelligheid nodig heeft.…

En verliest nooit uit het oog de ambitie te existeren. Want van de volharder kan men leren, dat men aan de finish al de palmares kan oogsten met het juiste gevoel.…

Na schepen keren ook de golven terug naar de beschonken haven onder het alziend oog van de zinkende zon. De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……