Netgedichten

netgedicht (nr. 80.008):

Het komt

Het nieuws sloeg niet in als een bom,
stuitte eerder op koele onverschilligheid,
een oceaan van oorverdovend zwijgen,
er was nauwelijks verzet of strijd.

Mensen stonden als beelden, hard bevroren,
staarden, onder een vlammende lucht
met uitgebluste ogen, apathisch,
geen spoor van paniek, geen vlucht.

Velen veranderden in applausmachines,
joelden en juichten maniakaal,
vervreemding greep snel om zich heen,
werd de wereld bijna fataal.

Wij wisten er op tijd vandoor te gaan,
bereikten moeilijk begaanbaar terrein,
bouwden ons daar een schuilplaats,
probeerden zo onvindbaar te zijn.

We vernamen dat steden werden geplunderd,
tegenstanders gevangen gezet, gegijzeld,
gemarteld, soms levend in brand gestoken,
door ratelende tanks verbrijzeld.

Nu schreeuwt er iets diep in het woud,
de kreet van een of ander wild beest?
Een bijl wordt in een boom geslagen.
Ik ben niet laf of bevreesd,

maar besef dat vluchten zinloos is,
hun bloeddorst niet te lessen.
Rustig loop ik naar de schuur,
laad de wapens, slijp mijn messen.