Alle inzendingen over ouderen

deze boom is uitgegroeid minder buigzaam nu gehuld in ringen eerder leven dat de eigen bloei besnoeit en langzaam op doet geven krachten getrotseerd gevormd door het verleden te lezen in verharde lagen die het tere binnen schragen tot ze eindelijk zijn verweerd de weerstand in het heden het opgewassen zijn vastgelegd in rimpellijnen…

ik heb geen vogel meer in de hand ze zijn vertrokken laagvliegend over het land natuurlijk heb ik ze geleerd zich weg te scheren pas na een puberaal proberen begonnen zij dat te leren toch zie ik ze graag cirkelen boven het oude nest maar het te vaak landen geeft soms wat stress uitgevlogen naar eigen huis en haard…

Ik zie een kleine mens halverwege de akker staan in een zachte najaarszon. Gebogen, bijna biddend. Hij ziet me niet. Zijn handen steeds opnieuw de aarde tegemoet, verzorgend, bewerkend, liefhebbend. Zijn lichaam in diezelfde schoot nu, omarmd. Als ons iets is geleerd, dat in de aarde niets sterft maar slechts wacht op nieuw leven…

je bent van glas dat in zijn matheid nog maar vage beelden lacht waar het bewegen nog slechts een schaduw is van het echte leven je krachtige lijnen zijn broos en breekbaar door de tijd geraakt het kristal transparante heeft na vele jaren zijn vitale flonkering gestaakt nog ben je niet gebroken maar in de warme middagzon verstrooit…

Ze krast nog van links naar rechts Van onder naar boven Het kleurpotlood onhandig vast Als bang voor de grootte Van hun hemel als 'n blauw vel papier Gaan ze met hun strepen beloven Trouw te zijn aan hun 'eigen levenslijn'?…

kon ik de tijd maar keren, keren terug naar toen.. opnieuw met jou beginnen, de dingen anders doen.. als ik toch had geweten, dat jij er maar zo kort zou zijn.. had ik het zeker anders gedaan, zonder het verdriet en de pijn.. de relatie tussen moeder en dochter, gaat niet altijd over rozen.. maar we hebben er het beste van gemaakt…

schommelen of op de wip sommige kunnen echter niet kiezen zij zullen dankzij dokterdealers verliezen concentratiegebrek en ietwat druk Relatine op recept uit handen gerukt ADHD rennend naar de apotheek eindelijk rust, zonder geschreeuw of preek Kinderen behoren te zingen schreeuwen, gek doen of spelen in ieder geval de drukte met zijn ouders…

kind van de rekening Dit kind geen pakje boter te halen in een tas te kneuzen en te vormen alsof het stopverf was. te kleuren naar jouw wensen te kneden naar je hand gestuurd naar vreemde mensen buiten de deur beland. pionnetje bespeelbaar als troefkaart uitgebuit spionnetje heel deelbaar twee kanten kneedt het uit. geduwd en uitgetrokken…

Ik wist het, maar kon je niet zeggen dat je onverwachts op reis moest een dief in het holst van de nacht me achterliet met te veel vragen Heb je niet meer kunnen vertellen hoe ik me met je verbonden heb in gedeelde tijd voor je zo verdunde je huid steeds witter werd Je ging als een luchtvaartballon dreef weg omhoog in de lucht zonder geluid…

Hij is volkomen veranderd door zijn oudste dochter Er is een tederheid die zelfs liefde niet wist aan te wakkeren…

dertig was ik (in 1963 was ik niet lelijk) de vrouw die me fotografeerde zei: nu moet je aan mij denken ontspan je lippen een gescheiden vrouw met vier aardige katten maar even dominerend als mijn Duitse hospita dus hield ik flink afstand ze had een donkere kamer waarin ze mij heeft ontwikkeld zelfs uitvergroot (later ingelijst hoelang…

Zijn verleden torst hij al met zich mee hij is nog maar negen erg druk adhd en eigenlijk verlegen De storm drijft hem alsmaar voort kan zich niet concentreren Ook al is hij slim genoeg uit die boekjes kan hij niet leren Hij wil best graag het maakt niet uit alles wel proberen liefst met zijn handen stap voor stap kunnen…

Als een kind reisden we rond langs wilde bossen om te dwalen in de duimelotverhalen die verkleefden aan het hout Waar het stout ons niets kon schelen voor de takken die wij braken en de draken die wij staken met Sint Joris en de schout Nee - nog even zou de zon het zoete smelten ons besparen ook al jokten we de jaren voor ons uit - we…

het lachen in de herfst verleerd bijna vergeten dat het er was als mossig groen en vochtige aarde dat leven doet jouw hand op de mijne de kinderen in de bladeren wervelwindje van leven een zomaar zondagmiddag en nu nu ze groot en bijna weg zijn vallen de bladeren weer slaat regen ongeduldig tegen hetzelfde raam van waar ik je lopen…

papa mama, Nee ik wil niet, nu niet meer Ik wil niet praten steeds maar weer, Het is je eigen fout, je eigen schuld, Ik wil niet praten, al heb je nog zoveel geduld Het is mijn leven, mijn verdriet, mijn moeilijkheden zie jij niet. Ik los het zelf wel op, daar heb ik jou niet meer bij nodig Jouw hulp is voor mij helemaal overbodig. Dit…

De vervliegende tijd vervormt de lijnen van hun lichaam van strak en fier als kathedralen tot knusse aanleunwoninkjes 't gevolg van gezegende arbeid gedragen vruchten en tegenwind De kleur van het leven is gebleven ondanks de langstrekkende kelken waaruit soms bitter, dan weer zoet genipt of gulzig gedronken wordt het paar, gespaard en…

Een kunstgebit, een glas en wat tabletten Zo ging dat vroeger, schoon duurde maar even Nu wordt oma verwaarloosd bij het leven Geen tijd om er de tanden in te zetten En valt haar oude hart straks plotseling stil Geen mens die haar dan nog beademen wil…

soms hoor ik nog het zachte ploffen van je dobber alsof ik jou tussen 't riet ontwaar terwijl het beeld verbleekt de zon hier warmer schijnt weemoediger ondergaat waar je verstrooide lichaam met de tijd verzonk, je ziel voorgoed met je oude stek verweven blijft…

Op onze trouwdag werd ik genoemd: “de dochter van”… Maar jullie konden hierbij niet getuigen. Toen onze kinderen ter wereld kwamen, werd ik “de moeder van” Maar jullie hebben je kleinkinderen nooit kunnen zien. Voor mensen van vroeger ben ik nog steeds de dochter van Maar voor mensen van nu zijn jullie slechts een verhaal Een zwartwitte trouwfoto…

‘Ze hebben deze aarde eerder bewoond dan jij en ik, zijn ouders voor ons, broer en zus. Lees aandachtig de namen van hen die liggen in lange rijen geladen in stalen sarcofagen rug aan rug in cocons van karton tot iemand hen ontrolt tot namen in jaren van weleer en eeuwen geleden en begraven.…

Mijn jong ’k Ben blij Dat jij er bent Jij geeft mijn leven waarde Zonder jou Bleef er de vraag Waarom ben ik op aarde Jouw komst Was een gedroomd moment Meer was er niet te wensen Nu ik je ken Staat voor mij vast Jij bent de top der mensen Dus zeg ik je Nu nog maar eens - Niet dat ik dat verander - Jij bent mijn grote, lieve vriend…

Een vrouw. En kinderen. Duizend mensen daarbij waarmee je om moet gaan. Hoe langzaamer het hart gaat slaan hoe voelbaarder worden de grenzen van zijn gebied. Het eens intense verlangen om door het bestaan de weg in samenhang te gaan - verviel het, met veel andere wensen? Wat ridders deden doe 'k vandaag - een draak verslaan, molens bevechten…

hij heeft de spiegels te hoog gehangen geen kijk meer in het omlijstend zelfportret het geheugen wordt bevroren wat het vasthoudt dooien en craqueleren als een oud schilderij terwijl de dood op schootsafstand kwam vroeg de oude man zijn zoon hoe ziet mijn gezicht…

de dagen zijn voorbijgegaan in vele lagen van bestaan natuurlijk was er groei de grond geploegd geschoond van stronk en steen langs elkaar heen in een verdeling die seizoen en rol gebonden was tot eigenheid wat ruimte kreeg en verder woekeren bleef het samen schouwen leek op houden van liefde bleef faalangstig bang tijd rijgt…

Steun en hulp geven, er altijd voor je zijn. Spanning in de metro, ruis op de lijn. Ruggen tegen elkaar, geen gepraat. Hoofden afgewend, toch volg ik jouw gelaat. De ondergrondse spiegel toont jouw bezorgde blik. Onzekerheid, nerveus, jij boos en stil ben ik. Jouw mooie plaatje lost snel op, nieuw daglicht dient zich aan. Ik zit hier aan jouw…

wij deze weg zijn ingeslagen, zijn de zwaluwen weergekeerd is de jasmijn diep uit haar slagaderen gaan geuren is de sneeuw op de top- pen gesmolten sinds wij deze weg zijn ingeslagen is een man geluidloos achterover getuimeld door de lucht die we in- ademen ach, het is alle lucht van de aarde over- weldigd door het iele ge- luid van…

Voor mijn kinderen Ik wilde dit voor uw leven geven, Dat blad en boom en struik uw vrienden zijn, En wolkenspel en blanke maneschijn. Ik wilde dit zoet weten u toebrengen, In lucht en zee en aardrijks diepe schacht, Woont een geheim, dat op uw komen wacht. Ik wilde dit licht schenken aan uw ogen, Waar gij ook wacht of aarzelende staat,…

ineens zijn ze dan zo groot Dat ze zelf hun potje koken Hun wasje draaien Hun kamer stoffen en zuigen Gaan verkeren En ze je niet meer nodig hebben En hoe groot is dan je vreugd Als ze bellen Gaan vertellen Van de kookkunst Van hun lief Van de studie Van het feesten En ineens zijn ze dan zo groot En dat is goed Daar groei je van Als ouder…

Op verzoek geschreven voor de ouders. Een hartekreet van de ouders van een verstandelijk gehandicapte dochter. Misbruikt..... Uitschreeuwen, dat is wat we zouden willen, Gillen, huilen, steeds maar weer. Onmacht brengt ons steeds aan het rillen. Oh mijn God, wat doet dit zeer!…

Rode haren, grijze draden Nog ongekamd. Achter op je hoofd een vogelnestje. De duster nog naar slaap geurend Je ogen wakker en moe, De koffie, al op, Aan je derde bakkie toe. Maar eerst douchen,…