Alle inzendingen over oorlog en natuurverl

Oorlogen beginnen niet ver van huis. Geweld leeft in doodgewone mensen. Bij vredelievende mensen zoals wij. Bij liefhebbers van de liefde. Bij haters van de haat. Afgunst op het werk. Pesten op school. Bekvechten thuis. Jaloers zijn op de buren. In onze eigen straat.…

lege ogen,een grauw gezicht, gebogen over afval, geen enkele toekomst in zicht, levend tussen schip en wal, geen luxe om ze heen, geen fatsoenlijk onderdak, zo leven ze eenzaam en alleen, leren geen enkel vak, ze hoeven geen bleu-ray player of video, een magnetron laat ze koud, ze hoeven ook geen audio, alleen iemand die van hun houdt…

is een vraag actueel vandaag Langzaam sterven generaties uit echte persoonlijkheden die groots in de historie hebben gestreden die in de kracht van de schoonheid geloofden zichzelf waren mensen op wie de maatschappij kon bouwen en varen Ons bewustzijn versplinterd in individualiteit Het is juist de collectiviteit die ons van de oorlog…

Zonder gedonder verborgen boven wolken bliksemt er onweer een zeer dwingende stilte als een slang onder het loof…

nooit tot een overwonnen innerlijke oorlog geleid "dit nooit meer" is de leuze maar op wereldniveau en soms dicht in de buurt maakt men nog steeds en op menig terrein een discriminerende keuze Auschwitz-Birkenau, 27-1-2020.…

Er zit een gat in het fotootje op het hart -- van gesneuvelden.…

De zwarte schaduw van de soldatenkruisen, verdubbelt de smart.…

Onder de vredesvlag is er de meeste vrijheid om de oorlog voort te zetten verwijzend naar bepalingen in het vredesverdrag Er is altijd een verhaal te vertellen over vroeger een tijdperk te kiezen waarin besloten lag wat verloren is gegaan een Gouden Eeuw waar het volk recht op heeft en in zal opstaan: alles komt goed als je maar het…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

het vernielde onderlijf is niet meer het hare het is van niemand het is van iedereen in haar buik groeit een vreemde vrucht bitter brandmerk in aangevreten weefsel Wakubenga: zij die wordt geminacht what’s in a name een naam die sist als gloeiend ijzer…

En in de tweeduizend jaar geschiedenis oorlogen zijn gevoerd, omwille van religie of machtswellustelingen, en monden met de dood werden dichtgesnoerd, waar geen toekomst meer is voor nakomelingen.…

Wakker worden terwijl het nog nacht is, de ochtend vermoeden maar niet zoals bedoeld, zoals je het eerder voor je zag. Hier is het altijd rustig, gebeurt er weinig van betekenis, af en toe beweegt een mens, een dier, slentert er iemand door de straten. Je denkt aan vandaag, welke antwoorden de juiste zijn. Buiten vind je de uitkomsten niet…

Ontelbare uren blauw wasten hier al Nu licht en straks donker inleidend Nevelig omfloerst rijst een roestige ex-V1 statig op uit een berijmde vlakte Vier maart 2022 in deze Meersen kan 's morgens stilte nog overheersen Kerst '44 reten bommen hier ineens De rust en ook 2 jongens uiteen In het imposante Oekraïne ligt heden tussen oorverdovende…

Grijp in, schreeuwt je gevoel, en red dat land Want hels en hartverscheurend is het lijden Je zou het volk het liefst meteen bevrijden Maar in de landen hier wil niemand brand Er is maar één te volgen weg naar vrede Die van doordacht, beproefd beleid: de rede…

Als ik denk aan de mannen, vrouwen en kinderen in oorlogstijd, dan is er een gevoel  van schaamte. Ik heb de mogelijkheid  om me rot te voelen in vrede en in een welvaartstijd. Ik heb meer dan genoeg  te eten, warmte en een dak boven mijn hoofd.  Ik kan slapen zonder de reële angst dat iemand mij van het leven berooft. En toch…

Zelfs de mooiste meisjes houden onze zonen niet thuis ....Wij kennen maar de helft ....van hun dromen, niet de andere ....helft die niet uit zal komen Ach, meisjes (arme meisjes) nemen ze ginds wel ....Zonder verplichtingen ....en zonder weerstand ....Tegenstribbelen bloedt dood Ze spugen op hun werkhanden verheugen zich op slaande vuisten…

Tot diep in de nacht voelden ze zich winnaars Het bloed was gevloeid en het was niet van hen Maar in het ochtendgloren gingen de lijken liggen bij de bange vrouwen en huilende kinderen in hun hoofd Bezet, niets wil er stromen in hun lichaam Verraad! Verraad! Spoken en ratten likken aan de woede en spelen verstoppertje in de doolhof…

Hoe langer geleden het is het leed, de koude aarde hoe dieper je kunt voelen hoe erg het wel moet zijn geweest, hoe meer hoop je wel moet toevoegen aan de zekerheid van het vertrouwen dat "le jour de gloire est arrivé" Je hoort de harten juichen vóor het sneuvelen vóor de stilte Na de strijd en het delven is er het rusten in vrede…

die oorlogsgeleerden consumeert Kleurde ook westerse grond vaak bloedrood Bracht onze ouders als Oekraïners in nood Beschaving door geweld dikwijls onteerd Welvaart delen stimuleert humane kracht Rijkdom spreiden vergroot sociaal geluk Maar dit dogma gaat vooralsnog niet stuk Solide vrede vraagt militaire macht Ooit was er in Europa meer oorlog…

Het hoofd achterover geslagen, Richt als bij rechtopgaande gang, Zich met te lang verstomde keel, Op en staart verschrikt over zee. Armen vol gewrichten, gehavend Strekken in shock, toegetakeld Zich met deserterende hand Uit schepen te ontwapenen. De benen geblokt en gestapeld, Verzetten, nog dragend de last, Zich, op de rand van het voetstuk…

Het oude pand Toevallig in Wassenaar M'n oma liep daar Haar Bezuidenhout was plat Coördinatiefout De wereld is oud Het geeft de muren klanken We zouden eigenlijk Moeten bedanken Maar desondanks gooien we ons land weg Trots maar? Is het de weg?…

Dwars door de nacht hij laat het licht in ijzige winterluchten kristalliseren aura’s in vochtige lucht poëzie in sneeuwlandschap Als kaf in de wind als de muziek klinkt marcheren ze als robots buiten in de mist mannen met dode zielen hellemuziek drijft hen voort…

Koude, lege, stille straten, Liggen eenzaam en verlaten, Daar waar ooit het leven was. Deuren, ramen, vol met gaten, Rode vlekken in het gras. Lieve dorpen, warme steden, In een onherkenbaar ver verleden, Waar men ooit de liefde vond. Alles totaal kapot gestreden, Voor een armzalig stukje grond.…

Daar was hij dan: de bontjas, het warme cadeau van Mister Hotshot, the Hunter himself, hij schoot al zoveel beren dood De vrouw blijft achter, weduwe in het dorp van duizend weduwen, vrouwen van nooit meer hetzelfde. Van kinderen zonder vader. In het dorp van niets met de smeulende geur van as daar levert de schaamteloze president een…

Het nieuws sloeg niet in als een bom, stuitte eerder op koele onverschilligheid, een oceaan van oorverdovend zwijgen, er was nauwelijks verzet of strijd. Mensen stonden als beelden, hard bevroren, staarden, onder een vlammende lucht met uitgebluste ogen, apathisch, geen spoor van paniek, geen vlucht. Velen veranderden in applausmachines,…

Oorlogsslachtoffers  Overal in de wereld Blijf ze herdenken…

Zie je het? Een bom viel op het huis, Het verscheurde dak, de verbrokkelde muren. De Église Saint-Jean-Baptiste is ongeschonden. De oude vrouw verbergt het voorhoofd in verkleumde hand. Raakt zij het venster aan? Kijkt ze door het kapotte raam? Huilt zij om verwoeste huizen van verdwenen mensen? Onder het stof het portret van de gesneuvelde…

aan de oever van het meer op een bankje tussen ruisende bomen een man en een vrouw met daartussen hun kapotte dromen het water kabbelt rustig voort zoals hun leven ook ooit was het onvoltooide heden ligt nu vertrapt in het gras hun dagen zijn nooit af zitten vol met lege gaten elke dag opnieuw proberen om toch te blijven praten moeizaam…

ALS EEN MUS VAN ACHTTIEN GRAM, WAT OLIJFDRAB AAN ZIJN TEENTJE Hamas, Hezbollah, Israël Ontvoeringen en doden Angst en gewonden, kommer, kwel Geen spoor van Tien Geboden Het gij zult niet verdwijnt uit zicht Bij het zichzelf verweren Het hele leven wordt ontwricht Als wraakgevoel gaat zweren Oneerlijk werd de grond verdeeld Dat zal…

als zwarte engelen zwermen bommen boven daken van de stad de hemel herhaalt zich in het water weet niet wie en wat hij wiegt in het lege landschap voorbij de verre verte verwaait het verlangen de werkelijkheid zo ondraaglijk dat er gebeurt wat niet kan…