Alle inzendingen over platte grond

zoveel gronden om te liggen in een veld van lavendel op een pindakaasvloer of op een tapijt van porseleinen zonnebloempitten neerstrijken op vloeiende vloeren van blauw roze en perzik of op het witte tapijt lig je graag op een met zout bestrooide vloer of land je liever op gebroken vensterglas het is een kunst om de…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

Er zijn geen logeerkamers want het land is te vol voor een paradijselijk bestaan De dorpen wapenen zich tegen nieuwkomers ze zijn niet nodig Ze moeten verder, naar de harde grond van de bergen, aan de rand van het Noordparadijs of in een bocht terug naar het zuiden, nergens welkom, nergens is er genoeg melk en honing, genoeg plaats…

valt op zijn plaats De wolken links, de zon rechts En ik er middenin Maar voor nu heb ik jou Die me op de plaats houdt…

Klaproos in al Je teerheid in een Zachte rimpeling Van zomerwind Weergegeven in Pastelkrijt, die Op tekenbordformaat Tot leven komt - Donkerrood dat Levensecht scharkeert Met het zachtste karmozijn Waar nu net het licht Op valt in dunne Streepjes aangezet Met een paar korrels Krijt die achterbleven En aangeven Dat je…

Die al zo lang Zijn eigen ik is Kwijt geweest, zoekt naarstig Naar wie hij geweest is, Wie hij geweest zou kunnen zijn, Naar waar hij gewoond heeft; Een steen kiest hij uit Om in contact te komen Met de materie, in haar Te vinden waaruit hij bestaat: Hij pakt de steen, legt zijn Hand op haar, en voor hij Begonnen is met het…

K on ‘k maar drie meter in de hoogte springen S pring ’s in the air: zo’n vogelvrij gevoel! T raag, niet te snel, de zwaartekracht bedwingen A mper ten prooi aan Gravitatie ‘s Pull O mhoog, omhoog, en even blijven hangen P al naast een eekhoorn die ik een nootje geef S traks zorgt de pure kracht van mijn verlangen P op-pop dat ik als een kurk…

Wat opvalt bij wat neervalt is de zwaarte en daardoor hebben bevers platte staarten.…

Hij is de Weg, die leidt langs Bethlehem, de Waarheid, is er al plaats voor Hem? het Leven, na Zijn plaatsvervangend lijden gaat Hij de Zijnen plaats bereiden. Stel dat je als Jozef met je hoogzwangere vrouw verwachtingsvol op zoek bent naar een veilig onderkomen word je dan ook graag bij de hand genomen?…

ben ik op mijn plaats of onderweg juist onderweg ben ik op mijn plaats…

Het waardige verdriet van zoveel Noren In al die  bloemenmarsen uitgedrukt Maakt dat zijn helse daad toch is mislukt Want overal op straat kun je daar horen 'In ons land is er plaats voor iedereen', In zo'n land wil ik wonen, nu meteen!…

Sterker dan ooit, positiever dan eerst ben ik je niet vergeten Ik heb het verdriet een plek kunnen geven En nu is het goed.…

Thuis had ie stereo in HD En in zijn eigen bioscoop Keek hij films in 3D - Maar zo gauw hij zijn mond Opendeed klonk hij zo plat Als de beeldbuis Van zijn LCD-TV…

neemt zijn of haar plaats en rol in de tijd der geschiedenis in! Het ligt vast, om los te laten. Elk denken, ieder onderhandelen is belangrijk genoeg, om weg te laten.…

Rond zou hij moeten zijn met het perspectief van een circulerende horizon waardoor het daglicht regelmatig het donker vervangt Maar het lijkt of de nachten de dagen meer en meer verzwelgen waardoor het licht nog wel schemert maar de zon niet meer verwarmt Plat, de wereld is plat en als je de rand nadert staat er geen bordje pas op…

Tante Leentje van der Krieke bleef haar leven ongetrouwd en haar nichtje Annemieke vroeg: ~Heeft u dat nooit berouwd zo te leven in uw eentje zonder man over de vloer?~ ~Ben je mal~ zei tante Leentje, waarop ze haar nicht bezwoer: ~Mijn kachel rookt, de goudvis drinkt en Hector blaft me af en stinkt en Kareltje mijn ouwe kat gaat bijna…

ik reis met een steen in mijn twijfelende schoen de andere stapt vastberaden door omdat wij niet anders kunnen ik laat niets anders achter dan de unieke afdruk van mijn onbestemde voeten zegt een stem dat ik plaats mag nemen als ik ergens blootsvoets strand op de wereld?…

was niet dat gras eikenbomen die tot de hemel reikten paddestoelen oneindig veel dat alles was ons deel weet je de zon was gewoon geel de sterren flikkerden in de nacht en de maan helder als glas weet je dat als ik naar je kijk hoeveel het me spijt dat jij part noch deel had aan dat verleden dat jij zult moeten vechten wil jij je plaats…

In de wei lopen vijf ooievaars pikkend rond en ook wat reigers. Die twee groepen houden met eerbied grote afstand.…

bloemetje langs de weg auto's razen voorbij eentje ging van de baan slachtoffer had dikke pech bloemetje werd daar gezet bloemetje langs de weg verdriet in de grond plaats niet verliezen wil nog blijven leven nu eens verwelkt, dan weer vers…

verticaal haaks op horizontaal valt de regen op de grond akker weiland bomenlijn liggen wel parallel plat fel spatten druppels erin snel van grote hoogte weg met droogte het drinkt in doorweekt en de aarde kweekt…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Het voorjaar stierf, gelijk met jou werd leven simpel bestaan langs lange dagen en door donkere nachten raakte duister zelfs het laatste licht kwijt de winter komt steeds nader en kou, slechts onderhuids verwarmt door af en toe een zachte glimlach van herinneren, bevriest zelfs de laatste dagen springend van wak naar wak snijden…

en de grond verliest verkiest de morgen dag na dag wolken schrijden haasten mijden vastheid die niet is de grond verliest en kent slechts waarde in de droom die ons beziet en laat voor wie we zijn…

Twee handen woelen in vochtige bosgrond Een stem. 'Tien dagen geleden - hier - veertig of vijftig.' Binnen de jaarringen is dit moment nog geen tiende millimeter dik. 't Graven stokt het licht druipt langs de stammen. Twee handen de polsen gebonden steken zwart biddend uit de aarde omhoog. --------------------------…

er blijft niets meer over niet van mij of hoe, tot het einde toe, de werkelijkheid nadert in een schrijn van gebroken weerstand de dansers, ze dansen niet jij draait je om en ik kan slechts onthouden dat de klaver die je gaf in verloren momenten te zwaar beladen was strakgetrokken door het gewicht van eigen bloemlezing onschendbaar…

Hij heft wanhopig zijn handen vangt het allerlaatste stof en breekt gedachten af zijn passen gaan moeizaam hij hoort alleen nog maar het gillen en krijsen van zoekenden naar een zilveren vogel verschuift het geluid hij kijkt nogmaals omhoog en huivert…

En bukkend moeten ze in de grond verkwijnen, In muffe damp — daarboven bloeit de roos! — Gevaren duldend in hun somb're nacht.…

een stukje mozaïek dat los laat de context verlaat ademloos in harde grond geraakt plaats maakt voor de boreling die naar adem hapt met argeloos gemak in een nieuwe context wordt geplakt stukje bij beetje sterven heeft weinig om het lijf hoe moeilijk kan het zijn hoe moeilijk…

Ik lig plat van bewondering. Met mijn voeten op de grond en mijn hoofd in de wolken heb ik banden van tederheid, liever dat dan boeien van zogenaamde vrijheid: met banden kan men ver rijden.…