Alle inzendingen over over het graf heen

Het knerpende grind de fluitende vogels begeleiden je ten afscheid op je laatste reis Ik slik de brok in mijn keel hardgrondig weg Het grind knerpt, de vogels zingen Een steen op jouw graf een steen op mijn hart Het grind knerpt de vogels fluiten Ik voel alleen maar diepe smart…

Geen gladiolen op de laatste dag: Maar toch een bosje bloemen - op m’n graf. ------------------------------------------------ …bij de Vierdaagse zijn twee doden gevallen. Enkele deelnemers begrijpen niet waarom het evenement is afgelast……

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

jij en ik groeiden aan de zonzijde van het vrijgekomen land de nacht viel langs glooiende trechterheuvels enkel ons einde droeg een krans van stenen in de oase van samenhorigheid stapte ik over ijzige dagen en zag hoe vlak keien mijn graf omsloten in de weidsheid van stilte vlak voor het portaal naar een vrije wereld…

heel mijn leven moet ik geven aan de dingen die wij kregen maar vandaag geef ik je leven met de bloemen op je graf. 1975.…

met lege handen graaf ik kuilen in mijn achterland tracht mij bloot te leggen waar ik ben gestrand een vrouw met eigen denken innerlijke kracht die zichzelf verpandde met alles in haar macht gedreven door hormonen en wat er werd verwacht wroet met gezouten vingers in haar vertrapte hoop vergleden zandkastelen waaruit mijn ik weg…

gestorvenen zijn hier sinds lang verschenen zo onbevlekt tast het licht der eeuwigheid rond dat het ons van hoop en vreze ons bevrijdt elk open graf heeft ons losgemaakt in hogere machten wie weifelend nog de nissen stond aan te wijzen met een glimlach de stenen afvoelt waant zich plotseling tijdloos in herinnering van antieke mijmering…

Als ik niet meer adem omzwachtel dan mijn lichaam met herinneringen en begraaf me in het vluchtige van je gedachten beitel mijn naam in de tijd die we samen liefhadden lachten en waren mocht dat niet gaan delf dan een slaapplaats in de aarde waarin ik dromen kan maar alsjeblieft… plaats geen kruis op mijn graf of een dekplaat met…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

de kleine vingers plukten lief zo lief handjesvolle blijdschap straalde; geel in wit kantjes bloosden langs de roze snit van een volle zomerjurk mijn glimlach rond haar witte haartjes en ik, die langs de bermen hurk in alle kleine jaartjes -vroeger toen de wereld nog niet rustte in haar graf…

Mijn bevinding met je graf wroet rond in je geboren zijn spreek de morgen tegen verzacht je koude wang keer haar naar de mijne houdt schuil wat zich kan verliezen het zien kent geen oogopslag maar koerst met een geheime ladder naar beneden reikend tot de wortelmond zwanenzang ritmisch sterft door verstikking mijn eigen naam verstomt.…

We gingen tegen Denemarken af, En staan nu al met één been in het graf.…

Bent stapelgek met haar, Ze pubert, dat is het hele verhaal, Maar voor een meid van veertien Eigenlijk volstrekt normaal - Zo graag houd je haar nog vast Terwijl je weet dat loslaten In blijvende verbondenheid Het maximaal haalbare is - Wees daar dan tevreden mee, Verbondenheid met haar die je liefhebt Van haar wieg tot jouw graf…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

hij staat op zichzelf de terpentijnboom ik moet naar hem kijken iets verderop vind ik altijd jou en het ondoorgrondelijke graf dat beschutting zou bieden een rusteloze plek waar ik jou en onze verscholen verhalen steeds opnieuw zoeken wil het gaat hier over alles hier komt alles samen met jou ik schrob tot je naam helder…

in het berglandschap uitgestrekt en kaal brengt een onderaardse stenen trap een graf aan het licht onder de geschilderde sterrenhemel twee lichamen bedekt met een gaas van ragfijne zilverdraden majestueuze maskers van goud rusten op de plaats waar ooit hun gezicht was uit het zand van vergetelheid gegraven onherstelbaar…

Ieder mens is eigenaar, van zijn eigen leven, tussen wieg en graf. Leven is kostbaar. Garanties biedt het niet. Koester het vandaag de dag. Zie hoe toeval, steeds opnieuw, verandert in bedoeling. Bescherm al wat leeft. Nu! Nog voordat je ons leven, ongeleefd en ongewild, aan ons aller leven, terug moet geven.…

ik wacht staar hang geeuw slenteren werd mijn nieuwe wandelen in het westen verdwijnt het schrale licht dat nog nooit op iemand wachtte ik keer op mijn stappen terug thuis zwijgt de mailbox als het graf mens noch nieuws onder de zon dag en nacht dicht ik de kloof sinds jij er niet meer bent…

we zagen hoe een blind vuur hem verbrijzelde hoe de snelheid van zijn vernietiging aan roofvogels in duikvlucht evenaarde hoe de vlammen en de dood als vrienden dansten met elkaar boven vouwt de lucht zich open een baan van licht valt op het rusteloze graf van de lange ijzeren slaap we noemen je naam weten wie je was…

Je was pas halverwege en misschien nog niet eens daar toen de aarde je weer opnam Ik wilde je vertellen over passie en verdriet want ik dacht dat ik dat meende Mijn pose was een valse en jouw passie pijnlijk echt maar je zweeg en liet mij praten Pas sinds ik aan je graf stond en geen woord meer zeggen kon hoor ik telkens weer jouw fluister…

Witte zachte bloemen bloeien op je graf en naast je kleine steentje de teddy die ik je nog gaf Ach, mijn lief klein meisje dagen gaan voorbij maar in de zware nachten dan huil ik je weer bij mij Dus kuis ik nu de plek waar jij zachtjes rust en wacht in mijn gedachten tot jij mij eens wakker kust…

Het menselijk geslacht valt als de blaadren af: Wij worden en vergaan, - de wieg grenst aan het graf. - Daartussen speelt een droom een treurspel met het harte; De smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte; De koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer; De dood blaast op het spel, - en beiden zijn niet meer.…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

ik heb gestreden voor perfectie geleden onder foute kleuren in een vals perspectief heb met mijn penselen gebeden ze het fijnste linnen en de mooiste pigmenten gegeven maar het doek oogt dood en heeft de stilte van een graf onder een vale zon zonder vitale kracht toch hoop ik een dezer dagen de streek te kunnen maken die…

Er woonde in Jemeppe (Een plaatsje dicht bij Luik) Een graaf die Vlaams en Frans sprak En bovendien nog buik. Vlaams sprak hij met de boeren En Frans met de pastoor. En met zijn knechten sprak hij Vlaams Met Frans er tussendoor.…

Lang heb ik op die kracht gewacht de inhoud van een woord geeft denken diepe zin aanvaard niet altijd de eerste mogelijkheid graaf dieper en besef dat juist de moeite en het zweet een woord die kracht die spanning geeft dat in gedachten verder leeft als nooit gedacht en nooit gehoord DE OPLOSSING was juist dat WOORD…

tussen wieg en graf spelen dromen in de golfslagen van dagen vandaag in de nacht heeft de hemel de aarde tot stilte gemaand de maankracht heeft haar gekust in de helderheid van haar ziel sterren braken los glanszacht in serene stilheid in de nerven van het nieuwe leven waarin het verlangen zich schetst uit de poriën van nieuwe fundamenten…

Het huis is nu leeg en kaal Einde van een familieverhaal Klaar weer voor een nieuw begin Ik vraag mij even af: wie komen er in De herinneringen die neemt niemand mij af Die neem ik mee tot in mijn graf En later durf ik vast een keer de staat in te rijden Om weer even terug te denken aan vroegere tijden…

We krijgen eindelijk de gouden plak Die ons een eeuw geleden werd ontnomen Ons bootje was als eerste aangekomen Maar daaraan had de jury destijds lak Reactie van de sporters uit hun graf: 'Nog even en dan gaat het dak eraf!…

Met overdadig van iemand houden, tormenteer je Jezelf Doet jezelf tekort in zowel woord als daad Een kwelling die voelt als terreur Aanhoudend mijn eigen Graf delf Ongewenst. Gewild. Leef! Vóór 't voelt als verraad Een duivelin zonder vleugels als feeks zonder gewaad De helft Van al het goede is Verworden tot kwaad…