Alle inzendingen over poortwachters

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten. De gedachte alleen voldoet, aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…

Gevangen in eenzaamheid Gevoed door schuld Waar ik zo onder lijd Het bestaan niet langer geduld Vooruit wil ik wel Maar door mijzelf gestuit Gedachten een moordend spel De poort die sluit Zij blijft lang gesloten Tot haar naam luidt Onbezoldigd en liefdevol de poort geruisloos opengestoten Brute kracht is haar vreemd Begripvol geeft ze…

Ik zie mijn vader als wolf bij de scheve haag, vegrijsd en ongevaarlijk nu hij dat liedje van de oude poortwachter fluit. Ik was een lam toen en moest nog geweid, weet ik als ik uitstap en zachtjes met hem meezing "poortwachter waar zijn de zwaluwen heen"…

Dood woont haar lief nu waardig en roept haar naam onmachtig vanuit een klankloze wereld Zij verdrinkt in waanzin als zij hem te vroeg verliest aan het stenende graf waar haar handen zich kapot graven op zoek naar zijn dolende geest die wacht tot zij zijn weg mag volgen en hem weerziet in het Grote Mysterie als zij aanklopt bij de Poortwachter…

Als vanouds stuit ik op distantie en strategie, de poortwachters van je ranke lijf. Je zegt weer niets maar in je ogen zie ik hem.. je man van mos die je ook deze nacht met bekwame spoed het riet in sturen zal.…

Ik rook de dood, een mysterieuze bloemengeur geen genade, je lot bezegeld de poortwachter staat er al geen retour terug wreed meedogenloos, een orkest speelde in het ritme van de duistere nacht, bejubeld door koud publiek geen wetten, geen genade het roept iedereen elk op zijn tijd, naar het onaardse land de duisternis van de nacht…

Toen bliezen de poortwachters op gouden horens, buiten daar spartelde het licht op 't ijs, toen fonkelden de hoge bomentorens, blinkende sloeg de Oostenwind de zeis.…

Dood woont haar lief nu waardig en roept haar naam onmachtig vanuit een klankloze wereld Zij verdrinkt in droefheid als zij hem te vroeg verliest aan het stenende graf waar haar handen zich kapot graven op zoek naar zijn dolende geest die wacht tot zij zijn weg mag volgen en hem weerziet in het Grote Mysterie als zij aanklopt bij de Poortwachter…

ik blijf achter keer mij om ben mijn eigen poortwachter uit nood geboren het was niet aan mij te zeggen kom blijf nog even ik had haar bij voorbaat al verloren zij kwam zo plots in mijn beeldentuin van zoete kersen een zachte stengel met een vederen pluim en groeide in mijn leven bloeide haast ongeremd tot kostbaar zielengoud…

Een poortwachter in grauw gemoed had eens te meer de klok geluid een rinse rat deed zich tegoed aan het bloed van onze tweede huid. Jouw moeder bleef verjaren, je kerfde diepe kringen in haar poreuze bast. Ach, ik ken al jouw bezwaren je stal haar gouden ringen maar droeg haar loden last.…

begin en eind staan tegenover elkaar als poortwachters langs de weg naar vergetelheid lichtvoetigheid maakt dagen draagbaar zonder wetenschap van dood is leven een verloren strijd het is de scherpte van de snede in de huid die schrijnt in het licht van verdreven herinnering de rivier is op een droge grens gestuit in de vallei waar water…

Wij zijn de ware poortwachters, die ook ware deelnemers zijn. Wij zijn wachters die waken over onze innerlijke rust. Wij zijn het die bepalen, wat binnen komen mag. Wat buiten blijven moet. Wij en niemand anders zijn de machthebbers. Wij, de meerderheid. Bewakers van geluk.…

Sussen deze poortwachters onze ziel? Ik geef mij over aan jouw deining, subtiel in kussen als in de ochtend ogen loom begroeten lachen ze ons innig verbond met de kiem van liefde die is geplant overbruggen we de afstand met Carpe Diem!…