Alle inzendingen over parelende traan

Het is onbegonnen werk te dralen over tranen te vieren over harten maar het is zo stil in mij. Nooit begrepen, nooit doordacht gevoel binnenste buiten parels rollen over mijn wangen want het is zo stil in mij. Geen behoefte aan wat dan ook muziek is genoeg voor mij waar gedachten wegdwalen dat maakt me nog stiller.…

Laat bij mijn graf geen tranen vrij, Ik slaap daar niet, maar ben nabij. Ik ben de streling van de wind, De open ogen van een kind. Ik ben de sprankel in je vreugd, Ik ben de overmoed van jeugd. Ik ben het krieken van de dag, Ik ben de parel in je lach. Ik ben zonlicht op het graan, Regendruppels op het raam.…

Het is een stil geheim dat vloeibaar goud onzichtbaar stroomt in langgerekte sporen van de dorstende aarde Dat de wind de tranen droogt bomen krakend ter aarde vallen zout als parels ligt op een bed van kale takken Dat de Tijd hier geen eeuwigheid meer heeft om besef te laten rijpen want het noodweer loeit met druppels van tranen dat…

Geeft niet. Eigenlijk vind ik het fijn, hoe Moederdag dit jaar herleid is tot de essentie: De kinderen zelf als mooiste cadeau. Met hun bezoekje, bij sommige mama’s voor het eerst in weken. Met hun liefde en genegenheid, de schoonste dingen in het leven. Ik heb er meer van gekregen dan ik ooit had gedacht. Weliswaar, nu we toch bezig…

Ik moést ze zien de glazen parels en de dauwranden op de notenbladeren allen kaal aan krachteloze takken hangend. Deze novembermaand glinstert onverwacht het wakke, zware wegen uit grauwe en wachtende tuinen en zelfs eindeloos schitteren nog de brandende pompoenen. Zo wil ik het ook wel: doodgaan met frêle, zere parels op de rug.…

eerst een korrel zand nu laag voor laag opgebouwd de oester vormde de irritatie voor hem tot mooi in onze ogen…

Graag zei ik, en het ijs was gebroken het voelde daar zo veilig en vertrouwd twee weken later lag er een rouwkaart met de tekst : Een parel in Gods hand.…

dans dans voor mij hier op de grens van het getij je bent mijn ebbe en vloed de schelp die op het strand zich vlijt het parelmoer waarin ik naar je kijk als je voor de eeuwigheid met mij vrijt…

omsloten spoelde jij mij aan in ruisende stilte herkende ik jou zag ik golven in je ogen indrukwekkend jouw lieve glimlach hart werd zonneklaar een lied bezongen in woorden van diepzinnigheid met wuivende zwarte haren en door de poriën van je zwoele lichaam druppelde je mij naar binnen zeilend op de bovenstroom liet je me blozen toen je parels…

Je hemelsblauwe parels keken dwars door me heen Een kostbaar wit kraaltje smolt in mijn champagneglas Ik proefde begeerte in je vreugdedans Woordloos dreven wij in een luchtige bloemenzee…

jij veilig, groeiend diep in warme waterstromen als een parel in een oesterschelp samen één mijn armen omhelzen je kloppend hartje gehuld in water wiegend, troostend praat ik tegen jou en zeg zachtjes jouw naam schelp gaat open daar ben je, parel, zo zuiver mooi nu wieg ik jou in mijn schoot mijn parel, en fluister nog steeds…

Als een zilveren parel gloeit de zon nog even na met haar roodgouden licht dat glanst over een kalme zee Nog even en haar taak is volbracht dan verdwijnt ze en neemt haar glans mee achter de horizon in het donker van de nacht…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, of beelden van jouw golvend haar in het levendig licht van je ogen, en mij in vervoering raakt mijn obsessie vanuit de vingertoppen, een strelende gebaar van verwachting, parelend op beide lippen Als ik hiervoor een gevoel kon vinden…

Het “Meisje met de parel” schrok zich rot Vol op de mond wou deze Belg haar pakken Maar in zijn poging bleef hij voortijds plakken Een blik tomatensoep was toen zijn lot Voor hem staat altijd het klimaat voorop Al heeft hij wel een glasplaat voor zijn kop…

Grijpgraag betranen parelende dauwdruppels haar huid. Kussend sussend glijden ze over haar zijdeachtige bedradingen. Gele vingers zonnestralen 100 den kleuren reflecterende regenbogen in haar levensweb. De dageraad die eindeloos verzuchtend haar adem inhoudt omhelst beginnend ochtendleven.…

ik zei je al 'dag' voor ik je kende een groet voor ik wist wie je was waar het hart vol van is vindt een mond soms geen woorden maar vandaag heb ik je voor het eerst ontmoet zoekend naar verborgen schatten dansen wij als katten om de hete brij ziende blind zijn wij en tasten in het duister naar die ene parel in het knarsend grind…

wangen, traan voor traan ik dacht even dat ik mezelf zag staan maar het waren grillige vormen van wolken die voorbij gaan…

Soms zit ik zo vól emotie dat ik m'n tranen niet kan temmen en als ze vloeien ik écht niet weet hoe ze nu nog af te remmen. Want als ze rollen langs m'n wangen begrijp ik toch eigenlijk niet: kwamen deze zilte parels voort uit intense vreugde of tóch m'n stil verdriet?…

Hoe vertaal je al je parels tot het dienen van ons mens, zonder te vervallen in een grootsheid? Vanuit bescheidenheid de diepte van je bron. Ieder leven, iedere parel is zo kostbaar, dat je het benutten wilt. Deze parels draag je in je. Wetende dat ieder wezen zulke parels bezit.…

Waar diamanten tranen van herkenning aaneen geregen parelen, onzichtbaar verweven met draden van puur goud Waar bronzen klokken zonder wanklank hun helder geluid in echo laten weerklinken Daar kan ik mezelf zijn, ondergaan en bovenkomen, mij wentelen en keren, Geloven, vertrouwen, eeuwig op bouwen, omdat ik mezelf kan zijn in jou…

ik ben alleen ik ben alleen geweest niet altijd echt niet het is waar als je alleen bent luister je eerder huilend naar muziek de tranen die niet eens in je ogen springen maar zo'n beetje parelen langs je wangen terwijl iemand piano speelt iets van Bach of wat ook of een vrouwenstem die zingt over verloren liefde pianoaanrakingen…

in tranen verwatert verdriet vloeit langs je wangen naar niemandsgebied ze schonen gevoel in het rond van parels etsen je huid op weg naar hun doel ze kennen de wegen stranden op lippen in het proeven van zilte neem ik zacht je hand je schokschoudert nog met mijn arm om je heen je huilt voor ons beiden weet je bent nimmer alleen…

neergelegd eens zal jouw traan worden veranderd in een glinsterende parel bewaard in een heilig doosje alle narigheid eeuwig voorbij door Jezus beloofd wat een wonder aan jullie allen en mij…

Mijn roep om hem wordt nooit gehoord het geluid verdwijnt op het bewegen van de wind stormerderhand heeft hij mijn hart veroverd golven overspoelen verstand dat ooit gedachten liet winnen van emoties verloren in de vaargeul van het leven brengen ook dit keer eb en vloed zoute tranen geluidloos verweven met parels…

Zweetdruppels parelen van een ebbenhouten huid op die van ivoor twee paar donkere ogen ontmoeten elkaar in de hartstocht van het moment lezen liefde als handen en voeten elkaar krullend omhelzen in een woeste dans zweet parelt en warme tranen genieten………zij …hij…wij…ik…jij het wordt lente fluistert de wind koelte door het geopende…

Als ik aan geliefden denk die zijn heengegaan, verlaten zomaar spontaan stille tranen m'n ogen die als parels rollen over m'n wangen dan vraag ik me af of er een formule bestaat voor gemis en verdriet is het dan tijd die het draaglijk maakt of niet...?…

gesloten als een oester deed zij niet van zich spreken wachtend op de visser smachtend naar een teken opdat haar hart, een parel, juist zou worden bezeten bang te worden beschadigd bang te worden vergeten (met dank aan “lizzy” voor haar “oester”)…

De zeldzame parel die alles beter maakt laat zich niet zomaar vinden Je moet naakt in de regen hebben gestaan, ziende zijn in een wereld vol blinden Je moet geluisterd hebben naar de stilte Berusting tonen in je verdriet Je moet geleefd hebben in de stilte voor je ware schoonheid ziet…

Nooit kwam ik een parel tegen. Gevonden is nu de diamant. Ik vond hem in eigen land. Ik trad mijn eigen lichaam binnen. Daar kon ik aan schoonheid winnen. Op wegen van verdriet en smart. Vond ik de parel diep in mijn hart. Ik draag die grote schat nu mee. Geluk is er: zo groot als de zee.…

buiten kijk je meer dan levensgroot naar binnenhof en ridderzaal denk je in de verte misschien wel delft waar je kleuren en mysterie zacht gloeien tegen de duistere achtergrond van je tijd waar de onschuld van je jeugd vecht tegen ontluikende gevoelens een eeuwige parel schittert in den haag springlevend in stille tijdloze schemer…