Alle inzendingen over papier

Drijvend in mijn bootje van papier heb ik geen gedachten... Morgen is nog zo ver weg…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

Ik ga naar de politie: geen papieren, mevrouw, Hij had ze niet bij zich! Ik mocht hem niet meer zien, Dit doet mij verdriet! We leven in een vrij land, Voor sommigen dan. Voor mij geldt dit niet! Liefde kent geen grenzen en gaat overal doorheen. Ondertussen zit ik hier moederziel alleen!…

Er ligt papier en andere troep. In de berm, onder de bomen. Hier is de straatnaam "Gooiseweg" Wel wat al te letterlijk genomen.…

geschiedenis her en der een pallisade van vergulde ruggen het hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder van het verleden het landschap van verzwaard papier…

hij zou nog lijden onder wat residu uitgestrooide lichtjaren enkel in zijn ogen was hij sensatiezuchtig het sterrendom onderschreef zijn schitteren niet het hield niet van georkestreerde doeningen hij richtte zijn wanklanken aan het verkeerde melkwegstelsel was hij maar blind geboren het woeien in de bomen zou hem als snippers papier…

Wie zal mijn vel nog lezen krakend uit zijn voegen alles besloten op het perkament van eeuwig groeien zal mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten…

Hoe het is een vel papier te zijn je zuigt er het harde bruin uit zucht jezelf een azuren hemel beslaat de gewelven met ranke houten planken en speelt er koning over een zelfverzonnen rijk en als je een dagje ouder wordt veeg je alles weer uit zoals de krop in je keel…

Dichten ontstaat en doet ogenschijnlijk niet uit te spreken te bevangen of op te schrijven gevoelens en gedachten, ditjes of datjes zwichten en neerdalen op papier en geeft ongelovelijk veel plezier alhier!…

Men kan geen pijn met venijn bestrijden als woorden mijn ziel gevangen houden Mijn handen zijn als perkament Mijn tranen vloeien als inkt op een oude huid die de winter draagt als een koude jas Kan ik schuilen achter een papieren muur? Of in het vuur der waarheid dat smeult op een zwakke plek?…

, Nou, eigenlijk geldklopperij "Maar het is voor het goeie doel" Het is vast allemaal waar maar die berg oud papier, 't is belangrijk dat ik 't spaar, is goed voor de vogelvereniging maar, al dat papier, hier door de bus dat is toch een heel bedrag en kapt u voor de familie Jansen Alstublieft even één boom per dag?…

men grave niet te diep in de onderliggende motivatie bij het liefdesverkeer gewoon doen dat is het beste je kunt het later altijd nog recht praten of zette het naar keuze direct bij het oud papier…

jij laat witte vlinders vliegen uit het zwart hebt ze aangelicht hun vleugels geschikt in letters doen ontwaken na het lange slapen op papier op zachte zinnen wieken zij de zon tegemoet in zwart staat hun boodschap als groet…

Het zijn mijn vingers die het blad doen leven, niet op geheven, maar ze laten bloeien in de goede aarde en door de zwarte pagina’s steeds weer om te slaan, in de nachten schrijf ik op zwart papier, waarop letters oplichten door de vrije gedachten hier ver vandaan, ik omhels de stille woorden zoals ik gisteren heb gedaan.…

Alles is vergankelijk zo ook een gedicht schijnt het zonnelicht lang op het papier dan verdwijnen de letters één voor één niemand weet waarheen jij bent de woorden kwijt en het gedicht is verleden tijd.…

Leeg was dit vel, tot ik het vulde met woorden. Holle woorden van leegte. Het is vol, geschonden. Om nooit meer leeg te kunnen zijn.…

dat verkeerd waardoor ik niet bewegen kon ze maken vleugellam dragen angst voor morgen aan ik kan er niet mee verder gaan verlies de dagen en mezelf ik zoek stilte in geluid wil met jou zacht fluisteren zal altijd naar je luisteren jij hebt mijn ziel mijn geest heb ik nu leeg de ruimte wil ik vullen met plezier woorden op een dun papier…

M'n hart, heeft een vriend maar dan als 'n pen die pompt in plaats van bloed de inkt vooruit zodat het op papier weergeeft wie ik ken soms gevoelig maar zo kwam het tot dit besluit mijn gedachten, laten voelen wie ik ben.…

Andermaal lees ik jouw brieven is het een omarming van een afscheid of de terugkeer van jouw lange reis met gesloten ogen voel ik jou weg blindelings volg ik je als een magneet bij elk woord wat mijn wijsvinger aanwijst. De brieven die jij hebt achtergelaten na inzicht om jouw droom te ambiëren verloor ik mijn rust op…

De inkt, die vloeit zo op papier en zet ze zo samen op de juiste plek uiten, soms op de verkeerde manier iets waar ik nu nog veel aan werk. Het bloed stroomt net als mijn pen pompend vloeit het langzaam door schrijvend over hen die ik ken blijft hun leven vaak in mijn gehoor.…

en ging aan de zijkant staan ik overspoelde je met dromen de echte dingen heb ik nooit gedaan jouw wereld is papier mijn voeten kreukelen je vouw mijn handen zijn te grof voor jou houd jouw papier ook van mijn hout…

je bent de woorden kwijt maar stilte blijft haar letters steeds dicteren je kunt je niet meer concentreren op de tekens die verschijnen op het wit papier het scherm hier staat vol met vreemde talen waarvan je de betekenissen niet kan binnenhalen geef mij je hand laat ons samen schrijven zo kunnen we de onrust uit de…

de octopus tentakelt jou en zuigt zijn noppen vast spuit inkt op maagdelijk papier vlekkend op a-vier je zinkt in troebel water waar stilte schreeuwt om later het zicht is woorden kwijt als angst met morgen strijdt kom zwem met mij de warme golfstroom de octopus is slechts een tijdelijke droom…

nou niet om het treuren er is altijd een vangnet is jammeren afgeleid van jammer jij leeft in een donker dal en wil het in mijn schoenen schuiven achter iedere uitgesproken zin schuilt een onuitgesproken gedachte zo komen we er niet uit ik deed het volgens jou dus fout en nu ben ik het helemaal zat bekijk het maar, zet het maar op papier…

in de zee over de rand van het papier en morst over tafel Het pak tekenpapier zuigt het water omhoog naar parallelle werelden 't onderhuidse ontsloten…

De schrijver krast op papier. De archeoloog in de bodem, op laag na laag. Beiden krassen in de oppervlakte van de tijd.…

Op een morgen werd ik moede wakker daar zat hij heel kwik mijn makker aan de rand van mijn bed had hij pen en papier naast mij gelegd. hij zat eigenlijk al in mijn oor te fluisteren en ik niet aandachtig aan het luisteren maakte hij zich heftig kwaad -het wordt tijd dat je eigenlijk opstaat.…

iemand in het speciaal iemand zoals jij jij bent mijn mandarijntje in papier…

voordat dit alweer vergeten is dienen we onze namen onze plaatsen van handeling te herhalen onze zinnen op te tuigen het boek niet dicht te slaan elke bladzijde te koesteren elk woord de geur van papier en inkt op te snuiven de datum na te vragen een vogel na te fluiten door bij wijze van spreken heel hard iets onwelvoeglijks te roepen…

eigenlijk is de naam (kladblok) blocknote maar een ordinair gegeven het papier waaraan de dichter zijn bedenksels toevertrouwd vereist een poëtischer naam hoeveel woorden lopen er niet stuk op het toch enigzins botte woord 'Block'note als op een blinde muur die nietsontziend een wig drijft in het lopend vuur dat dichten heet het…