Alle inzendingen over opgedragen aan soldaat César Vincent

zeventien was hij toen het oorlog werd een stoomtreintje bracht hem hoog in de Alpen in die nazomer poseert hij in uniform zijn sabel losjes over de schouder ik mis jou ik mis ons dorp en de graanakkers schrijft hij in brieven aan zijn moeder temidden van het oorlogsgeweld volgt hij zijn weg door een verminkte wereld…

Als Vincent van Gogh een fotograaf was geweest, leefde hij langer...…

zijn brieven tot de laatste millimeter beschreven kleine ansichtkaarten elk stukje wit tot aan de wolkenluchten op de voorzijde volgeschreven zijn 100 jaar slapende zinnen gemiste woorden wekte zij letter voor letter tot leven…

Ophef over een nieuw onderzoek waarin gesteld wordt dat Vincent van Gogh geen zelfmoord pleegde maar door twee kinderen werd doodgeschoten.…

zagemeel al vissenvoer verzonken in vale vijvers doorboorde eksternesten, onttroonde kruinen, verlaten lijsterplaatsen alleen kraaien krassen de ziel met grafschriften anderen dan ik vergeet je niet landman gaat stil voorbij hier rust een leven totaal vergeten laat me zonder vergeven vergroenen door regen en ontij mijn naam…

Kunde of ware onderlegdheid, ieder beschikt over zwakheden Wel ook over zeer sterke punten, hen dus aangewend. Door de jaren heen leerde ik zeer aandachtig te luisteren In onze digitale wereld echt niet meer aan de orde, zo evident. Vaak machteloos aanhoord al kon ik helaas weinige troost schenken Ik brand vandaag nog een kaars voor jou; bekjes…

Schat, met jou mijn eerste Valentijnsdag lag helemaal niet zo voor de hand, want al kusten wij elkaar reeds gedag hield ik nog steeds de gedachten in stand aan mijn lieve vrouw, die ik zo liefhad en die vroegtijdig het leven moest laten. Herinneringen die ik nog immer aanbad, alleen had ik dat zelf niet in de gaten. Jij bevrijdde mij uit…

landt een woord zachter zonder iemands stem als je alleen maar met inkt zou spreken als je schetst met slechts dunne potloodlijnen maakt het uit wat je doet of laat onder de vernislaag de glanzende schijn ligt het uitgestrekte verzwegen verlies het blinde afscheid tast vergeefs naar stralend licht…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…

In je klank en licht te mogen verwijlen is vreugde De jaren samen zijn bloemen geworden in mijn gemoed Onze handen samen stil in voelend verstaan in de koude heldere winterdag tussen de weilanden en het krassen van de kraaien Dat onze liefde als een rivier zal blijven stromen naar de witte zee…

er is geen houvast in dit ijle zijn geen heldere lijn die ‘t hier en daar markeert ’t gewone zijn waar vorm met koele hand nog tastbaar heerst ligt achter mij er lijkt beweging in de straten maar in geblindeerde winkelruiten zie ik slechts mijn oude zelf er is geen binnentreden meer geen bel die rinkelt of de vertrouwde winkelier…

Tussen de trottoirtegels van de dictatuur opent zich op dit vroegochtendlijk uur krachtiger en tederder dan deze doem de allereerste paardenbloem.…

zal ik er nog zijn als jij over mij heen zult kijken en dat wat komt, ziet als onvoltooid dat jij in je verwachtingen het thans begrensde ergens, waar dan ook, zal mogen verrijken is het gras dan nog groen zoals wij dat nu teder betreden en mijn avond niet lijkt vervallen in een vergeten verleden weet je dan nog dat je danste spontaan…

De zondag met jou was als ruisende zijde, heerlijk soepel en zachtjes allesomarmend, een teder samenzijn alleen met ons beiden. Je strelende handen, mijn hart ineens verwarmd, deden plots denken aan de vrouw die ik verloor, die mij met haar handen zo gelukkig kon maken. Je zal gemerkt hebben dat ik toen even bevroor, een moment die onze verbintenis…

ik zag op de bodem van een dekschuit een stukje zilver schitteren ik wist meteen dat jij het was!…

deze zomer bivakkeert hij aan de stroken van lakens en poëzie hij verkeert in een staat van hypothermie alles ligt buiten de tijd woorden verdwijnen alles wordt gezien alles bestaat alles wordt taal deze zomer treedt hij uit zijn lichaam zet hij geen voet buiten de deur hij is overal…

Jouw luidkeelse lach, haal ik onmiddellijk voor de geest, Ik had zo graag gewild, dat het leven voor jou draaglijker was geweest. Een lieflijke zachtaardige jongen, heeft besloten om verder te leven, op een plek hier ver bij ons vandaan. “Waarom, waarom, waarom; waarom is het zo gegaan?” Een onmogelijk vraag, heb jij uit ultieme wanhoop aan…

Schichtig kind kleine vogel gekortwiekt alleen in dromen verstrikt dribbelt gespannen van hier naar nergens heen. Kunnen vleugellamme vogels huilen misschien? zwijg onder de zware vleugels van verstikkende ouderlijke vonkenregens. Veilig dromen onder de tafel over echte ouders zij zullen haar halen als vogels met gespreide vleugels…

toegankelijkheid is niet in afstand af te meten kon ik die laatste bij zijn die in je honing mag verdrinken, maar mijn nauwkeurigheid ontbreekt me die juiste bloem te vinden in wederzijds vertrouwen die om een illusie smeekt, verlos je van mijn wurgende blik, kijk verder dan mijn onbeholpenheid, en als ik daarin stik, is dat in liefde opgedragen…

Vincent wil nog wel eens een beetje melig uit de hoek komen.…

Vincent had een homofiele vriend die ook als schilder naam had verdiend. Die impressionist bleek een syfilist en bovendien bijzonder bijziend.…

ons kind is daar zo min je sámen het jonge leven dat je samen schiep tot dat kleine wonder dat vincent geheten nu in jullie handen ligt ----- (voor vincent) vincent onwetend nog van wat het leven te bieden heeft weet dat de liefde van jouw ouders papa en mama dezelfde is die aan jouw oorsprong als basis ligt liefde zo sterk…

Mijn vader kijkt opzij Mijn moeder toont haar lach Ik weet, het is voorbij Het is wat ik vroeger zag Ingelijst staan jullie samen Zo oud als ik nu ben Jullie gezichten, jullie namen Ze gaven mij een stem Aan het bureau van mijn vader Door de jaren verweerd voel ik het nu nader Hoe de tijd ons verteert…

Je voorhoofd in vieren gestreken, gevouwen, gerimpeld, geplooid. Wanhoop, verbeelding, berusting, overleving. Een kwart negatief van je spiegelbeeld ben je niet zelf.…

terug kan halen je bent immers dood val ik tandenknarsend stil ik heb je niet gezocht waar was je in dat ongeziene gezin hoe kan ik je vinden wie was je ik heb je niet gekend ik weet niet wie wij waren op papier teken ik je uit verder reik ik niet nu ik je niet terug kan halen…

Het lage land waar slib en zand tezamen komen met wind bij eb en vloed, dat speels een zandhoop met wat gras verrijzen doet, verheft zich als een ereplaats waar vogels rusten mogen. De zee die gaarne neemt, knijpt soms een oogje toe door schitteringen op het eigen water en kent de rust waarin het pril ontstond, alsook de vraag, wat zal er blijven…

Je schilderde in blauw en geel de wereld aan je voeten Je wanhoop voor het leven versmolt met je eenzaamheid op de grens waar waan en werkelijkheid elkaar ontmoeten Je keek naar de sterren en de tranen bevroren op je ziel O wereld, bad je; heb erbarmen met mij, Vincent die al zwervend uit Gods handen viel Je korte leven werd een hel van niet…

In your midnight blue one could wander boundless to be lost among your stars until the morning dew when upon awakening to bathe in the warmth of your golden sun yellow embraced by the radiating elusive passion in your red how overwhelming your universe where I find myself drowning when layers of grays are shed.…

Een drankzuchtig schilder uit De Bilt is van de Van Gogh's helemaal wild de fles en Vincent zijn vast inherent zodat drank zijn talent niet verkilt.…